Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1932, Blaðsíða 4

392
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
um hvei) öðrum í jólagjöf „til
minningar um sameiginlega vet-
ursetu á miðdepli Grænlands“.
í seinustu sleðaferðinni, sem
þeir voru í dr. Wegener, Loewe
og Grænlendingurinn Rasmus,
bárust okkur brjef, sælgæti og
sitt hvað annað. Þetta voru jóla-
brjefin okkar, brjef frá ættingj-
um og vinum, og nú opnum við
þau fyrst og lesum og lesum, og
getum ekki hugsað um neitt ann-
að á meðan.
Maður getur orðið soltinn uppi
á Grænlandsjökli eins og hvar sem
er annars staðar. Við vorum orðn-
ir svangir, og til þess að bæta úr
því, hituðum við okkur kaffi,
drukkum það og borðuðum kex
og kökur með því. Um kvöldið
fengum við okkur brauð með
smjöri og osti, og á eftir kom það
allra besta. Inni í búrinu áttum
við þrjár appelsínur og þrjú epli,
og nú var það sótt. I búrinu var
30 stiga frost og því voru þessir
ávextir auðvitað gaddfreðnir og
harðir sem steinn eða knattborðs-
kúlur. í potti á olíuvjelinni höfum
við brætt ís, og nú eru eplin og
appelsínurnar látin niður í heitt
vatnið, til þess að þau þiðni. Og
þegar því er lokið, eru ávextirnir
skornir í sundur og við snæðum
þá með sjerstakri lyst og nautn.
— Ekkert kemst í samjöfnuð við
ferská ávexti, hugsuðum við með
sjálfum okkur. Þeir hressa betur
en nokkuð annað.
Við komumst í gott skap, reglu-
lega samhrifningu. Sólstöðurnar
eru nú liðnar, nóttin er að stytt-
ast, bráðum kemur blessað sum-
arið með yl og ljós, og þá megum
við fara heim . .. Þessa tilhlökk-
un og allar aðrar seiðir ímyndun-
araflið fram í huga okkar.
Georgi dregur upp biblíu sína,
og það er byrjað að lesa. Hvergi
í heimi held jeg að maður sjeeins
næmur fyrir áhrifum „orðsins“
eins og þegar maður er jafn ein-
angraður frá umheiminum eins
og við vorum þarna. Lesið var:
Orðskviðir Salomons, Prjedikar-
inn og Lofkvæðin.--------
Við Georgi höfum verið alt of
lengi á fótum. Okkur er orðið kalt.
Við förum því í svefnpoka okkar
og setjumst í þeim að borðinu.
Sorge og Loewe við „jólaborðið“
í ískofanum.
Það er nú svona sitt hvað að geta
lesið við borðið. Þó reynum við
það. í einni bókinni eru myndir
cg spakmæli eftir Leonardo de
Vinci. Jeg skoða myndirnar og
les spakmælin hvað eftir annað.
Til dæmis þetta: „Lífið er svo
fagurt, að ekki á skilið að njóta
þess sá, er ekki kann að meta
það“.
Önnur bók er hjer um suður-
pólför Scotts kapteins, og dauða
hans þar á ísauðninni, þegar þeir
fjelagar voru á heimleið. Jeg fer
að lesa í henni, og eftir því sem
jeg les meira, því meira verður
okkur hugsað um Wegener, sem
fór frá okkur 1. nóvember, og ekk
ert hefir heyrst um síðan. Lík-
lega hefir okkur fundist, að margt
væri líkt með för hans og Scotts.
Og eftir því sem lengur var les-
ið, varð þessi samanburður skýr-
ari, svo að hætt var við að lesa.
Eismitte, 25. desember.
Þótt helgidagur sje, má ekki
vanrækja vísinda-athuganirnar.
Georgi hefir þrisvar sinnum í dag,
eins og alla aðra daga, gert veð-
urathuganir sínar, og jeg hefi gáð
að hitamælunum, sem eru hingað
og þangað í gröfinni, sem við höf-
um grafið niður í jökulinn, og er
nú orðin 8 metra djúp.
Meðan við erum að þessu, sýð-
ur í pottinum. Þar er hvalrengi
og kartöflur og 1 bolla bráðið
smjör. í öðrum potti hitna græn-
ar baunir. Já, í dag lifum við
sannarlega í vellystingum!
Við tölum margt saman, segj-
um hver öðrum hvað á dagana
hefir drifið, segjum hver öðrum
frá börnum okkar og konum! Það
eru hjartans málin, þau, sem á-
hugi okkar er mestur fyrjr, að
vísindunum sleptum — eða máske
er það umtalsefni okkur hjart-
fólgnast? En svo tölum við líka
um margt annað, Schopenhauer,
bjartsýni og svartsýni, trúar-
brögð, hina einkennilegu undir-
meðvitund mannsips, um stríð og
frið milli þjóða og landa. — Og
Loewe heldur langa ræðu um þær
> #
byltingar, sem muni verða í heim-
inum meðan við hýrumst hjer al-
einir á hájökli Grænlands. Okk-
ur finst hann hafa mikið til síns
máls. En með sjálfum okkur erum
við altaf að hugsa um það, hvers
við förum á mis á þessum stað.
Um kvöldið festi jeg upp dálít-
inn miða á ísvegginn, fyrir ofan
bókakistuna. Þenna miða hafði
góður vinur sent mjer hingað út
í ísauðnina. Á honum stendur:
„Vont er lífið og vond er nátt-
úran. En þau hafa vakið kjark
og gleði til þess að vega upp á
móti sjer. Annars mundi enginn
þola tilveruna. Kjarkur og gleði!
Eru það ekki dásamlegustu gæði
lífsins?“
(Selina Lagerlöf).
Þetta var það seinasta, sem við
horfðum á um kvöldið, áður en
við sofnuðum, og hið fyrsta, sem
við litum á næsta morgun. Þessi
orð gefa manni hugrekki.
Gleðileg jól!