Tíminn - 09.09.1966, Blaðsíða 7

I
FÖSTUDAGUR 9. september I9G6
TÍMLNN
7
Guðbrandur Magnússon:
Frásöp af ársfundi
Skógræktarfél. íslands
Fundurinn stóð að Laugaskóla í
Reykjadal 19. — 21. ágúst.
Formaður Skógræktarfélagsins
Hákon Guðmundsson, yfirborgar
dómari, bauð fulltrúa og gesti
velkomna til fundar. Lét þess get-
ið, eins og ósjálfráðrar hreyfing-
ar í sama augnabliki, að hann
fagnaði því, að skógrækt og sauð
fjárrækt gæti farið saman, og voru
Þingeyjarsýslurnar þá merk og
mik51 swnnun þessa!
Bað fundarmenn að hefja störf
með því að rísa úr sætum, og,
syngja: „Blessuð sértu sveitin
luín,“ og varð sem þessi dáði söng
ur yrði nú eins og tvíefldur.
Þá bauð formaður sérstaklega
velkominn til þessa fundar H. J.
Hólinj'árn, bónda að Vatnsleysu í
Skagafirði, en hann var aðalhvata
maður að stofnun Skógræktarfé-
lags íslands, sem fram fór á Þing-
völlum 1930 undir berum himni í
Almannagjá, austan við Öxarár-
foss, en fréttamaðurinn («á, sem
1. HLUTI
skógræktarstjóri skýrslu félagsstj.
og greindi frá afgreiðslu helztu
mála milli aðalfunda. Fjárframlög
til skógræktarmála voru hin sömu
og fjrr, að tölu til, en allir vissu
hversu verðmæti peninga hefði
rýrnað. Þá gat ræðumaður fram-
göngu Odds alþingismanns á Hálsi
í þágu skógræktarmála og þá einn
ig stuðnings þeirra Hermanns
Jónssonar og Sigurðar Bjarnason
ar við þessi sömu mál.
Þá nefndi hann, að hugmynd-
inni um að gera Fljótsdalinn að
skógræktarbyggð, hefði verið vel
tekið.
Loks vék hann að skógræktar-
störfum Vestfirðinga og þeirra
mikla áhuga, sem leiddi til að eigi
mætti dragast að þeir fengju sinn
skógarvörð. Og það því fremur,
setm nii nyti ekki öllu lengur við
hins merka skógræktarfrömuð-
ar, Simsons, sakir hans háa aídurs.
Náttúrufræðikennarar barna- og gg
unglinga, hafa verið hvattir til K
að auka fræðslu um gróðurríki k
landsins og möguleika til aukning
ar nytjagróðurs þéss. Hafa þeir
heitið hér góðu um!
Dæmi voru til, að skógargirðing
ar hefðu verið skemmdar, og fé
Ihleypt í þær, svo að af hafi hlot
izt stórskemmdir.
«1
Ágúst hallar sér upp að „Tröllunum á Kili", einni stærstu myndinni á sýningunni, sem verSur opnuð
almenningi á laugardag kl. sex síSdegis og síðan opin daglega kl. 2—10 e. h. til annars sunnudagskvölds.
Tímamynd B|. Bj.
Fór inn í pósthúsið og pantaði
pensil, liti og striga frá París
þetta ritar), var. einn stofnfund-
armanna.
Þá bauð formaður Jóhann
Skaftason sýslumann Þingeyinga
veíkominn, en hann heiðraði setn
ing samkomunnar með návist
sinni.
Þá minntist formaður Sigurðar
Sigurðsssonar, búnaðarmálastj.
en hann var einn hinna fyrstu,
er í þessu efni lét verkin tala,
ásamt Páli amtmanni Briem, svo
sem skógræktarstöðin á Akureyri
er vitni um. Nú voru komnir til
sögu búvísmdamenn, einnig á
sviði skógræktar. Þá fór formaður
lofsamlegum orðum um hið far-
sæla forystustarf, Hakonar Bjarna
sonar, en hann er að því leyti
tvíefldur í sínu starfi, að hann
er hálærður og býr yfir miklum
hæfileikum sem raun ber vitni.
Staðreynd væri að nytjaskógar
gætu þrifizt hér og lifað góðu
lífi! Nefndi skjólbeltarækt og af-
stöðu Alþingis til þessa merka úr-
ræðis í ræktunarmálum, vék þakk
arorðum til Odds Andréssonar,
. sem barizt hafði fyrir því á Al-
þingi að skjólbelti yrðu styrkt,
þegar vissum skilyrðum væri full-
nægt. Þá nefndi formaður hina
nýju Tilraunastöð að Mógilsá.
En það sem mest er um vert,
er að viðhorf almennings er orð-
ið vinsamlegra til skógræktarmála.
Hitt er ágreiningur um, hvaða teg
undir skuli einkum leggja áherzlu
á að rækta. Að vísu er til fólk,
sem talar með lítilsvirðingu um
igróðurvernd, en skilur ekki háska
þann, sem fólgin er í foki gróður-
moldar á haf út.
Einnig er hér til ótrú á öllum
gróðri, sem ekki hefur verið hér
áður.
Skógræktarfélögin leggja meg-
ináherzlu á ræktun birkisins í
skóglausum löndum. (
Skógrækt geldur verðbólgunnar,
og á þess vegna við fjárskort að
búa.
Var nú fundartilhögun lýst. En
síðan greint frá för á milli gróður-
lenda héraðsins og nokkurra fleiri
staða, sem við ætti, að fundar-
menn heimsæktu.
Síðnn flutti Hákon Bjarnason,
Góðar þriggjá ára gamlar birki
plöntur væru heppilegastar til
gróðursetningar. (
Þá lýsti skógæktarstjóri gjöf
ríkisstjórnarinnar í Bonn, en hún
er fólgin í rannsóknartækjum á
gróðri og gróðurskilyðum.
Þá skyldum við verða okkur úti
um fræ úr fjalllendum heimsins.
Greindi frá, að við ættum von
á japönsku trjáfræi, er hér mundi
þrífast. Efla skyldi skógræktarfé-
lögin.
Snorri Sigurðsson talaði um
störf skógræktarfélaganna árið
1965. Fjórar skóggirðingar hafa
verið settar upp á árinu, alls að
lengd 3,6 'km. Kostnaður við þær
í vinnu og efni 50 þús. pr. kíló-
metra. Dregið hefur úr viðhaldi
girðinga vegna kostnaðar. Ára-
skipti að því, hve mikið fé þarf
í viðhald girðinga. Alls hefðu 490
þúsund plöntur verið gróðursettar
af áhugamönnum, körlum og kon- (
um.
Úr plöntuuppeldisstöðvum hafa
53% farið til skógræktarfélaganna.
Aðstoð vinnuflokka hefur gefið
góða raun, aðallega við lagfæring
ar á girðingum og grisjun.
Lýsti framkvæmdum nokkurra
félaga, bæði um þurrioin lands,
gróðursetningu og girðingar. Út-
gjöld við gróðursetningu hafa auk
izt.
Mörg skógræktarsvæði voru at-
hugað á Vestfjörðum. Hef ferðazt
milli skógræktarfélaga og stærri
fundir haldnir, bæði á Akureyri
og ísafirði. Hafa fundir í þessum
byggðarlögum gefið góðra raun.
Greindi frá umferðarsýningu
sem Skógræktarfélags íslands
gekkst fyrir, í Reykjavík og nokkr
um kaupstöðum.
Útkoma Skógræktarritsins hefur
tafizt vegna anna í prentsmiðjum.
Greindi frá fjárreiðum skóg-
ræktarfélága og styrk, sem þeim
hafði verið veittur. Sum félög
efndu til fjáröflunar með góð-
um árangri. En hjá fæstum þeirra
náðu endar saman. En styrkur
hins opinbera hefur verið félög-
unum mikils virði, beint og óbeint.
Einar Sæmundsson gerði sem
Framhald á bls. 12.
Er við áttum leið í Þjóð-
minjasafpið í gær, var verið að
hengja upp myndir í Bogasal,
en þar opnar Ágúst F. Peter-
sen fyrstu málverkasýningu
haustsins í borginni, n.k. laug
ardag.
Þetta er önnur sérsýning
Ágústar, en hina fyrstu hélt
hann 1958 í Sýningarsalnum við
Hverfisgötu og vakti hún
athygli margra o-g verðskuldaði
að vera meira getið í blöðun-
um en gert var. Ekki hefur
Ágúst haldið að sér höndum
við að mála síðan, þótt hann
hafi ekfó haft sig mikið í
frammi, en samt hefur hann
tekið þátt í nokkrum samsýn-
ingum á þessum árum.
Ágúst er Vestmannaeyingur,
og þótt hann flyttist til Reykja
víloir, innan við tvítugt, eiga
áttihagarnír drjúgan þátt í sýn
ingum hans. Nokkrar myndir á
þessari sýningu eru frá Vest-
mannaeyjum, sem sumar hafa
sðgulegt gildi, því að þær eru
af húsum, sem nú eru horfin
af staðnum, og virðist því til-
valið fyrir byggðasafnið í Eyj-
um að eignast slikar myndir.
Við tökum Ágúst tali stund-
arkorn og spyrjum hann fyrst,
hvenær hann hafi fyrst farið
að gefa sig að málaralistinni.
— Ég var innan við ferm-
ingu, þegar ég fór fyrst að hand
leika pensil og olíuliti. Þá var
öldin önnur í innflutningsmál
uim en nú, hver maður gat geng
ið inn í næsta pósthús og pant
að frá útlöndum hvaðeina, sem
hugurinn girntist. Þá voru
danskir og franskir mynd
skreyttir verðlistar til á heim-
ilum út um allt fsland, kallaðir
„príslistar” upp á danskan móð.
Eg gerði mér lítið fyrir, labb
aði inn í pósthúsið í Eyjum
með einn franskan og pantaði
pensil, olíuliti og striga frá
París, hvorki meira né minna.
— Varstu þá farinn að læra
eitthvað í listinni?
— Nei, ég hafði nú talsyert
álit á sjálfum mér og taldi
mér ekkert að vanbúnaði með
að mála oiíumyndir eins og ekk
ert væri, án tilsagnar frá öðr-
um. Eg vildi snemima fara mín
ar eigin leiðir. Ég hafði sem
sagt ekkert að teikna eða mála
auk þess, sem mér var kennt
í barnaskólanum, það var til-
sögnin, sem ég fékk þangað til
ég fór í Iðnskólann til að ger
ast húsamálari. Þar var ég
svo hepipnn að fá fyrir teikni-
kennara þann góða listamann
og mikla öðling Björn Björns-
son. Hann taldi mér trú um, að
ég væri fæddur listamaður, og
fannst það vera dragbítar á
mér að vera innan um hina að
teikna klossa og kúlur, setti
mig inn í aðra stofu við hiið-
ina og fékk mér allt önnur
verkefni en hinir voru með.
Síðan hafði ég meiri mætur á
Birni en öðrum mönnum. Það
var mikill skaði, að honum
skyldi ekki endast lengur líf
en ráun varð á. Nú, ég lauk
við iðnnámið, og eftir það mál-
aði ég jöfnum höndum hús og
myndir án frekari tilsagnar
annarra, þangað til við stofn
un Myndlistarskólans í Reykja
vík, og þá settist ég þar á
skólabekk. Sumarið 1955 tók ég
mig upp og hélt suður á bóg-
inn, til Englands og Frakk-
lands að skoða söfn og sýning-
arsali.
— Málarðu allar þessar
myndir af Vestmannaeyjum af
átthagakærleik eða finnst þér
þær „malerískur" staður?
— Mjög svo. Og þótt ég sé
búinn að mála allmargar mynd
ir þaðan, vantar enn mikið á,
að ég hafi lokið uppgjöri mínu
við Eyjarnar mínar. f þessum
tveim myndum hér, sem nefn-
ast „Gamla flæðarmálið" og
„Gamla kvosin“, hef ég reynt,
að samræma það sögulega og
listræna eins skýrt og mér var
unnt. Þessa fallegu boglínu
flæðarmálsins á Heimaey hafa
bæjarbúar ekki lengur fyrir
augum. Þessu verki skaparans
spilltu vélamar, þegair farið
var að dýpka og stækka höfn-
ina, en það var eftir að ég
gerði frumdrög að myndinni.
— Hefurðu gert mikið af því
að ferðast um landið og mála?
— Nokkuð, og mun gera
meira af því. Við höfum verið
að ferðast dálítið saman, ég og
Hallsteinn Sveinsson ramma-
meistari og listamaður, bróðir
Ásmupdar. Við fórum í fyrra-
sumar inn á Hveravelli og víð-
ar, og upp úr því ferðalagi varð
til þessi stóra mynd þarna, sem
ég nefni „Tröllin á Kili“. Ég
heillast enn af því sama og ég
gerði ungur, frjálsri og ósnort
inni náttúru, uppi um fjöll og
niðri í flæðarmáli, og æsku-
áhrifin hafa mótað varanlega
viðhorf mitt til lífs og listar.
Einhliða tæknidýrkun og vél-
mennska, sljógvar saniband
mannsins við lifandi náttúru,
svo og hæfileika hans til að
undrast, upplifa og vera opinn,
líkt og barnið. Það er ábyrgð-
arhluti að mála myndir, lifið
er svo magnþrungið og ægifag-
urt drama, að það er næstum
grátbroslegt. en þó hrífandi til-
raun að framkalla þau firn í
lítilli mynd. Þegar ég kemst í
snertingu við öræfin og alla
óspillta náttúru, finnst mér
landslagið svo töfrandi, að mér
kemur stundum í hug, að það
geti tæpast verið þessa heims,
og ég verð uppnuminn.
— Málarðu sjaldan í sól-
skini?
' — Það getur verið. Mér
finnst litir og form aldrei jafn
ekta og í vissri sólarlausri birtu
og það getur verið mögnuð
birta, þótt ekki sjái til sólar.
GB..