Tíminn - 26.03.1966, Síða 11

LAWxARI>AGUR 26. marz 1966
TÍIVIINN
VERÐIR LAGANNA
25
sýna mikla ræktarsemi og flestir eru kirkjuræknir me'ð
afbrigðum.
Mafían festi rætur í Bandaríkjunum fyrir meira en sjö
áratugum en hún fékk ekki áhuga á gróðanum af eiturlyfja-
verzlun fyrr en um 1925. Það er ekki fyrr en á allra síðustu
árum. að Alþjóðalögreglan og bandaríska Eiturlyfjaskrifstof-
an hafa getað rakið að nokkru ráði flóknar flutningaleiðir
frá vinnslustöðvunum í Evrópu til sölumanna á götum banda-
rískra stórborga.
Föstu skipulagi var komið á Mafíuna á furðulegum fundi
æðstu manna hennar í Apalachin nálægt New York árið
1957. Þar komu rúmlega sextíu bófaforingjar saman á ráð-
stefnu, meðal annars til að skipuleggja heróínflutninga frá
Evrópu.
Sá af gestunum, sem einna mest átti undir sér var Don
Vitone Genovese, snöfurlegur, hálfsjötugur Sikileyingur, sem
hefur það orð á sér meðal starfsbræðra sinna að liæfari
skipuleggjara hafi bófastéttin aldrei átt. Lögregluskýrslur
sem hann varða ná nokkra áratugi afíur í tímann. Hann
hefur verið handtekinn, grunaður um morð, líkamsárás, rán
og fjölda annarra afbrota, og á dögum A1 Capone var hann
IfiFvörður æðri glæpaforingja og bar byssu. Lögreglan
komst á snoðir um ráðstefnuna í Apalchin, og tveim árum
síðar voru þrjátíu og sjö af þeim, sem þar voru staddir sóttir
til saka fyrir samsæri um að brjóta eiturlyfjalöggjöfina með
því að flytja inn heróín frá Evrópu um Kúbu. Meðal sak-
borninga var Genovese, sem hlaut fimmtán ára fangelsisdóm
Með ýmsum brögðum og lögkrókum hefur honum samt tek-
izt að losna við að taka út refsinguna, og nú býr hann í
friði og spekt í litlu sveitasetri skammt utan við New York
á bakka Hudsonárinnar.
Liðsafli Alþjóðalögreglunnar lætur eiturlyfjasalana eldrei
hafa frið, og eitt þeirra mála, sem vel eru skjalfest sýnir
vel, hvernig dirfska og snilli megna að rekja þræðina í vef
Mafíunnar. Málið átti upptök sín í Tyrklandi, og sá sem þar
kom einna mest við sögu er Charles Siragusa, smávaxinh ■
og kvikur starfsmaður Eiturlyfjaskrifstofunnar bandarísku
og sjálfur af sikileyskum ættum. Hann er dökkur yfirlitum,
TOM TULLETT
og með svört hornspangagleraugun er hann dæmigerður,
ítalskur kaupsýslumaður í útliti. Hann talar ítölsku reip-
rennandi, þar á meðal ýmsar mállýzkur, svo ekki var nema
eðlilegt að hann væri sendur til Rómar og settur yfir svæðis-
skrifstofuna þar.
Starfsmenn Alþjóðalögreglunnar og margir evrópskir lög-
reglustjórar eru vel kunnugir „Charlie“ Siragusa, frá þeim
dögum, þegar hann stjórnaði aðdáunarverðum hóp ötulla
leynilögreglumanna og lögreglunjósnara og kom andstæðing-
unum sífellt á óvart með vitneskju sinni um athafnir þeirra.
í nóvember 1955 varð hann þess áskynja að Kemal nokkur
Ozvurek hafði undir höndum mikið magn af morfíni og var
að skipta því milli erindreka sinna í Líbanon og Sýrlandi
til flutnings íil Bandaríkjanna. Lögreglustjóra Tyrklands, dr.
Kemal Aygan var skýrt frá málavöxtum, og hann fól ein-
um sinna beztu manna að taka upp samstarf við Bandaríkja-
mennina. Sá hét Redvan Pehlivanoglu, ungur leynilögreglu-
maður, sem sýnt hafði með hugdirfsku sinni að hann var
tilvalinn til vandasamra njósnastarfa.
Pehlivanoglu var sagt að fara til ízmir, helztu hafnarborg-
ar Tyrklands, dulbúast og reyna að komast að við hverja
Ozyurek legði lag sitt. Grannvaxni, nauðrakaði lögrelgufor
inginn huldi andlitið með miklu skeggi og kom til hafnar-
borgarinnar í gervi sjómanns. Dögum saman fór hann á
milli veitingahúsanna, sat yfir drykk og horfði á kaupsýslu-
menn prútta um verð á fíkjum og litarefnum, húðum og
tóbaki. Alls staðar svipaðist hann um eftir Ozyurek I þessari
sérstæðu borg, þar sem lúxusbílar aka um göturnar innan
um hestakerrur og hjólbörur og skartklæddar konur mega
búast við að tötralegir bændur og götusalar stjaki við þeim
í þrengslunum. Loks kom smávaxni lögreglumað-
urinn auga á þann, sem hann leitaði að í drykkjústofunni
Bar Clérico. Þar var auðvelt að skyggnast um án þess að
eftirtekt vekti, því fullt var af sjómönnum af ýmsum þjóðum,
götudrósum sem vonuðust til að geta náð einhverjum gest-
anna heim með sér og glæpamönnum, sem biðu færist að
raaka krókinn.
Ozyurek líktist niest glímukappa, herðarnar eins og á hálf-
trölli og svart harið sítt og hrokkið. Hann sat að drykkju
með spjátrungslega búnum manni, á að gizka hálfþrftugum.
UNG STÚLKA í RIGNINGU
GEORGES SIMENON
19
minn vann í spunaverksmiðju og
er ekki samur maður síðan hann
missti konuna.
— Hvenær dó konan hans?
— í fyrra.
— Og það eru fjögur ár síðan
Jeanineu kom til Parísar?
— Næstum fjögur, já. Lyon var
ekki nógu góð handa henni. Hún
var 17 ára og vildi lifa eigin lífi.
Svona er unga fólkið nú til dags.
Bróðir minn skrifaði og kvaðst
engan hemil hafa á dóttur sinni,
hún hefði ákveðið að fara til París
ar. Hann spurði hvort ég gaeti hýst
hana. Ég svaraði því játandi og
bauðst að auki til að finna henni
atvinnu.
Hún talaði hægt og skýrt með
áherzlu á hverju atkvæði. Hún
horfði á þá á víxl og spurði allt
í einu:
Hvernig liggur í því að þið
komið hver í sínu lagi, þrír lög-
reglumenn?
Hverju skyldi svara Lognon
laut höfði. Maigret sagði:
— Við tilheyrum hver sinni
deild.
Hún ieit á mynduglegan Mai-
gret og sagði:
—- Og ég býst við að þér séuð
foringinn? Þér eru kannski Mai-
gret?
Þegar hann kinkaði koili til
samsinnis dró hún fram stól og
sagði:
— Gjörið svo vel að sitja. Svo
skal ég segja yður allt saman.
Hvar var ég nú aftur. Já, bréf-
ið frá hálfbróður mínum. Ég get
fundið það ef þér viljið, ég geymi
öll bréf.
— Takk, þess þarf ekki.
— Eins og þér viljið. Já, í
stuttu máli, ég fékk þetta bréf,
svaraði því og svo birtist þessi
frænka mín einn morguninn klukk
an hálf átta. Þetta smáatriði lýs-
ir henni einkar vel, auðvitað fóru
lestir á öllum tímum sólarhrings-
ins en hún varð endilega að ferð-
ast með næturlestinni, það var svo
rómantískt. Til allrar hamingju var
þetta vikuna sem ég er á hinni
vaktinni svo að það kom ekki að
sök. Ég ætla ekki að lýsa þvi fyrir
ykkur, hvernig hún var í klæða-
burði né heldur segi ég eitt orð
um hárgreiðsluna, ég gat bara lát-
ið ykkur vita, hvað ég sagði henni
sjálfri um þau efni, ég sagði
henni að hún skyldi breyta því ef
hún vildi ekki eiga á hættu að
einhver í hverfinu gerðist nær-
göngull við hana.
— íbúðin sem ég bý í er hvorki
stór né íburðarmikil en hér eru
samt tvo svefnherbergi og annað
þeirra fékk Jeanine. í heila viku
fór ég með hana um alla horgina
að sýna henni.
— Hvað ætlaðist hún fyrir?
— Þér spyrjið að því- Finna
ríkan mann auðvitað og eftir því
sem ég les um í blöðunum þá
hefur það tekizt. En ekki vildi ég
nota þau brögð sem hún hefur
beitt þótt öU auðæfi heimsins væru
í boði.
— Fékk hún atvinnu?
— Já, hún afgreiddi í búð við
stóra verzlunargötu. Leðurvöru-
búð, við Óperutorgið.
— Var hún þar lengi?
Hún vildi sýnilega halda
sínu frásagnarlagi og fór ekki dult
með það.
— Ef þér eruð sí og æ
að skjóta spurningum inn, þá
missi ég þráðinn Ég skal segja
yður allt, verið óhræddir. Nú
við bjuggum hér saman tvær —
að minnsta kosti stóð ég i þeirri
trú. Aðra hverja viku á ég fri á
morgnana og hina vikuna eftir
klukkan þrjú síðdegis Þannig liðu
nokkrir mánuðir. Það var að vetr-
arlagi. Það var kaldur vetur Ég
gerði alltaf öll mín innkaup hér
í hverfinu og það var einmitt
sambandi við matinn og þó eink-
um smjörið, sem mér fór að detta
ýmislegt í hug. Og brauðið. Það
virtist hverfa furðu snöggt. Stund
um fann ég hvergi »atar
leifar. sem ég var viss um
látið á vísan stað, þegar Af tit |
vinnuna.
— Ert það þú, sem hefur borð-
að þessa kótelettu?
— Æ, frænka, ég varð allt í
einu svo svöng i nótt.
— Jæja, nú skal ég skýra yður
frá öllu í stuttu máli. Loks komst
ég að þvi hvernig í öllu lá. Allan
tímanna var þriðja manneskjan
hér í íbúðinni án þess ég vissi.
Ekki karlmaðui eins og maður
gæti hafa haldið. Heldur ung
stúlka Stúlkan, sem myndin var af
í blöðunum. Sú, sem var myrt á
Vintimilli-torginu.
Hún talaði í belg og biðu. Hún
krosslagði hendur á flötum mag-
anum og orðaflaumurinn vall út
úr henni.
— Nú er ég bráðum búin, verið
óhræddir. Ég skal ekki eyða tima
yðar, þar eð ég veit, að þér hljót-
ið að vara önnum kafinn.
Hún beindi máli sínu til Mari-
gret, Lognon var í hennar aug-
um ekki annað en leikbrúða.
— Einn morguninn, þegar ég
var að gera hreint, missti ég nið
ur tvinnakefli, sem valt inn undir
rúmið hennar Jeannnei og beygði
mig til að ná í það. Ég játa fús-
lega, að ég rak upp óp og mér
þætti ekki ólíklegt, að þér mund-
uð einnig hafa æpt upp í mínum
sporum. Þarna lá einhver undir
rúminu og einblíndi á mig eins
og köttur.
— Guði sé lof og dýrð, að það
var kvenmaður. Það dró nokkuð
úr hræðslu minni. Samt sem áður
greip ég skörunginn á auga-
bragði og sagði:
— Hunzkist þér fram.
— Hún var jafnvel yngri en
Jeanine. tæpast meira en 16 ara.
En yður skjátlast ef þér haldið
hér han grfctfeasa. jmig um nað
U mitkunn. HÚ» Áprði bara é
_______________________________11
einhverslags ófreskja eða skrímslL
— Hver hefur boðið yður í mitt
hús, segi ég.
— Ég er vinkona Jeanine, seg-
ir hún.
— Er það kannski ástæða til að
fela sig undir rúmi
— Ég Iá bara og beið eftir að
þér færuð.
— Því þá það?
— Þá ætlaði ég líka að fara.
— Getið þér ímyndað yður ann
að eins, herra Maigret. Þetta hafði
þá gengið til si svona í vikur,
mánuði. Hún var samferða frænku
minni til Parísar. Þær höfðu
kynnzt í lestinni. Þær voru á
þriðja farrými og þar sem þær
gátu ekki sofið styttu þær sér
stundir um nóttina með þvi að
segja hvor annarri frá högum sin-
um. Stúlkan sem hét Louise hafði
rétt peninga til að skrimta í hálf-
an mánuð.
Hún fékk stöðu, gerðist frf-
merkjasleikari einhvers staðar en
það leið ekki á löngu áður en
skrifstofustjórinn gerðist nærgöng
ull við hana og þá rak hún hon-
um kinnhest.
— Þetta sagði hún mér að
minnsta kosti en ekki veit ég hvort
eitthvað er hæft í þvi. Hún leitaði
á náðir Jeanine þar sem hún var
bæði atvinnu- og húsnæðislaus og
bað um að fá að sofa hér nokkr-
ar nætur. Jeanine þorði ekki að
segja mér frá því. hún laumaði
vinkonu sinni inn meðan ég var
úti og þar faldi hún sig undir
rúmi þangað til ég var sofnuð.
Þær vikur, sem ég var á dagvakt
varð hún að hírast undir rúminu
þangað til klukkan 3.
Maigret hafði allan timann
vart getað varizt brosj en frænk-
an hafði ekki af honum augun og
hefði ekki þolað honum neina
léttúð.
— I stuttu máli . . . hélt hún
áfram
Nú gat Maigret ekki að sér gert,
hann leit á úrið sitt.
— Ef ég þreyti yður ...
— Nei, alls ekki.
— Hafið þér ekki tíma?
— Jú. dálitinn.
Nú, ég er að verða búinn.
Ég ætlaði bara að segja að ailan
tímann sem ég hélt ég væri ein,
þá hlustaði óviðkomand: mann-
eskja á allt sem ég sagði og fylgd-
ist með öllu sem ég tók mér fyrir
hendur. Þér getið Imyndað yður -
— Þér skrifuðuð móður hennar
bréf?
— Hvernig vitið þér það? Hef-
ur hún sagt yður það?
Lognon varð vonsvikinn. Hann
hafði snuðrað upp fröken Poré og
sýnilega hafði það kostað hann
mikið þramm um götur P»r/'sar.
Hvað ætli hann hafi aolar margar
skúrir án þess að leita skjnis’
ÚTVARPIÐ
Laugardagur 26. marz
7.00 Morgunútvarp 1Z.00 Hádeg-
tisútvarp.
13.00 Óskalög
sjúkllnga.
Kristín Anna Þúrarinsdóttir rvnn
ir lögin. 14.30 I vikuiokin. bátt-
ur undir stjórn Jónasar Jónasson- ‘
ar. 16.00 Veðurfregnir Umt*>r‘ia-
má) 16.05 Þetta vil és heyra itagn
ar Borg forstjóri velur sér nltom
plötur 17.00 Fréttir Fónninn
gengur Ragnheifíur Heiðreksdótt
ir kynnir nýjustu dæguriógln.
17.35 Tómstundaþáttur barna og
unglinga. Jón Pálsson flytur 18.
00 Otvarpssaga barnanna: „Tam
ar og Tóta" eftir Berit Brænne.
Sigurður Gunnarsson kennari ies
18.20 Veðurfregnir 18.30 Sónavar
í léttum tón 18.55 rilkvnmnear.
10.80 Fréttir 2000 Léikrlt Uetk
félags Akurevrar. Leiksnori:
Ragnhildur Steinerímsdóttir Z2.
00 Fréttir ng veðurfregmr iíaswa
sálmar '40' 22.20 Danslög. &út(>
nwggkráriMfc. ' _ .