Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1926, Page 5

24. des. ’2«.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
5
manna lánaðist honum að krækja í
dálítinn blett hjer uppi undir hlíð-
inni, og hjer unnu þau baki brotnu,
nðtt og dag, Elín og hann. Nú áttu
þau kotið og jörðina og leið vel
eftir því, sem sveitafólki getur
liðið.
Alt þetta rifjaðist upp fyrir
fvari í kvöld, þvert á móti vilja
hans, eða svo sem. Leiðindum og
raunum verður maður að gleyma,
ef maður getur hugarins vegna. —
— En eitt þótti ívari vænt um:
Aldrei hafði hann borið hatur í
brjósti til Þrándar. Iíann hafði
eltaf hugsað sem svo: Er ekki nóg
strit og annæða í þessu lífi, þótt
maður beri ekki óvildarhug eða hat-
urshug til náunga sínst
Rjett í þessu kom Elín í dvrnar.
Hún bar hönd fyrir höfuð vegna
snækófsins og stormurinn lamdi
pilsunum um fætur hennar.
— Þetta er ljóta veðrið, ívar.
— Ójá, ekki er nú heyþurkur I
dag, svaraði ívar í gamni.
— Ingiríður, kona Þrándar er
komin, sagði Elín og smeygði sjer
inn. Þrándur liggur við dauðann
Hann hefir víst fengið lungnabólgu,
eftir því sem Ingiríður segir.
fvar hallaðist fram á öxina og
var hugsi nokkra stund.
— Þetta eru slæmar frjettir,
Elín.
Elín hristi snjóin'n af pilsinu
sínu.
— Hún segir, að enginn karl-
niaður sje heima á Torgum. Kaupa-
mennirnir fengu frí til jóla, og
enginn er heima til þess að sækja
læknirinn.
ívar studdi sig við öxina um
stund þegjandi.
— Jeg verð líklega að fara,
Elín!
— Það er hættulegt að fara yfir
heiðina núna, ívar, sagði hún.
— Ekki dugir það, að Þrándur
liggi og deyi!
— En ef þú yrðir úti, ívar, sagði
hún vandræðalega. Manstu það, að
Þrándur hlífði þjer ekki ?
ívar hóf upp öxina og hjó henni
af afli niður í kibbið. Elín vissi þá,
hvað hann hugsaði-------------hann
ívar vissi altaf alt allra manna best.
Rokið buldi á veggjunum um-
kring skemmuna var koldimt snjó-
kóf og hurðin hrikti á hjörunum.
Um kvöldið fór ívar í Hlíð á
tjörubræddum skíðum að heiman
og stefndi suður yfir fjöll. Undan
vindi var að fara og hvein í skíð-
unum alstaðar þar, sem mosa eða
hrauns varð vart. Hann fór enga
inannavegi, heldur beint af augum.
Fjallabúar þekkja heiðavegi. Þeir
þekkja hverja smánybbu og hvern
smárunna. Verði þeir viltir, átta
þeir sig á vindstöðu og skýdrifi.
Um miðja nótt koin skíðamaður
til kauptúnsins. Snjór var á göt-
um, en gluggar gláptu gljáum aug-
um á hann á báðar hendur. Klukk-
an í þorpinu sló seinlætislega tólf.
Og uppi í efra kirkjugarði, þar sem
sveitafólkið er grafið, gnauðaði
norðanvindurinn kaldur og einrænn
og ljek sjer að krossmörkunum, sem
tevgðust þar irpp úr snjónum þessa
dimmu jólanótt.-----
Hitameðalið fjekk ívar hjá upp-
gjafalækninum og sneri svo hik-
laust heim á leið. Hann barðist
gegn .stórhríðinni stundum saman
— en altaf versnaði veðrið því
hærra sem dró á fjallið. Renning-
urinn smaug inn á milli klæða hans
og lamdi hann í framan. Kófið
blindaði hann og í skeggið komu
ísströnglar. Stundum livíldi hann
sig bak við steina, en það var
skammgóður vermir, því að þá
angraði hann frostið. Hann langaði
til að sofna, en vissi að það var
hættulegt — sama sem dauðinn.
Hann varð að fara á fætur og
halda áfram. Það leið á nótt, stjörn
urnar gengu undir eða hurfu á bak
við skýin, sem huldu fjallahring-
inn, og dagsbrún sást í austri. ívar
skevtti þessu engu, hann hugsaði
aðeins um það, hvort hann mundi
koma svo snemma með meðulin, að
hann næði Þrándi lifandi. Hann
hugsaði sem svo, að sorglegt væri
að vita til þess ef hann Þréndur
skyldi nú deyja vegna þess að með-
ulin hefði eigi komið nógu snemma.
Lungnabólga var hættuleg og hafði
lagst þungt á menn að síðustu.
Annað var það áður. Þá var í
hverri sveit einhver sem kunni að
taka blóð við þeim kvilla.
— Nú verðurðu að herða þig,
sagði fvar við sjálfan sig, brá
broddstafnum fyrir sig og rendi
sjer langa skriðu. Og með morguns-
árinu stóð hann undir heiðarbrekk-
unni fyrir ofan Hlíð. En þá var
hann svo aðþrengdur að hann varð
að styðja sig við furustofnana og
hvíla sig. Renningurinn var sam-