Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1926, Page 6

6
LB8BÖK MORGTTNBLAÐRINH
24. des. ’26
vir og áður, en í skóginum var dríf-
an lausari en á hálsunum.
ívar var ekki vanur því að láta
undan. Honum var meðfædd þessi
þrjóska fjallanna að standa gnæf,
hverju sem á gengur. Og í brjóst-
vasanum hafði hann meðal það,
sem bjarga átti nábúa hans frá
dauða. Á þessari göngu var honum
aldrei hatur í hug, enda þótt hann
mintist endrum og eins alls hins
illa er Þrándur hafði gert honum.
En nú voru liðin þrjátíu ár síðan.
Hver skyldi vera svo, að erfa svo
lengif Er það ekki hamingja þín,
Ivar, að í gegn um þykt og þunt
hefir þú aldrei vitað hvað hatur
erf------
Aldrei hafði hlíðin verið eins
erfið og upp í móti eins og þennan
morgun. Og undarlegt með þennan
skjálfta og kulda í knjánum. Það
kemur ekki málinu við, jeg vona að
jeg komist svo snemma heim að jeg
geti bjargað Þrándi. Það væri leið-
inlegt ef hann dæi nii alt í einu
frá öllu saman, eins og hann er
búinn að búa vel um sig nú á
seinni árum.
ívar hugsaði upphátt.
Um morgunverðarleytið kom ívar
heim að Torgum og ætlaði að leysa
af sjer skíðin. En hann var svo
loppinn og afllaus að hann orkaði
því ekki. Með miklum erfiðismun-
um náði hann í tígilkníf sinn og
skar á böndin. Svo gekk hann inn,
tók af sjer vetlingana og ráfaði
þangað er Þrándur lá.
— Líður þjer illa, Þrándur minn 1
mælti hann og laut niður að hon-
um.
Þrándur leit upp og hvesti aug-
un á ívar.
— Annað hvort verður þú nú
að borga skuldabrjefið, eða þá að
jeg læt sýslumanninn taka þig. Nú
aðvara jeg þig í allra og síðasta
skifti.
Og Þrándúr revndi að rísa upp í
rííminu. *
ívar brosti góðlátlega.
— Já, þú veist það, að jeg verð
að borga þjer, sagði hann og þukl-
aði um brjóstvasann þar sem hita-
sóttarmeðalið var.
Ingiríður kom, ætlaði að hjúfra
að Þrándi og koma vitinu fvrir
hann:
— Veistu það ekki, að ívar leit-
aði læknisins fyrir þig?
— Læknisins! Fari hann í gló-
kolandi! hrópaði Þrándur. Borgaðu
skuldabrjefið, eða þú skalt eiga
mig á fæti.
Ingiríði fjell allur ketill í eld.
— Hann Þrándur hefir ekki
hugsað um annað'en maura alt sitt
líf, og nú hefir hann ekki frið fvr-
ir peningum.
— Þú ættir þó að vita það, Ingi-
ríður, að maður verður að eiga
peninga, ef nokkuð á að duga, það
situr ekki á þjer að tala um það.
ívar stóð þar hjá þeim og brosti,
enda þótt hann væri svo þreyttur
að hann byggist við því að hníga
niður á hverri stundu. Klakadröngl-
arnir í skeggi hans og snjórinn í
fötum hans var að bráðna inni í
ofnhitanum, og dropar duttu af
honum hjer og hvar.
— Nei, mi held jeg að jeg verði
að fara heim og hafa fataskifti,
sagði hann og bjóst til ferðar. —
Vertu nú sæll, Þrándur minn!
Annan dag í jólum hafði ívar í
Hlíð fengið lungnabólgu. Hann lá
í rúminu hrevfingarlaus, og hafði
oftast nær lokuð augun.
— Jeg er þrevttur, Elín. Gaman
væri, ef maður mætti nú hvíla sig
dálítið. Jeg er uppgefinn eftir alt
þetta strit, eins og þú veist.
Elín hallaði sjer að honum og
þerði svitann af andliti hans með
þurku.
— Við höfum altaf verið fátæk,
ívar minn, sagði hún.
ívar hristi höfuðið.
— Jeg hefi aldrei verið fátækur,
Elín mín.
Elín reis á fætur og gekk út að
glugganum, svo að ívar sæi ekki,
að hiín táraðist. Eftir stund kom
hún aftur til hans. Með skjálfandi
hönd strauk hún um kinn hans, en
kom engu orði upp.
Norður með brekkunum bvrjuðu
þeir að hringja kirkjuklukkum.
Hljómurinn barst yfir snjóinn og
náði hingað heim. Mjúkir og titr-
andi læddust tónarnir í gegn um
rúðurnar — og þau hlýddu bæði.
— Það er fagur hljómur í klukk-
unni í dag, stundi ívar. Hóstinn
og mæðin ætluðu að kæfa hann.
Stundu seinna sagði hann:
— Það var líka fagur hljómur
í stóru klukkunni á jóladaginn, þeg-
ar þú giftir þig, Elín.
— Það var eins mikið þín vegna
eins og mín vegna, að hún hljóm-
aði svo vel.
Elín gat varla varist grátinum.
— Nei, hún hljómaði svo fagurt
þín vegna-------vegna þess, að hún
hefir aldrei hljómað fyrir fallegri
brúði en þjer, síðan hún kom
hingað.
Hann brosti.
Hringingarnar hjeldu áfram. —
Lítill og kalinn snjótitlingur sett-
ist á gluggaþrepið og hjó með nef-
inu í rúðuna, lagði undir flatt og
gægðist inn. Elín gekk út að glugg-
anum til þess að fæla hann burtu
— því að þetta var ills viti. Gamalt
fólk sagði, að það boðaði feigð
einhvers, ef snjótitlingur kæmi á
glugga.
Hringingarnar hættu og hljóm-
urinn dó langt inn á milli fjall-
anna. En hvítar frostrósir komu á
gluggann í Hlíð. Elín stakk kvisti
í ofninn, tendraði ljós og tók að
athuga frostrósirnar. — — Hún
fjekk svo mikinn handskjálfta, að
kertið rann í straumum niður ný-
fægða látúnsstikuna. Hún stóð kyr
og starði á frostrósimar, en tárin
blinduðu hana. Hún þurkaði sjer
um augun á svuntuhorninu og
starði og starði. Jtí, þetta voru
feigðarrósir-----þrír krossar, hver
hjá öðrum.
Elín setti kertastikuna í glugga-
kistuna, hallaði enni að glugga-
grindinni og grjet beisklega, en lágt.
t fjóra sólarhringa sat Elín á
stól fyrir framan rúm fvars. Þau
töluðust fátt við, en ljett og mjúkt
handartak endrum og eins, er á við
mörg orð. Litli, kalni, snjótitlingur-
inn kom hvað eftir annað á glugg-
ann, hjó í rúðuna með nefinu, hall-
aði undir flatt og gægðist inn. Elín
fældi hann ekki burtu oftar; nú
varð það að ske, sem fram átti að
koma.
Fimta dag í jólum dó ívar. Hann
fjekk hægt andlát. Elín sat altaf
hjá honum og hjelt í hönd hans.
Það var eins og það gerði hann ör-
uggari og rólegri, að fá að halda í
höndina á henni, jafnvel nú, er
hann var að sofna svefninum langa.