Tíminn - 29.04.1966, Blaðsíða 8

Tíminn - 29.04.1966, Blaðsíða 8
8 FÖSTUDAGUR 29. april 1966 TÍMINN ar ekki nema þar. Og svo er um fleiri atriSi, þáu; eigá- víð á einum stað og einu sinni. — Er ekki þreytandi að þurfa sífellt að vera skemmti- legur? — Jú, víst er það þreytandi, En ég reyni að láta þetta skemmtistand ganga fyrir öðru legg mig dagstund, ef ég á að vera víða um kvöldið. Þetta er orðið ósjálfrátt. Ég trekki mig bara upp og læt ekkert á mig bíta. Þegar ég skemmti hef ég hugann við það og ekk- ert annað — það er lóðið. Hann ráðgast við barþjóninn. — Nú ert þú bindindismað ur á vín og tóbak. Hvernig finnst þér þá að skemmta fyr- ir háLffulla eða alfulla áhorf- endur, eins og þú hlýtur oft að gera? unum, þeir eru svo þakklátir. Ög menntaskólakrakkar eru fyrirtaks áheyrendur. Eins og ég sagði er prógrammið mis- jafnt. Það verður að fara dá- lítið eftir áhugamálum og menntun áhorfendanna. Sums staðar þýðir ekki að vera með grín um pólitík, heldur taka einhverjar vísur um kvennafar og fyllerí og svoleiðis. Hann svissaði yfir í Sigurð og Iýsti athöfninni. — Er almennt að þú sért beðinn að skemmta í ferming- arveizlum? — Það fer í vöxt að fólk slái saman veizlum fyrir nokk ur börn og leigi sér stað og fái aðkeypta skemmtikrafta. Einu sinni var ég beðinn um að skemmta í brúðkaupi, en gat ekki komið því við. Svo var brúðkaupinu frestað — og var síðan aldrei haldið. Ég vona það hafi ekki verið mín vegna. — Ýmislegt spaugilegt hlýt ur að koma fyrir þig oft og einatt? — Jú, það held ég nú. Einu sinni skemmti ég í afmælis- veizlu. Húsakynni voru lítil, svo að ég varð að standa í dyr- unum og undirleikarinn var frammi í forstofunni. í miðj- um klíðum þurfti ein kona að fara. Svo að hún og húsfreyja taka að kveðjast og kveðjast nú og kyssast lengi og inni- lega — beint fyrir framan mig. Ég vissi ekki almennilega, hvernig ég átti að snúa mér í þessu, en endaði með því, að ég svissaði yfir i Sigurð Sigurðsson og fór að lýsa at- höfninni. Einhverju sinni gerðist það á Hótel Borg, þegar ég var að syngja, að fín frú fór að klifra upp eftir löppinni á mér. Nú leizt mér ekki meira en svo á blikuna. En það var bótin að ég kunni tökin að hrista af mér hundana, þegar þeir flöðr- uðu upp um mig í sveitinni, svo að mér tókst að lokum að hrista hana af mér. En það þótti mér athyglisvert að áhorf endur virtust ekkert taka eftir þessu. Enda hélt ég bara mínu striki og leit aldrei á frúna. — Ég skal segja þér frá einu enn. Ég var eitt sinn feng inn til að skemmta fyrir sjúkl- inga á Kleppi. Meðal áheyr- enda var kona, sem hafði ver- ið mjög langt niðri og ekki yrt á nokkurn mann, svo ár- um skipti. En þegar ég er langt kominn með prógrammið, rís konan á fætur, arkar tii'fbr- stöðukonunnar og segir: ,rt „Af hverju setjið þið þennan mann ekki inn. Hann er kolvitlaus." Já, það er ýmislegt,_sem mað ur hefur upplifað. Á sumrin er ég mest úti á landi. Ég er ódrepandi að erfiðast. En víst þarf oft að skipuleggja þetta vísindalega. En ég er hættur að láta mér vaxa nokkuð í augum lengur. Einu sinni er hringt til mín í hádegi á föstu- degi og ég beðinn að koma til Vestmannaeyja og skemmta þar daginn eftir. Ég tek vel í það. Hringi á Flugfélagið og fæ þau svör, að kolófært sé til Eyja og hafi verið dögum sam an. Nú eru góð ráð dýr. Því næst tala ég við Skipaútgerð- ina. Þeir segja mér að engin ferð sé til Vestmannaeyja, nema Herjólfur sé í þann veg- inn að leggja upp frá Homa- Ómar í kappakstri til hægri — og tll vinstri leikur hann Louis Armstrong. Mvndirnar eru utan é nýjustu plötu Ómars. Ef þriggja ára barn væri ’ spurt, hvort það kannaðist við 'herra Ásgeir Ásgeirsson for- seta eða biskupinn herra Sig- urbjörn Einarsson mundi það sennilega horfa á spyrjanda i undrun og svara engu. Væri hins vegar nefndur Ómar Ragn arsson mundi barnið ljóma og segja að bragði: Hann er svo skemmtilegur. Því að Ómar þekkja allir. Hann hefur nú í allmörg ár skemmt opinber- lega bæði í Reykjavík og á ótal stöðum úti á landi, marg- ar plötur með honum hafa ver ið út gefnar og eru spilaðar i útvarpinu í hverjum óska- lagaþætti og á flestum heim- ilum. Ég sótti Ómar heim eina dag stund og við skröfuðum sam- an og neyttum gómsætra veit- inga konu hans. Hún heitir Helga Jóhannesdóttir, ættuð frá Patreksfirði og þau hjón eiga þrjú börn, Jónínu tæpra 4 ára, Ragnar 2 ára og Þor- finn hálfs árs. Hann fékk andann yfir sig í Húnavatnssýslu. — Hvert er upphafið á frægðarferli þínum, Ómar? — Ja, upphafið má kannski segja að hafi orðið þegar ég var tíu ára og var í sveit í Langadal í Húnavatnssýslu. Þar var Ijómandi gott að vera og þar kom andinn yfir mig. Ég tók að yrkja ástarljóð til þriggja sómakerlinga, sem bjuggu saman í torfbæ þarna í sveitinni. I barnaskóla var ég með í skólaleikritum, eins og flestir krakkar og sömuleið- is í gagnfræðaskóla. Þá samdi ég mitt fyrsta og eina leikrit. Það hét Dordingull og byggð- ist á samnefndri þjóðsögu. Það var flutt í barnatíma útvarps- ins, en nú er handritið týnt og tröllum gefið og ekki ýkja stór skaði skeður. En það var ekki fyrr en í menntaskólan- um, að ég fpr að troða upp með gamanvísur og slíkt. — Semurðu sjálfur allt, sem þú flytur. — Já, þetta er allt heima- tilbúið. Fyrsta árið gekk allt vel. En svo fór ég að hugsa og þá fór nú að versna í því. Mér fannst ég vera búinn að segja allt, sem segja þurfti. Nú er þetta öðruvísi. Þetta kemur svona smátt og smátt og sem betur fer er alltaf eitthvað að gerast, sem gefur manni hug- myndir. En mikið var annað árið erfitt. Þegar maður byrj- ar þá tekur maður framförum fyrst í stað. Svo er hættan á að maður fari að staðna og þorna upp og endurtaka sig. Og auðvitað kemur að þvi. En ég hef engar áhyggjur af því enn, segir Ómar og hlær nú dátt. Yfirleitt hlær hann mikið og hressilega. — Heldurðu að þú fyndir sjálfur, ef svo færi? — Eg yrði þess fljótlega var Ég held nákvæma skrá vfir þetta, fylgist með, hvar ég skemmti og hvað ég flyt og hvenær og hef því samanburð. Það hlyti að vera fyrsta merk- ið, þegar eftirspurnin færi að minnka. — Væntanlega eru áhorfned ur ekki alltaf jafn upplagðir? — Nei. En það gerist sjald- an að þeir séu alveg frosnir. Það er mikils vert að velja rétt prógram hverju sinni, það er misjafnt hvað fólk vill heyra. Það má segja að í þess- um bransa sé eins og í knatt spyrnunni: Allt getur gerzt. Ég er kannski með vísur, sem mér finnst ágætar sjálfum, en fólkinu þykix þær hundómerki- legar. Og svo efni, sem mér finnst lélegt gerir stormandi lukku. Það er erfitt að átta sig á þessu. Prógrammið, sem ég hafði á pressuballinu pass- Ómar Ragnarsson ásamt konu sinni, Helgu Jóhannsdóttur, og börnum þeirra. Frú Helga heldur á yngri syninum, Þorfinni, dóttirin Jónína er fyrir miöju og Ómar heldur á Ragnarl. (Tímamynd GE) — Já, ég er bindindismað- ur, hef aldrei lagt út í að snerta þetta. Þegar ég kem fram á vínskemmtunum, byrja ég oft á því að ráðfæra mig við baiþjóninn um hvað sé mik ið búið að drekka og hafa svo prógramminu dálítið eftir því. Annars eru undirtekir ekki alltaf réttur mælikvarði á það, hvort fólk skemmtir sér eða ekki. Úti á landi til dæmis er fólkið þögulla, það hlær ekki eins mikið. En eftir á verður maður þess var, að það heíur skemmt sér vel og man miklu lengur það, sem flutt var, vegna þess það hlustar betur. Hér í bænum skemmtir maður kannski á einhverjum stað og það eru dynjandi fagnaðarlæti og klapp og svo heyri ég eftir á, að þetta hafi reyndar ekki verið neitt sérlega skemmti- legt. En mikil ósköp. Ég er ekki alltaf á vínskemmtunum. Ég hef oft skemmt templurum, í fermingarveizlum og komið fram á alls kyns aðalfundum. Og ég hef farið á sjúkrahús- in — þar eru allir edrú! Það er gott að skemmta sjúkling- HANN í HÚNAÞiNGI ANDINN KOM YFIR

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.