Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1932, Blaðsíða 21

L.ESBÓK MORGUNBLAÐSIKS
409
1 sagnalandi.
Þýskur söngsögufræðingur, Hans Helfritz, gerði
sjer ferð inn í hin ókunnu lönd Arabíu, þar sem hvít-
ir menn mega ekki koma. Honum hepnaðist að ferð-
ast um ríkin Hadramaut og Jemen, en þar hafa ekki
fer&ast áSur, svo kunnugt sje, nema tveir eða þrír
Evrópu-menn. Þama inni í hinni svokölluðu eyði-
mörk, sem hvít er og nafnlaus á hverju landabrjefi,
eru stórar borgir og riki, sem enginn hvítur maður
hefir þekt. í þessari grein bregður Helfritz upp dá-
lítilli mynd af Arabíu.
/
Arabía er sjö sinnum stærri en
Býskaland, og það er líklega eina
landið á jörðu hjer, þar sem eru
hundruð þúsunda ferkílómetra,
sem enginn vísindamaður hefir
rannsakað, og eru Evrópumönn-
um ókunnir með öllu. Brátt fyr-
ir það, að vjer þekkjum nokkuð
af sögu Arabíu um 3000 ára skeið,
þá er lándið enn, sjerstaklega að
sunnan, alge'rlega ókunnugt vís-
indamönnum hins mentaða heims,
inni lokað land, þar sem Evrópu-
menn mega ekki sjást. En í þessu
forboðna landi lifir enn í dag mið-
aldamenning, og það er óhægra
að komast að henni heldur en t. d.
menningunni í Tíbet.
Vegna söngvarannsókna minna
komst jeg í kynni við þetta merki-
lega land. Af tilviljun kyntist jeg
soldáninum í Makalla, greindum
manni og gjörfulegum. — Hann
bauð mjer að heimsækja sig í
Hadramaut, sem er eitt af stærstu
ríkjunum í suðurhluta Arabíu.
Hadramaut nær niður að Aden- yl
hafinu, og Makalla er þar hafnar-l
borg, og þar eru um 30 þúsundir
íbúa. Opinberlega eru soldánarík-
in Makalla og Schecher undir
breskri vernd. — En fyrst er nú
þess að gæta, að bæði þessi ríki
ná ekki nema stuttan spöl af
strandlengjunni, sem nefnist
Hadramjauít, og í öðru lagi er
þess að gæta, að „verndin" er ekki
nema nafnið tómt, því að enginn
einasti Evrópumaður á heima
þar. Og íbúarnir finna það með
sjálfum sjer, að þeir eru frjáls-
ir og öllum óháðir.
Það var í lok októbermánaðar,
að jeg kom til Makalla ásamt sol-
dáninum. Fórum við þangað á
litlu gufuskipi. Móttökurnar þar
voru allt öðru vísi en jeg hafði
getað hugsað mjer. Þarna blasti
við mjer Austurlandaborg, sem
jeg hafði ekki hugmynd um áður
að til væri. Oss var fagnað með
fallbyssuskotum. Prinsar og ráð-
gjafar komu til þess að taka á
móti soldáninum. Hann fór í sinn
besta skrúða, gullfjölluð litklæði,
sem fóru vel við hátíðarfánum
skreytt skipið. Kominn var að
borði vjelbátur, með mjúkum og
skrautlegum hægindum, til þess
að sækja oss. Og þegar vjer kom-
um í land, voru þar fyrir þúsund-
ir manna til þess að fagna oss.
Öll borgin var í hátíðarskrúða. Á
þökum húsanna stóðu ungar stúlk-
ur og sungu hina einkennilegu
arabisku söngva, sem líkastir eru
þrastaklið.
Borgin er hrífandi fögur. Jeg
hefi aldrei á ævi minni sjeð þann
stað, er hreif mig meira. — Við
fagra vík stendur hann, en að
baki umgirtur dásamlegum fjöll-
um. Húsin eru snjóhvítog svo há,
að þau minna mig á hina amer-
íksku ,,skyscrapers“. Víða sá jeg
hús, sem voru tíu hæðir.
Höll soldánsins stendur niður
við hafið, og þegar þangað er
komið, er eins og maður sje í
draumalandi. Stórkostleg veisla
var oss búin þarna, og þar var jeg
kyntur mörgum arabiskum höfð-
ingjum. Og hver einasti bauð
mjer að heimsækja sig.
Mjer var fengin sjerstök höll
til íbúðar. Fjöldi hermanna helt
vörð um hana. Fyrir framan höll-
ina var dýrlegur palmagarður.
Fyrir framan dyrnar hjá mjer
stóðu vopnaðir varðmenn, nótt og
dag, og í hvert sinn er jeg gekk
inn eða út, kvöddu þeir mig sem
konung.
Borðstofan í höllinni var stór
verönd, og þaðan var yndislegt
útsýni yfir pálmalundana og hið
dimmbláa haf í fjarska. Um miðj-
an daginn sendi soldáninn mjer
ógrynni matar, hæns, fisk, brauð
og f jölda margt annað, þar á með-
al nýja banana, sem ræktaðir eru
hjer, og alls konar ávexti aðra,
sem hann hafði sjálfur keypt í
Somalilandi, sem er á austur-
strönd Afríku, gegnt Arabíu, hin-
um megin við Rauðahaf. T>ar að
auki sendi hann fjölda þjóna í
viðbót við hina til þess að stjana
undir mig. Enn fremur sendi
hann tvo lífverði, sem áttu að
Höll soldánsim í Lejurr, m°ð yfirbyggingu og tumum úr
snjóhvítum marmara.