Vísir - 23.05.1975, Blaðsíða 2

2
Vlsir. Föstudagur 23. mai 1975
VÍSIBSm:
— Hvernig vilt þú helzt
eyða sólskinsdegi eins og
þessum?
Gestur Finnsson, verkamaöur:
Mig langar nú bara til þess aö
fara upp i sveit og hafa þaö gott
þar. Þaö væri gott aö njóta svona
góðs veöurs þar.
Asgrimur Ásgrlmsson, hús-
gagnabólstrari: Ég vil helzt ekki
þurfa aö vinna á svona degi. Ætli
ég vildi ekki bara skreppa upp i
sveit og leika mér soldið þar.
Kristinn Jón Bjarnason, 10 ára:
Ég vildi helzt fara til Dalvikur
þar sem amma mín og bróðir
hennar mömmu eiga heima. Svo
vildi ég vera að leika mér, t.d. að
hjóla.
Kristin Asta Friöriksdóttir, skrif-
stofustúlka: Vera úti! En þar sem
ég er hálflöt við að liggja i
sólbaði, vil ég heldur nota góða
veðrið til þess aö labba um.
Ólafla Guönadóttir, skrifstofu-
stúlka: Ég vildi fara upp i sveit.
Þá vestur á Snæfellsnes þar sem
ég á frændfólk. Deginum vildi ég
svo eyða úti við.
Guömundur Magnússon, vagn-
stjóri: Ég vil njóta sólarinnar.
Fara isólbað og svoleiöis. Jú, það
er erfitt aö þurfa aö vinna á svona
degi.
LESENDUR HAFA ORÐIÐ
LEGGJUM SÉRSTAKA AHERZLU
Á RÉTT MÁL OG VOG
„í tilefni .af skrifum
Vísis 20. þ.m., þar sem sú
saga er sögð umbúðalaus,
að maður nokkur hafi
keypt 12 kg af sykri í
Hagkaupi, en fengið að-
eins 9,4 kg, vilja forráða-
menn verzlunarinnar
biðja Vísi fyrir eftirfar-
andi:
Sannleiksgildi þessarar sögu
visum við algerlega á bug og
hörmum, að hvorki „viðskipta-
vinurinn”, né blaðamaður Visis
skyldu sjá ástæðu til þess að
gefa Hagkaupi kost á þvi með
réttum hætti að fylgjast með
endurvigtun sykurpokanna,
áður en sagan kom út á prenti.
En héðan af verður ekki gert við
þvi.
Auk þeirra ráðstafana, sem
Hagkaup gerir til að halda vöru-
verði i lágmarki, leggur starfs-
fólk verzlunarinnar sérstaka
áherzlu á rétt mál og vog. Allt
annað er óhróður.
— verzlunarstjóri
hjó Hagkaupi
svarar fyrir sig
og sína
Hagkaupsfólk visar þvi á bug, aö ranglega hafi veriö vigtaö. Hér
er starfsstúlka viö sykurstandinn I hinni stóru verzlun Hag-
kaups.
Hagkaup hefur alltaf sett sig
undir mæliker almennings i
þessum efnum og gerir það enn.
Okkur væri sönn ánægja að þvi,
ef Visir eftir birtingu þessarar
sögu vildi koma i ve’rzlunina til
þess að fylgjast með vöruveröi
okkar, máli og vog. Blaðamaður
Visis má hafa með sér fulltrúa
Neytendasamtakanna og Lög-
gildingarstofu mælitækja og
vigta sjálfur allan okkar sykur
eða hverja aðra vöru, sem hann
kýs, hvenær sem hann vill.
Meö þökk fyrir birtinguna.
F. h. Hagkaups
Lúövlk Lúöviksson
verzlunarstjóri”

,,A öftustu siðu Morgunblaðs-
ins miövikudaginn 21. mai 1975
gat að lita eftirfarandi fyrir-
sögn, sem höfð er eftir núver-
andi sjávarútvegsráðhorra:
Friðun veiöisvæða vegna
smáfiskadráps KEMUR TIL
GREINA. (Leturbreyting min.)
Hér virðist með öðrum orðum
koma fram sú skoðun, aö nokk-
ur vafi leiki á þvi, hvort drepa
eigi allan smáfisk i sjónum, eða
hvort leyfa eigi einhverju af
honum að tóra áfram.
Ef horfið yrði að fyrra ráðinu,
þarf ekkert sérstakt gáfnaljós
til þess að skilja, að þá mun all-
ur fiskur veröa horfinn úr sjón-
um innan skamms. Ef smáfisk-
urinn fær ekki að ná þeim
þroska, aö hann geti hrygnt,
skilst mér a.m.k. að ekki verði
um fleiri fiska að ræða, smáa né
stóra, isjónum, þegar fram liða
stundir.
Ég hefi ekki fylgzt sem skyldi
með þróun þessara mála, en
mér bókstaflega hnykkti við, er
ég hjustaði á útvarpsþátt hér á
dögunum þar sem m.a. Ingvar
Hallgrlmsson og Jakob Jakobs-
son fiskifræðingar lýstu
framtlöarhorfum, ef ekkert yrði
að gert. Gallinn er aðeins sá, að
það er ekki nóg að tala, það þarf
lika að framkvæma. Með þess-
um orðum er ég ekki að veitast
að fiskifræðingum, heldur æöri
stofnunum, sem ákvarða mögu-
leika fiskifræðinga til sem giftu-
samlegastrar nýtingar fiski-
miöanna. Meinsemdin liggur i
þvi, að fiskifræðingarnir sjálfir
hafa ekkert framkvæmdavald
þaö liggur hjá Alþingi og rikis-
stjórn.
Af gamalli reynslu hefi ég
komizt að þeirri niðurstöðu, að
fyrsta hugsun margra þing-
manna er: Hvernig kemst ég
aftur á þing að þessu kjörtfma-
bili loknu? Svarið er ósköp ein-
falt: Með þvi að geðjast
kjósendum kjördæmis mins.
Auðvitað hafa hin ýmsu
kjördæmi mjög mismunandi
hagsmuna að gæta, og þá er
einfaldast að semja t.d. sérstak-
lega um ýmis hlunnindi fyrir
„mitt” kjördæmi við aðra þing-
menn úr kjördæmum, sem hafa
annarra hagsmuna að gæta.
Gætu þingmenn þannig t.d.
samið um sérstök hlunnindi
fyrir ákveðinn landsfjórðung,
þar sem ibúar þess kjördæmis
ættu sérstaklega auðvelt með að
moka upp smáfiski, þ.e.a.s.
meðan hann entist. Þegar
smáfiskurinn væri svo uppur-
inn, er ósköp einfalt að leita á
náöir Byggöasjóðs um sérstakt
fjárframlag vegna fiskþurrðar-
innar. Væri þá e.t.v. ekki úr vegi
að rökstyðja þessa beiöni með
þvf að sólarlagið i þessu héraði
væri svo einstaklega fagurt, en
það var nú m.a. rökstuðningur
Asgrims Hartmannssonar (?),
bæjarstjóra á Ólafsfirði, i sam-
tali við Morgunblaðið fyrir
nokkrum árum, er hann taldi
fram hina miklu kosti byggðar-
lags sins.
Mér er kunnugt um, að ýms-
um stofnunum, svo sem heil-
brigðisyfirvöldum (landlækni),
Almannavörnum o.fl. hafa verið
veitt mjög viðtæk völd með lög-
um. Enda er slik ráðstöfun
sjálfsögö við vissar aðstæður.
Erfiðlega hefði björgunarstarf-
iö I Vestmannaeyjum gengið, ef
fyrsthefði þurft að leggja fyrir
Alþingi tillögur til samþykktar
þvi, hvernig björgunarstarfinu
skyldi hagað.
Ég nefni þetta dæmi i sam-
bandi við fiskifræðingana.
ÞVI EKKI EINFALDLEGA
AÐ VEITA FISKIFRÆÐING-
UM MEÐ LÖGUM VALD TIL
AKVÖRÐUNAR UM, HVAR
MEGI VEIÐA, HVAÐA VEIÐ-
ARFÆRI MEGI NOTA, A
HVAÐA TÍMUM ARS VEIÐI
SÉ BÖNNUÐ EÐA LEYFÐ OG
LOKS, HVAÐA FISKTEGUND-
IR EIGI SÉRSTAKLEGA AÐ
FRIÐA Á HINUM ÝMSU
VEIÐISVÆÐUM?
Ef viö treystum ekki fiski-
fræðingum okkar tslendinga til
þess að ráða fram úr þessum
málum, sem eru þó allir sér-
menntaðir menn og mega telj-
ast hlutlausir I pólitiskum átök-
um, er þá frekar ástæða til að
treysta alþingismönnum til
ákvarðana i þessum málum,
sem hvorki eru sérmenntaðir né
hlutlausir? Ef ákvörðunarvald-
ið á áfram að vera i höndum
Alþingis og rikisstjórnarinnar,
en ráð fiskifræðinga að engu
höfð, nema þá til að sýnast, til
hvers erum við þá að kosta upp
á menntun fiskifræðinga og
halda uppi stofnunum, sem
fiskifræðingar þurfa að vinna
við?
Ef ekki veröur horfið að þvi
ráði að „friða veiðisvæðin
vegna smáfiskadráps”, eins og
sjávarútvegsráðherra lætur sér
þó koma til hugar, væri þá ekki
skynsamlegt að safna nú þegar
hinum ýmsu fisktegundum til
varðveizlu i spiritus, þannig að
komandi kynslóðir geti a.m.k.
séö, hvernig þær fisktegundir
lita út, sem haldið hafa lifinu I
íslendingum til þessa. Væri þá
lika komið i veg fyrir, að Is-
lendingar þyrftu að kaupa á
uppboði hjá Southeby I London
sýnishorn af fiskum þessum,
eins og fór um geirfuglinn
forðum, nema hvað þá mundi
kostnaðurinn væntanlega nema
tugum milljóna króna.
Fiskneytandi fimm sinnum i
viku — fram til þessa.”