Tíminn - 16.04.1966, Blaðsíða 9

LAUGAROAGUR 16. aprfl 1966
I>ær eru byggðar við læki, sem
margir eiga stutta leið frá upp-
sprettu að virkjunarstað, víða í
fremur djúpum en þröngum far-
veg, með töltölulega lítinn kæli-
flöt. Þessar rennslisvirkjanir
4wstta samt fljótt að skila orku í
áhlaupsveðrum, lækirnir hálffyll-
ast af ís og krapa, sem svo sezt
á rimlana í sigti stöðvanna og lok
ar þeim algerlega á skömmum
tíma.
Til eru þeir staðhættir þar, sem
*il orkuvinnslunnar er ekki notað
mikið meira en sem svarar einum
þriðja af rennsli lækjanna, þó fer
ekki hjá því, að allþungur straum
ur er í gegnum inntakið. En eftir
því sem hann er minni, verst
stöðin lengur og betur truflunum
af völdum íss og krapa.
En svo lengi sem ísskrið og und
irkælt vatn fylgja því lögmáli, að
berast undan hallanum, sezt í á
alla fleti, sem eru þá ekki sjá'fir
hitagjafar. Gerir rannsóknarstöð-
in í Þrándheimi ráð fyrir að inn
taksstíflan haldi alltaf lögun sinni.
Þá vil ég aðeins minnast á út-
útskotunaraðferðina, sem verk
fræðingar Landsvirkjunar festa
svo mjög trú á, að leysi allan
yanda viðvíkjandi þrepahlaup-
um og jakaferð. Ekki get ég hrif
izt af hugsjónum þeirra í því efni
fremur en af öðru í rennslisvirkj
unarflani þeirra yfirleitt. Ég hef
svo oft verið staddur við, eða ver
ið á ferð, yfir stór fljót, þegar
það er að ryðja sig og í vexti,
með miklum jakaburði, að ekki
hefur farið framhjá mér, að oft,
þegar stórar jakabreiður koma
niður álana og ekki þarf annað
en að þeir mæti lítils háttar
þrengslum í farveginum, að ég
nú ekki tali um það, ef á vegi
þeirra verða ísbunkar, sem standa
botn í miðjum álnum, en þegar
jaki rekst á einhverja hindrun,
sporðrfs hann í skyndi þannig, að
sá hluti hans, sem upp í straum-
inn veit, færist í kaf og til botns
sfðan kemur svo hver jakinn af
öðrum og myndast nú jakastífla,
sem breikkar ört en lokar fyrir
vatnsrennslið, ef nú er um grunn
an farveg að ræða, leitar vatnið
fljótt yfir bakka hans, en ryður
ekki stíflunni í burtu, það fer svo
eftir veðri, hvað þessar stíflur
halda lengi, ef þíðviðri helzt,
hverfa þær fljótt, en í hinni um-
hleypingasömu veðráttu okkar
eru þær furðu lífseigar, jakarnir
frjósa saman og mynda þá mjög
þykkan ís, sem stendur stöð-
ugt botn. Þeir, sem séð hafa Þjórs ð
á í hörkufrosti að vetrinum, I
hljóta að hafa komið auga á það, 8
að mjög víða í henni eru stærri m
og smærri ísklumpar, og íseyjar, ]|
sem myndu reynast nægilega
sterkar, til þess að veita jakaburð
inum viðnám, sem dugar til þess
að hann nemi staðar.
Þessara áhrifa sem hér að fram
an hefur verið lýst er hætt við að
gæti í auknum mæli, þar sem
straumhraðinn minnkar efst í inn-
takslóninu, en þá á Þjórsá greiða
leið hvort sem er austur á hraun
ið eða á sandslétturnar vestan-
megin.
Hvoru megin, sem áin flæddi yf
ir bakka sína, myndi hún flæmast
um jafnlendið án þess að hafa
möguleika á því að ná sér í ála
með greiðu framrennsli, held
ur yrði þarna endalaus krapavað-
all með ferlega mikla ísmyndun-
armöguleika og mjög óreglulegt
framrennsli.
Ef einhver sem les þessa grein
efast um, að Þjórsá geti, eða hafi
farið þessa leið, meðan hún, eða
rennsli hennar er ótruflað, vil ég
benda á að fara meðfram ánni
hér austan megin, og veita því at-
hygli, að víða sjást steinar og
grjóthrúgur, sem ekki eru af sama
sauðahúsi og það grjót, sem er í
Þjórsárhrauni, en þetta hefur
Þjórsá flutt, með ísjökum, er hún
hefur borið langt upp en
Framhald á bls. 12. m
TÍMINN
ÉG VIL LIFA
FYRIR LÍÐ-
ANDI STUND
ÞÝTT VIÐTAL VIÐ BRIGITTE BARDOT
Þegar Brigitte Bardot kom til
Bandaríkjanna í fyrsta skipti
spurðu fréttamenn hana, hvort
hún liti á sig sem kynbombu.
Svar hennar var stutt og lag-
gott: — Ég er bara ég: Prétta
mennirnir voru ekki alveg á
því að láta hana sleppa svona
vel og spurðu, hvað það þýddi.
Þá gerði leikkonan sér litið
fyrir, hneppti frá sér kápunni,
svo að íturvaxinn líkami henn
ar sæist betur, og svaraði síð-
an: — Horfið þið bara á mig.
En þótt þetta hafi útaf fyrir
sig verið ágætt svar, var það
síður en svo fullnægjandi, því
að Brigitte hefur fleira til
síns ágætis en dásamlegt útlit.
Hún er vel gefin á sinn hátt,
heiðarleg og raunsæ, ems og
kemur fram í eftirfarandi við-
tali, sem franskur blaðamað-
ur, Marlyse Schaffer átti við
hana fyrir skömmu.
— Þér spyrjið mig, hver sé
sá maður, sem mest hafi heill-
að mig. Það var afi mlnn.
Það er vegna þess að hann var
karlmenni í raun og sannieika.
Það er ekki hlaupið að því að
finna sönn karlmenni. Ég er
ekki mikið gefin fyrir stáks-
lega menn.
Ef afa míns hefði ekki notið
við, væri ég eldd kvikmyndaleik
kona. Foreldrar mínir voru
mjög á móti þvi, en afi sagði
við þau. Hún fer ekki út í
neina vitleysu, þótt hún verði
kvikmyndaleikkona. Ef hún
fer í hundana gerir hún það
hvort sem hún verður kvik-
myndaleikkona eða ekki.
— Hann dó, þegar ég var
tuttugu og tveggja ára. Þá var
ég að leika í myndinni „Og
guð skapaði konuna". Þér skul
uð ekki halda, að þetta sé tóm
ur leikaraskapur í mér. Ég
meina þetta. Ég hef aldrei orð-
ið jafn hrifin af nokkrum karl
manni og honum afa. Sjáið þér.
Inn í fataskápnum inn á milli
selskapskjólanna minna er
mynd af afa. Alltaf þegar ég
klæði mig, alltaf þegar ég nota
nýjar snyrtivörur, veifar afi
til mín, hann skilur mig.
Roger Vadim.
— Auðvitað er hann bezti
vinur minn. Við höfum alltaf
samband okkar á milli, en ég
hef ekki séð hann langalegi,
í tvö ár. Síðast þegar við hitt
umst snæddum við kvöldverð
ásamt Jane Fonda. Það var
þegar þau voru að byrja að
vera saman. Ég er mjög ánægð
með, að þau skyldu hafa gifzt.
Eg hef það á tilfinningunni,
að hún hrfi vit í kollinum og
viti hvað hún vilji. Ég gæti
bezt trúað pví, að þetta verðí
bara gott hjá þeim.
Jacques Charrier.
— Nei, hann hefur aldrei
komið hingað eftir að við skild
um, en það er alltaf verið að
gaspra um það í blöðunum. að
hann sé hér með annan fótinn
Eg þekki ekki konuna hans, jú,
ég hef heyrt að hún sé góð
við son minn Nicholas. Það
skiptir mig engu máli.
Bob Zaguri.
— í þessa 6 mánuði, sem
við höfum verið saman
skemmti ég mér bezt, þegar
við héldum upp á afmælið hans
heima hjá mér. Við vorum 40
og öll í grímubúningum og
ég var klædd eins og negri.
Það tók mig marga klukku-
tíma að útbúa mig. Við döns
uðum þangað til klukkan átta
um morguninn, þá fengum við
dýrlegan morgunverð, úti í
garði. Systir hans kom frá
París til að vera viðstödd og
ekki nóg með það heldur kom
mamma hans alla leið frá
Brasilíu. Ég veit vel, hvað er
skrifað um okkur í blöðunum,
fullt af kjaftasögum. Einka-
líf mitt er eins og opin bók
sem aðrir skrifa. AHtaf þegar
ég les hana verð ég stein-
hissa.
Ursula Andress.
— Ég hef mynd af henni
þarna, við hliðina á blóma-
vasanum. Hún er alveg dá-
samlega falleg, miklu, miklu
fallegri en ég. Ég held að
hún sé fallegasta stúlkan í
öllum heiminum. Við byrjuðum
að leika saman í kvikmyndum.
Þá vissi enginn neitt um okk
ur og við vorum snarvitlausar.
Við bjuggum í sama herbergi,
og elduðum meira að segja
sjálfar og áttum svo margt
sameiginlegt.
Marilyn Monroe.
. — Hún var alveg einstæð.
Ég hitti hana einu sinni. Það
var við ensku hirðina fyrir
Royal Command Film Per-
formance — og, guð minn góð-
ur, ég gleymi því aldrei. Ég
var alveg skelfingu lostin. I
heilan mánuð hafði ég staðið
fyrir framan spegilinn og mát
að kjólinn, sem ég átti að vera
í við þetta tækifæri, hann mátti
ekki vera of þröngur, eða sexy,
því að ég varð að geta hneigt
mig. Þegar drottningin kom
fram hneigðu sig allir —
nema Marilyn. Hún stóð þama
eins og steingervingur, því að
kjóllinn stóð henni á beini og
hún gat ekki hneigt sig fyrir
nokkurn mun. Ég gleymi aldrei
skelfingunni í augnaráði henn
ar.
Brigitte Bardot
Jeanne Moreau.
— Jú, jú, ég kann ágætlega
við hana. Við lékum saman í
Viva Maria. En sjáið þér til.
Við erum svo voðalega ólíkar.
Ég vil helzt umgangast fólk
sem ekki er mikið áberandi, en
hún er miklu hrifnari af
frægu og fínu fólki. Hún er
búin að fá sér Rolls og meira
að segja einkaþjón. Einu sinni
sagði hún við mig, að flún
mvndi farast af bað liði h»'T
mánuður án þess að hún væri
að leika. Um mig er allt öðru
máli að gegna, ég gæti^ekki lif
að það af, ef ég þyrfti álltaf að
vera að leika.
í hvert skipti, sem ég undir-
rita samning, finnst mér sem
meðgöngutími sé hafinn Níu
mánaða leiðindi og kvöl aður
en ég verð frjáls á ný. Ég nríö-
horast af áreynslunni, við að
þurfa að læra hlutverkið, velja
föt, fara snemma til vinnu og
þar fram eftir götunum. Og það
versta er þessi málning, sem
maður þarf sínkt og heilagt að
klína framan í sig. Mig langar
til að lifa lífinu. Það er að
segja hafa engin skyldustörf
og geta gert allt sem mig lang
ar til, kíkja stöku sinnum í
bækur, glamra á gítarinn og
þurfa ekkert að gera, ekki nokk
urn skapaðan hlut. Ég hef ekki
einu sinni hugmynd um, hvað
ég ætla að taka mér fyrir hend
ur á morgun. Ég lifi fyrir líð
andi stund.
Leikhús.
— Ég hef einu sinni hætt
mér upp á leiksvið og það veit
hamingjan að það geri ég ekki
aftur. Eg gæti ekki hugsað mér
að þurfa að þylja upp sömu
rulluna kvöld eftir kvöld, í
marga mánuði. Mér líður illa,
ef ég hef ekki nægilegt oln-
bogarými og ef ég mætti ekki
vera eins og mér er eðlilegast
væri ég ömöguleg manneskja.
Fólk kynni að spyrja mig, hvers
vegna í ósköpunum ég sé að
þessum kvikmyndaleik, þar sem
hann fer svona í taugarnar á
mér. En sánnleikurinn er sá,
að ef ég á einhverja peninga,
er ég undir eins búin að eyða
þeim og þá er ekki annað að
gera en byrja á nýrri mynd.
Hvað er að vera gamall.
— Það er þegar maður er
hættur að hafa áhuga á nokkru,
innilokaður og búinn að vera,
fer að hafa áhyggjur út af
rokokokommóðunni, argast í
þjónustufólkinu. Til þess að
sannreyna það þarf ég ekki að
hafa heilan her af þjónum. Ég
hef einu sinni haft þjón og
rak hann, áður en vikan var
á enda. Orsökin var sú, að hvítu
hanzkarnir hans fóru svo i taug
arnar á mér. Ekki gæti ég hugs
að mér að aka í Rolls Royce. og
ég vil aka bílnum minum sjálf
en ekki hafa einkabílstjóra.
Fjandakornið, ég er ekki orð
in svo gömul ennþá.
Ég er sífellt að eldast.
— Já, með hverri sekúnd-
unni sem líður. Um daginn varð
ég 31 árs, en það hafði ekki
hin minnstu áhrif á mig. Ef
ég væri farin að grána mundi
það kannski bíta svolítið á mig,
en ég veit ekki einu sinni,
hvort svo er, því að hárið á
mér er litað ljóst. Og ég hef
ekki breytzt hið minnsta frá
því í fyrra. Ég meina hvað út-
litið snertir, en ég hef þrozk-
ast heilmikið.
Það er sagt að gamlat fólk
vilji ekki deyja — það vilji
halda áfram að læra. Það er á-
reiðanlega mikið til í þessu. Ég
er alltaf að læra meira og meira
Það er ekki alltaf skemmtilegt
og auðvelt. Reynslan er oft af
ar bitur. Sumir halda, að starf
kvikmyndaleikarans skapi hon-
um ævarandi frægð, svo að
hann lifi í hugum fólks löngu
eftir að hann er genginn undir
græna torfu. Þetta er ljóta vit-
leysan, þegar ég dey, hafa kvik
myndir mfnar ekki hið minnsta
gildi.
Ný áform.
— Undanfarið hefur fólk sí-
fellt verið að leggja það til,
að ég fari að leika í myndum
í James Bond-stfl. Það væri
kannski ekki svo vitlaust. Ég
hef alltaf verið hrifnust af
hvers konar gamanmyndum. Þá
hefur verið talað um, að ég
Framhald á bls. 12.