Tíminn - 23.03.1966, Blaðsíða 3

!
MÍÐVIKUDAGUR 23. marz 1966
TÍMINN
3
ión biskup Vídalín
Ber þar efst — og yfir skara
annarra vorra kennimanna —
Meistara Jón — og mestan sýnum,
merkan andans risaklerkinn,
barnið í senn og bardagamanninn,
bjartan á svip með konungs hjarta,
höfund vorrar — er lýðir lofa —
lestrarbókar fyrstu og mestu.
Þjóðin fann, að þarna var kenning,
þetta var rist af grein frá Kristi.
Heyra hans mál var hjarta svölun,
heitu af trúarafli knúið.
Voru eldsnör andans skörungs
augu fest á kirkjugestum.
— Sumir þoldu ei — sízt þá skildu
sannfæring — hjá breyzkum manni.
— Viljinn hóf og guðleg gifta
göfgan dreng úr skorti og höfga.
Vegur óx með dáðadögum
djörfum rekk með trausti og þekking,
biskupstign og vald og vizka
verðugum klerk, er brjóst og herðar
bar yfir samtíð sína að kjarna,
sálareldi og kröftugu máli.
Skálholt slíkan átti aldrei
andans mann á stóli í landi,
höfðingja að hjarta og gjöfum,
heitari sál til Guðs að leita,
kröftugri lund að kasta og hrinda
klerkadómsins hræsniverkum,
mildara hjarta, er meinin skildi,
miskunn dýpri — og heiðari vizku.
Hundaþúfu, er kollinn kýfir
kafloðinn — úr skorning hafin —
hendir þrátt að hlæja og undrast
— horfir á fjallið veðursorfið —
berangur þess og bruna klungur,
bleikar skriður — og hrikaleikinn,
skilur ei, hvað illt má þola
að öðlast sjón yfir víða frónið.
Stórir menn fá margt að kanna,
mikil sár á tímans bárum,
eins og fjöllin, á sem bellur
æðiveðurs hríðin skæða.
Drottinn suma að sönnu þreytti
sýn að ná með þungri brýning,
lengi urðu lands og tungu
leiðarstjörnur ^veikum börnum.
Kenning hans er kirkjunnar sanna
kraftamálið, ofið stáli,
gulli mælsku greipt og fjallað,
gæzkubrunnur — af himni runninn.
Leið það mjúkt sem lindin fríða
ljósum að og kyrrum ósi,
eða það ball sem brim að stalli
bjargs um nótt, er vakti dróttir.
Stólpi elds í aldar kulda
endur var hann af himni sendur
vorri þjóð í verstu nauðum,
verka hans sér lengi mcrki.
— Dauð er þjóð úr öllum æðum,
ærleg taug hér hver að tærast,
minnist hún eigi og meti að sönnu
Meistara Jón — að trúarhreysti.
Trúið, kvað hann, trúið Guði!
Trúin er til himins brúin.
Hún er bjarg, sem heimsins sorgir
hníga við í Ijúfum friði.
Hræðizt eigi, hrjáðu bræður,
hjörtun fyllið vonum björtum,
gæðin bezt eru gefin yður.
— Guð er hár, en vér erum smáir.
Aldrei var jafn eldi borin
andagift af stóli í landi
skýrð með meiri alvöruorðum
— enn hefir hann oss margt að kenna.
Sértu á klerka sinujórtri
sála þreytt, er trúna brjálar,
ljúktu upp Jónsbók, Ijós þér kviknar
— lestu og þér í minni fcstu.
Þér, sem hærra öðrum eruð,
yfirmenn, sem dæmið og kennið,
hreykizt ei, því yðar hroki
eykur hita á djöfuls kveikjum.
Gngin sál að sönnu er þrengri
siðahrokans vígðu pokum,
hreinir með andlit hvítasunnu,
hjartað kalt og orðið að gjalti.
Hvenær markar máttugri klerkur
meiri andans völl í landi
stórfelldari orðsins eldi
æðsta presti vorum mesta?
— Vcfur hæðir myrkurmóða,
mjúklega breiðir yfir hnjúka,
er töfraður röðuls tignarskiúða,
tindurinn hæsti stendur glæstur.
Kolbeinn í Kollafirði.
Þjófar, lík og falar
konur nú sýnt aftur
á vegum Leikfélags Reykjavíkur í Iðnó
Leikfélag Reykjavíkur er nú að
byrja aftur sýningar á Þjófum,
líkum og fölum konum eftir Dario
Fo, en þessir vinsælu skopleikir
voru frumsýndir í fyrra um þetta
leyti og sýndir út til loka leikárs-
ins við feikimikla aðsókn.
Dario Fo er ítalskur og kallað-
ur konungur skopleikja nútímans.
Hann er fertugur að aldri og byrj-
aði að skrifa leikrit sín upp úr
þrítugu, vakti fyrst mikla athygli
í heimalandi sínu, þar sem nann
rekur eigið leikhús, en undaníar-
in tvö ár hefur frægð hans verið
að berast um Evrópulönd og til
Ameríku. í fyrstu skrifaði tiann
smellna einþáttunga, en síðustu
leikrit hans eru lengri. Hann er
nú vinsælasti höfundur ítala og
þykir þar hafa vakið til nýrrar
frægðar commedia dell’arte-hefð-
ina gömlu.
Sýning Leikfélagsins í fyrra
hlaut afbragðs dóma og var fullt
hús á hverri sýningu. Hefur því
mikið verið spurt, hvort Þjófarn-
ir yrðu ekki teknir til sýningar á
þessu leikári, en það hefur ekki
getað orðið fyrr, þar' sem Gísli
Halldórsson hefur verið erlendis,
en hann leikur sem kunnugt er
aðalhhitverkið og hlaut fyrir Silf-
urlampann. Aðrir leikendur eru
flestir hinir sömu og voru í fyrra.
Á VÍÐAVANGI
Ráðherra-skollaleikur
Ráðherrarnir eru oft í skolla-
leik á Alþingi, og svo hefur
verið síðustu daga. Eggert Þor-
steinsson hefur staðið í stól í
tveimur þingdeildum og sagt,
að ekki væri „eðlilegt“ að rík-
isstjórnin skýrði frá því í sam-
bandi við frumvarp sitt um að-
stoð við sjávarútveginn, þar
sem gert er ráð fyrir að velta
80 millj. kr. út í verðlagið með
því að draga úr niðurgreiðslum
á vörum, hvaða niðurgreiðslur
yrðu minnkaðar eða afnumdar,
jafnvel þótt ríkisstjórnin hefði
þegar ákveðið það.
Sannleikurinn er auðvitað sá,
að ríkisstjórnin veit ekkcrt
hvernig hún ætlar að fara að
þessu né heldur hvort hún get-
ur komið slíku fram, en bindur
eigi að síður almenningi þegar
þennan 80 millj. kr. bagga. Ráð
leysið og ábyrgðarleysið vega
þarna salt og má ekki á milli
sjá, hvort er drýgra.
f fyrradag var svo Magnús
Jónsson, fjármálaráðherra, að
fimbulfamba um það á þingi í
sambandi við tollalækkanir, að
þar gæti ríkisstjómin ef til vill
bætt almenningi þá kjaraskerð-
ingu sem yrði á minnkun nið-
urgreiðslu, og lækkað verð ein-
hverra vara á móti, en hann gat
þess ekki, að ríkissjóður missti
neinar tekjur við þá tollalækk-
un.
Þetta sýnir eins og margt
annað, að nú er svo komið fyrir
ríkisstjórninni sem í skoUaleik
þar sem sjálfur skoUinn fær
svima.
Vísir ekki íshræddur
Vísir hrópar glaður í forystu
grein í gær: ísvandamáUð leyst.
Játar Vísir þar allt í einu, að
um eitthvert ísvandamál væri
að ræða við virkjun Þjórsár,
og rétt mundi að taka nokkurt
tiUit til þess, er söluverð raf-
orku til álvers er ákveðið, þótt
það góða blað hafi eiginlega
ekki vitað af ísvandamáli fyrr.
í niðurlagi leiðarans segir Vís-
ir:
„í Þjórsá, sem í öðrum ám
hér á landi, er við nokkura ís-
vanda að glíma, en hann er þar
vel Ieysanlegur, eins og nú hef-
ur verið sýnt fram á. Vitanlega
verður nokkur kostnaður af
þeim framkvæmdum, en frá
upphafi hefur verið vitað, að f
hann yrði að leggja og eru það
því engin ný tíðindi".
Já, vitanlega verður þetta
„nokkur kostnaður", eins og
Vísir segir, en Vísir leggur það
samt ekki til, að sá kostnaður
sé tekinn með í reikninginn,
þegar samið er við álhringinn
um rafmagnsverðið. Vísir tekur
því nánast fagnandi, að íslend-
ingar beri þennan kostnað ein-
ir á sínu rafmagnsverði og þar
að auki alla áhættuna af stöðv-
unum vegna íss, en þá tíma
yrðu íslendingar að sjá hinu
erlenda álveri fyrir raforku,
framleiddri með olíu, á fimm-
földu verði.
íhaldsótti
Éitt er það vígi, sem ihaldið
á erfiðast mcð að hugsa sér að
tapa. Það er Reykjavík. Henni
hefur það ráðið f fimm áratugi
og lítur á borgina sem erfða-
óðai sitt. Þegar eitthvað gerist,
sem raskað geti hinu gamla
íhaldsstjórnkerfi borgarinnar,
er eins og ihaldið missi ráð og
rökvisi af ótta við að hver
minnsta röskun geti kippt fót-
Framhald á 14. síðu.