Vísir - 16.07.1975, Blaðsíða 2

2
Visir. Miðvikudagur 16. júlí 1975.
tálfiSPTB:
Hvað viltu segja um fyrirhugaöar
aðgerðir i landhelgismálum ?
Karl Guöbrandsson, sjómaður:
Ég styð eindregið útfærsluna i 200
mllur svo framarlega sem þeir
fara ekki að leyfa skipum ann-
arra þjóða að gramsa i landhelg-
inni. Við eigum ekki að veita
neinar undanþágur.
Þorsteinn Hannesson, kaup-
maður:Mérfinnstalveg sjálfsagt
að stækka landhelgina, og hver
veit nema við förum enn lengra út
seinna, ef sérfræðingarnir telja
það vera nauðsynlegt. Sjálfur tel
ég að við getúm alls ekki varið
meira en 200 milur.
Jafet Ottósson, bilstjóri: Ég vil
bara engan afslátt varðandi út-
færsluna. Reynslan sker úr um
það hvort við getum varið hana.
Við eigum hins vegar alls ekki að
semja við einn eða neinn.
Pétur Tyrfingsson, kennari: Ef
við færum út núna verður að
koma til stórfellt eftirlit verka-
lýöshreyfingarinnar. Ég treysti
alls ekki auðvaldsskipulaginu til
að nýta náttúruauðæfin. Þeir
ausa þeim upp af skammsýni.
Gudrun Magnusson
hjúkrunarkona: Islendingar eiga
tvimælalaust að færa út i 200 mil-
ur þvt þjóðin er svo háð fiski-
miðunum. Ég treysti þeim einnig
fullkomlega til að verja landhelg-
ina fyrir ágangi annarra þjóða.
Tryggvi Bjarnason, vélgæzlu-
maður: Ég tel alveg vist að fært
verði út i 200milur og vil að það sé
gert einhliða. Við það verðum við
stórlega að herða alla gæzlu,
einkum þarf að efla flugflotann.
LESENDUR HAFA ORÐIÐ
„JÚDAS
DREPINN
##
Kiddi rótari skrifar f.h.
hljómsveitarinnar Júdasar.
,,Eins og flestir unnendur
hljómsveitarinnar Júdasar hafa
tekið eftir hafa Júdasarmenn
haft litinn hund með sér á dans-
leiki frá þvi að hann var hvolp-
ur.
Eins og öllum, er til hans
þekktu, er ljóst var þetta mein-
laust grey, enda ekki stærri en
svona 30 cm. Hrólfur Gunnars-
son, trommuleikari hljómsveit-
arinnar, fékk þennan hund gef-
ins svo til nýfæddan. Sökumþess
að hann gat ekki skilið hundinn
eftir heima, þegar spila þurfti,
ákvað hann að taka hann með
sér á dansíeikina. Upphófst
mikil vinátta okkar til hans og
kölluðum við hundinn Júdas.
Varð hann svo tákn okkar i
hljómsveitinni og alltaf hélt
hann uppi fjöri hjá okkur. Oft
voru menn þreyttir, er dansleik
átti að hefja, og ekki i stuöi, en
það var eins og hundurinn skildi
hvað var að ske og reyndi að
koma fjöri i hljómsveitina og
gafst ekki upp fyrr en honum
tókst það. Voru mörg böllin góð
eftir það. Einnig átti hann það
til að stökkva upp á senu, er
mest gekk á, og taka þátt i fjör-
inu.
Eitt atvik er mér minnisstætt,
er hann stökk upp á trommu-
settið hjá húsbónda sinum, reif
af honum einn kjuðann i skolt-
inn og barði á simbala alveg
eins og trommuleikari. Höfðu
margir gaman af.
Einn daginn flytur Hrólfur út i
Sandgerði, eignast þar heimili
fyrir sig og að sjálfsögðu Júdas
lika, þar sem hann gat verið
eins og einn af fjölskyldunni.
Fór nú að fækka dansleikjum,
sem hann kom á, én nú varð
hann sifellt vinsælli meðal
krakkanna i Sandgerði, enda
létu þeir hann aldrei vera,
þegar hann var úti.
Eins og flestir eða allir vita
geta hundar orðið leiðir á þvi að
alltaf sé verið að klappa þeim og
klóra. Einn dag vildi svo til að
einn krakki varaðatasti honum
og glefsaði þá Júdas pinulitið i
hann, en ekki sást á krakkan-
um. Krakkinn varð hræddur og
fór að skæla. Hringdi þá faðir
barnsins til lögreglunnar og til-
kynnti hvað skeð hafði. Kom þá
lögregluþjónn og hótaði Hrólfi
þvi að Júdas yrði skotinn, ef
hann sendi hann ekki i sveit.
Ekki lét Hrólfur þetta á sig fá,
þvi að hundurinn var með ól
með nafni og heimilisfangi. Liða
nú tvær vikur og ekkert skeður.
Fer nú hljómsveitin til ísa-
fjarðar að leika fyrir dansleik
oggekk allt að óskum. En þegar
Hrólfur kemurheim mætir hann
fólkinu sinu með tárin i augun-
um. Spyr hann hvað eiginlega
gangi á. Jú, Júdas hafði verið
myrtur.
Hann hafði átt að glefsa i ein-
hverja stelpu og faðir hennar
hringt i lögreglúna. Það var
sami lögregluþjónninn, sem
kom, og óð hann inn á lóð þar
sem krakkarnir voru að leika
sér við Júdas, reif hann af þeim
og tók hann óþyrmilega upp á
hálsbandinu og skaut hann án
þess að tala við nokkurn.
Ekki er þó sagan öll, þvi siðar
kom i ljós að það var ekki dóttir
mannsins er hringdi, sem Júdas
átti að hafa glefsað i, heldur ein-
hver önnur stelpa. Mætti nú
halda að ástæðan fyrir dauða
Júdasar væri að hundahald væri
bannað i Sandgerði.
Enmérer kunnugt um það, að
svo er ekki, enda Sandgerði ekki
kaupstaður. Litum við svo á að
lögregluþjónninn sé hunda-
hatari og munum við Júdasar-
menn seint gleyma þessu.”
„Klassískur
gítarleikur
oft misskilinn
II
Frá Félagi áhugamanna um
klassiska gitartónlist.
„Eitt af þeim vandamálum,
er áhugamenn um klassiskan
gitarleik hafa átt við að striða,
er þeir hafa verið að kynna á-
hugamál sitt fyrir samlöndum
sinum, er sá misskilningur sem
almenningur er oft haldinn um
klassiskan gitarleik.
Klassiskur gitarleikur byggist
á þvi að leikin eru tónverk sem
samin eru sérstaklega fyrir
„spænskan gitar” af tónskáld-
um sem skrifa eingöngu fyrir
það hljóðfæri, ásamt tónskáld-
um er skrifa fyrir gitar og einn-
ig önnur hljóðfæri. Auk þess eru
leikin verk gömlu meistaranna,
t.d. Bach, er hafa verið um-
skrifuð fyrir „spænskan gitar”.
Nylega birtist i Visi áskorun
frá „blindravini” til félagsins
um að það tæki höndum saman
með Blindravinafélaginu, og
fengju félögin hingað tónlistar-
manninn José Feliciano.
Þó að Feliciano sé frábær git-
arleikari, lagasmiður og
skemmtikraftur, er hann ekki
klassiskur gitarleikari, og sam-
ræmdist það þvi ekki lögum fé-
lagsins að standa fyrir komu
Jiansað sinni, þó að það styðji að
öðru leyti þessa tillögu
„blindravinar”.
Eitt af málefnum félagsins er
að kynna klassi'ska gitartónlist
með tónleikum innlendra og er-
lendra gitarleikara. Undanfarið
hafa ungir islenzkir gitar-
leikarar haldið hér tónleika, og
hafa þeir verið mjög vel sóttir,
og félagið kannar nú möguleika
á þvi að fá hingað erlendan
gitarleikara. Eru þær kannanir
komnar vel af stað, og standa
vonir til þess að hingað komi er-
lendur gitarleikari á þessu ári.”
José Feliciano.
Kappakstur að Ölfusórbrú...
— hvers vegna var ekki fyrr auglýst um lokun?
Þorsteinn Baldursson hringdi.
„Asamt tugum bilstjóra
keyrði ég á föstudaginn var á
ofsakeyrslu austur fyrir fjall til
þess að reyna að ná að ölfusár-
brúnni áður en henni yrði lokað
kl. 7 um kvöldið. Eins og flestir
hinna hafði ég ekki heyrt um
lokun brúarinnar fyrr en kl. 6.30
i útvarpinu. Þá upphófst hinn
æðislegasti akstur um Þrengsl-
in og árangurinn var að bilar
bæði ultu og rúður brotnuðu.
Við náðum ekki i tæka tið og
urðum að aka aukalega 60 km
kringum Iðu og niður SKEIÐ.
Vegna þessa langar mig að
spyrja Vegagerðina þriggja
spurninga:
1. Var ekki hægt að
skipuleggja þetta verk við mal-
bikun á ölfusárbrú á öðrum
tima en kl. 7 á föstudegi, þegar
umferðin margfaldast?
2. Ur þvi að farið var að
senda þessa nær 100 bllstjóra út
á malarvegi, mátti þá ekki
vatnsbera og hefla veginn?
3. Var ekki sjálfsögð tillits-
semi að auglýsa betur og fyrr
lokun brúarinnar? Maður hefði
þá séð þetta i dagblöðunum fyr-
irfram.”
Skerðing á persónu- og ferðafrelsi...
tnega aðeins vera 2 vikur
'öndum
Félagi i Landsmálafélaginu
Verði hringdi.
,,Ég ætlaði I sumarfri til út-
landa og vera I þrjár vikur, en
nú kemur I ljós, að ég fæ ekki
nema tvær. Mér er spurn, er
þetta ekki brot á menningar- og
frelsissáttmála Sameinuðu
þjóðanna, eða einhverjum öðr-
um alþjóöasáttmála, sem ég er
aðili að?
Ég fæ ekki betur séð en þetta
sé bein skerðing á persónu- og
ferðafrelsi. Það er ekki nema
sjálfsagt að skammta mönnum
gjaldeyri til ferðalaga, þegar
naumt er i búi, en að setja
mönnum stólinn fyrir dyrnar
meö hve lengi þeir megi vera
getur engan veginn gengið. Ég
fæ alls ekki skilið, að Sjálf-
stæðisflokkurinn skuli vera aðili
að svona aðgerðum.
Þetta varö til þess, að ég hef
ákveðið að fara hvergi i ár, i von
um að næsta ár verði komin hér
hrein vinstri stjórn, sem ekki
heldur uppi haftastefnu. Það
væri nær að taka fyrir innflutn-
ing á kökubotnum, kexi og
glingri en skerða á þennan hátt
ferðafrelsi einstaklingsins og
rétt til að ráða sinum persónu-
legu gjörðum.”
■BHBnDBSBIB