Tíminn - 29.04.1966, Blaðsíða 9

FÖSTUDAGUR 29. apríl 1966
TÍMINN
Þarna lelkur Ómar Magga mús
Þfóðlelkhússlns.
í Ferðinni til Limbó, barnaleikriti
fírOi. Svo að ég hringi aftur
á Flugfélagið. Jú, þeir eru að
leggja af stað til Hornafjarðar
Ég slaufaði mat, pakkaði niður
og dreif mig flugleiðis austur
og rétt með naumindum að
ég komst um borð í Herjólf
og tók nú við 14 tíma stím
til Eyja. Þeir ætluðu varla að
trúa sinum eigin augum þegar
ég birtist. Seinna frétti ég, að
mörg hjónabönd hefðu riðað
til falls. Ýmsir eiginmenn voru
sem sé staddir í Reykjavík og
þeir hringdu heim og sögðu:
Elskan mín, það er alveg ófært
og ég kemst ekki með nokkru
móti. En svo sáu eiginkonurn-
ar, að það var reyndar hægt
og þetta hafði ég komizt þrátt
fyrir allt. Það er unnt að
skemmta býsna víða á skömm-
um tíma, ef maður notar flug-
vélarnar, heldur Ómar áfram.
Einu sinni flaug ég til dæmis
tvisvar sama kvöldið til Kefla-
víkur.
— Nei, 'bíddu nú —
— Jú, svo var málum hátt-
að, að ég hafði verið beðinn
að skemmta kl. 11 í Keflavík.
Að auki í Hafnarfirði og
Reykjavík. Svo hefur annar að-
ili úr Keflavík samband við
mig og þá hafði ég engan tíma
lausan nema kl. 8. Og þannig
stóð nú á því.
Þingeyingar beztu áhorfendur
— og Vestmannaeyingar á vor-
in.
— Tekurðu undir það, sem
flestir leikarar og skemmti
kraftar halda fram, að Þing-
eyingar séu beztu-áhorfendurn-
ir?
— Já. Það geri ég. Þeir eru
albezta publikum, sem ég get
hugsað mér. Auðvitað eru
kannski hópar hér betri, en
sé á heildina litið eru Þing-
eyingar beztir. Og Vestmanna-
eyingar — á vorin. Þá er al-
veg dásamlegt að skemmta
þeim.
— Segðu mér frá einhverju
fleiru kátlegu, sem þú hefur
upplifað?
— Sumarið 1959 var með
fyrstu árum mínum í þessum
bransa. Þá var ég eiginlega
lærisveinn Haralds Á. Sigurðs-
sonar, þess heiðursmanns. Hann
kom fram á héraðsmóti á fsa-
firði. Þar flutti Ólafur heitinn
Thors ræðu og síðan skemmti
Haraldur með gamansögum og
var það mest hól um ísfirð-
inga. Kvöldið eftir voru þeir í
Bolungarvik. Þar flutti Ólafur
nýja ræðu og Haraldur sagði
síðan brandara, mest megnis
þá sömu og kvöldið áður en
sneri nú öllu upp á Bolvík-
inga. Þá kom galsinn upp í
Ólafi, og hann hrópaði:
„Heyrðu, þetta sagðirðu nú allt
á ísafirði í gær.“ En Haraldur
lét ekki snúa á sig og svaraði
að bragði: „Nú, mega ísfirð-
ingar ekki vita, hvað Bolvík-
ingar eru góðir!"
Einu sinni var ég sömuleið-
is á héraðsmótaferðalagi. á
VestfjörðUm. Sigurður Bjarna-
son alþihgismaðúr var í för-
inni og einnig Gunnar Eyjólfs-
son. Sigurður þurfti náttúrlega
alltaf að vera að tala við fólk
og líka ef hann sá börn, þá
stoppaði hann til að fara út og
klappa þeim á kollinn og
spyrja hverra manna þau væru
og biðja að heilsa heim. Ég
sá, að Gunnar var orðinn dá-
lítið þreyttur á því hvað við
komumst lítið áfram. Svo er
það enn einu sinni, að Sig-
urður tekur lítinn hnokka tali
og spyr hverra manna hann
sé og segir síðan að drengur-
inn eigi að skila kærri kveðju
til pabba. Og ég heiti Sigurð-
ur Bjarnason frá Vigur, segir
hann. Þá vindur Gunnar sér
snarlega út, dregur upp brjóst-
sykurspoka, réttir að drengn-
um og segir: Þetta máttu eiga,
vinurinn. Og skilaðu kærri
kveðju til hennar ömmu þinn-
ar frá mér. Ég heiti Hannibal
Valdimarsson.
En það töffasta — svo að
ég bregði fyrir mig gæjamál-
inu — sem ég hef lent í var
i fyrrasumar. Þá var ég á rúm-
um sólarhring í Atlavík, Vagla-
skógi, Húnaveri og aftur í
Vaglaskógi, og þennan tíma
flaug ég í 3 flugvélum og sat
í 11 bílum. Já, þetta var æv-
intýralegt. Byrjaði á laugar-
dagskvöld, þegar ég er á Ak-
ureyri og mér er sagt, að ófært
sé austur samkvæmt veðurlýs-
ingu. Þá geri ég mér lítið fyr-
ir og hringi í ýmsa kunningja
mína á Fjörðunum og bið þá
að huga að skýjahæð og kom
í ljós, að heldur hafði rofað
til. Ég hafði tvo undirleikara,
annan staðsettan á Akureyri,
hinn fyrir austan. Nú legg ég
af stað og varð að fljúga í
tíu manna vél Tryggva Helga-
sonar, aleinn — jú, með flug-
manninum. Þetta gekk vel
og síðan var haldið út á Eiðar.
Morguninn eftir í Atlavík, þá
til Egilsstaða og flýg ég enn
til Akureyrar og þaðan er ek-
ið á mettíma í Vaglaskóg og
eftir það á enn glæsilegri met-
tíma til Akureyrar aftur. Nú
var röðin komin að Húnaveri
og þá kom babb í bátinn, því
að flugvélin, sem ég fékk, tók
aðeins einn farþega. Því verð-
ur úr, að undirleikarinn fer
með annarri vél til Sauðár-
króks og tekur þaðan leigubíl
í Húnaver. Meðan því fer fram
er ég komin langleiðina og var
lent á túninu við Húnaver í
fyrsta skipti í mannkynssög-
unni. En ekki bólar á undir-
leikaranum. Þarna var þá
hljómsveitin Gautar frá Siglu-
firði, snjallir strákar og fékk
ég þá til að spila undir hjá
mér. Það stenzt á endum, að
þegar ég lýk prógramminu
rennir undirleikarinn í hlað.
Þá átti ég eftir aukalagið og
hann rýkur upp á svið og spil-
ar undir í því. En svo hreyfði
hann sig ekki af sviðinu og
sat sem fastast við píanóið.
Hann hélt að ég hefði verið
að byrja, en ekki enda, og loks
varð ég hálfpartinn að bera
hann út af sviðinu.
Nú, nú, ég flýg rakleitt að
Nesi f Fnjóskadal og undir-
leikarinn fer til Sauðárkróks í
bl.í Þegar ég var lentur sendi
ég litlu vélina eftir honum til
Akureyrar og hann þurfti ekki
annað en ganga milli véla.
Þannig náðist þetta allt sam-
an.
MINNING
■ Mé,--.-, .. .. , ... .. ..
Sigríður Kolbrún
Ragnarsdóttir
F. 7. júlí 1950. D. 24. apríl 1966.
Kveðja frá foreldrum og
systkinum.
f dag er þá komið að kveðju-
stund
því kalli sem enginn frestar,
mædd eru hjörtu og meir er lund
'en minnast skal þess að um
'endurfund
■eru vonir vinanna festar.
'Þú varst okkar yndi og æska þín
'var óskanna vonum bundin,
'framtíð þín var okkur fögur sýn
'fallegt er allt þegar sólin skín
'og bros veitir lífsglaða lundin.
(Þú fylltir heimilið æskuyl
*í ærslum og glettni þinni,
*nú ertu horfin, hljóð eru þil,
'harmurinn leitar hjartnanna til,
•þar leggst hann og lokast svo
'inni.
En þín er minning svo Ijúf og
'létt
'það látum við efst i huga.
Þá eyðist fyrr þessi ógna frétt
sem ómaði sárt við hússins stétt,
böl er oss ætlaði að buga.
Kveðtja frá Hrafnhildi Ingólfs-
dóttur.
Vertu blessuð vina mín
vont er að þurfa að skilja
sárlega ég sakna þín
sizt má þetta dylja.
Stjórnmálamenn eru ekki hör-
undssárir fyrir græzkulausu
gamni.
— Þú gerir allmikið af þvi
að herma eftir stjórnmála-
mönnum okkar. Veiztu til þess
að þeir hafj verið viðstaddir
sjálfir og hlýtt á?
— Já, ég er nú hræddur um
það. Og þeir taka því mjög vel
og eru alls ekki hörundssárir,
enda er grínið græskulaust. Ég
held að þeim sem ég hermi
ekki eftir sárni frekar. Enda
er það mikið kompliment að
taka einhvern^ mann og herma
eftir honum. Ég hef aldrei orð-
ið var við að stjórnmálamenn
reiddust við mig, enda reyni
ég að gera ekki upp á milli
þeirra, því að ég er manna
ópólitískastur og elska þá alla
jafnt, eins og þar stendur.
Börnin kölluðu hann Svavar
Gests.
— Hefurðu verið heppinn
með undirleikara?
— Já, mjög svo. Undirleik-
ari minn núna er Haukur Heið-
ar Ingólfsson og hefur verið
í rúmt ár. Á undan honum
var Grétar Ólason í fjögur
ár og á ég margra góðra stunda
að minnast með honum. Það
er heilmikið atriði að hafa góð-
an undirleikara og helzt þann
sama sem lengst. Grétar Óla-
son er óvenju hávaxinn maður.
Þegar ég var að leika jólasvein
oig hann var ekki með mér
kölluðu krakkarnir oft: „Við
vitum vel hver þú ert. Þú ert
Ómar Ragnarsson." En þegar
Grétar var með mér kölluðu
þau: „Við vitum líka alveg hver
þú ert. Þú ert hann Svavar
Gests.
Börn eru afskaplega góðir
áhorfendur, en gagnrýnin eru
þau. Það þýðir ekki að ætla
sér að leika á þau, því að þau
sjá í gegnum það.
Hann byggði sér íbúð, meðan
hann var í menntaskóla.
— En svo að við snúum okk-
ur að öðru. Þegar þú varst í
Framhald á bls. 12.
Og nú ertu komin til himins
heim
í himnaföðurins gæsku.
Með englum verður þú ein af
þeim
sem endalaust svífa vítt um
geim
um landið eilífrar æsku.
(G.G.G.)
Enginn var mér eins og þú
oft við lékum saman.
Þetta allt ég þakka nú
það var oft svo gaman.
Alla daga er ég hrygg
eftir það sem skeði,
þú varst bezt svo trú og trygg
töpuð er mín gleði.
Þórey Guðmundsdóttir
Þurranesi
Fædd 20. 12. 1882.
Dáin 20. 4. 1966
í dag er til moldar borin að
Staðarhólskirkju í Saurbæ Þórey
Guðmundsdóttir húsfreyja Þurra
nesi í Dalasýslu.
Hún var fædd 20. desember
1882 að Vatnshorni, Þyrilsvalla-
dal, Strandasýslu. Foreldrar henn
ar voru hjónin María Jónsdótir
Magnússonar, Laugum, Dalasýslu,
og Guðmundur Einarsson Þórðar
sonar, Snartatungu, Strandasýslu.
Þórey var elzt 10 systkina og
ólst upp hjá foreldrum sínum, sem
þá bjuggu á Einfætningsgili og
síðar að Óspakseyri í Strandasýslu
og víðar.
Árin fyrir og eftir 1880 eru
talin hafa verið mikil harðinda-
ár, og áttu sér þá stað allmiklir
fólksflutningar til Vesturheims.
Fólk varð að vinna hörðum hönd
um á þessum árum og neita sér
um allt, nema það lifsnauðsynlega.
Þeirra á meðal voru foreldrar Þór-
eyjar, sem bæði voru afburða dug
leg og vinnusöm. Það féll snemma
í hlut Þóreyjar að hjálpa til við
bústörfin. Þá kom það í Ijós að
hún var kjarkmikil og vílaði ekki
f.vrir sér þótt á móti blési. Æsku
árin kenndu henni að bjarga sér
af eigin rammleik og vera veit
andi en ekki þiggjandi. Menntun
hlaut hún i æsku, fyrst einn vetur
í kvennaskólanum i Reykjavík og
síðar á Blöndósi.
Árið 1913 giftist hún Ólafi Skag
fjörð Ólafssyni og bjuggu þau alis
í 53 ár en lengst í Þurranesi, þar
voru þau í 36 ár samfleytt. Bæði
voru þau hjónin framtakssöm og
bættu jörð sína mikið og sáu þau
er á leið grasið gróa í hverju
spori er þau stigu. Ólafur lézt 15.
nóvember s. 1. Dætur þeirra eru
María, gift Jóhanni Jónssyni,
bónda Staðarhóli, og Ragnheiður,
sem er heima í Þurranesi og hef
ur verið aðal stoð foreldra sinna
um margra ára skeið. Ólafur Skag
fjörð var í fjölda mörg ár vega-
vinnuverkstjóri og þar af leiðandi
mikið fjarverandi frá heimilis-
störfum. Það féll oft i hlut Þór-
eyjar að stjórna búi og tókst
henni það prýðilega.
Þórey var dugnaðar og atorku
kona, tók daginn snemma til starfa
Framhald á bls. .12.