Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1935, Blaðsíða 5

braust þar fram, og stefndi
beint á bæinn. Hvínandi, æð-
andi kom niður fjallið geisileg-
ur snjómökkur og skriðan sóp-
aði með sjer grjóti úr fjallinu,
stækkaði og stækkaði og skildi
eftir kolsvarta rönd þar sem
hún fór yfir.
Ásmundi varð fyrst hugsað
til sonar síns. Hann sá að Bárð-
ur hafði tekið eftir snjóflóðinu
og tók til fótanna. En það var
engin von að hann kæmist heim,
því að brátt myndi bærinn
hverfa í kaf undir snjóflóðinu.
Eina vonin var að Bárður gæti
náð hesthúsinu niðri á túninu,
það var hlaðið úr torfi og varla
hætta á að það felli, að minsta
kosti var það jafn traust og
bærinn. Bara að Bárður gæti nú
komist þangað! Það var auðsjeð
að honum hafði dottið hið sama
í hug, því að hann hljóp eins og
fætur toguðu í áttina til hest-
hússins, vissi að hann átti fótum
sínum fjör að launa, en færðin
var þung.
Nú varð Ásmundur að flýta
sjer að komast í bæinn. Drun-
urnar frá snjóflóðinu hækkuðu
altaf og voru orðnar eins og
reiðarslög, en jörðin skalf og
nötraði undir fótum Ásmundar.
Það var engu líkara en dóms-
dagur væri kominn.
I bæjardyrunum staðnæmdist
hann snöggvast og horfði út um
hálflokaðar bæjardyrnar á son
sinn hlaupandi upp á líf og
dauða að hesthúsinu. Hann átti
enn langt eftir.
Yfir öxlina á Ásmundi horfði
ung stúlka út í gegn um bæjar-
dyrnar. Ásmundur skeytti því
engu, örvílnum greip hann.
Þetta var vonlaust — drengur-
inn átti alt of langt eftir til
hesthússins.
í sama bili ljek allur bærinn
á reiðiskjálfi. Það brakaði og
brast í þökum og veggjum. Og
á samri stundu skeltist bæjar-
hurðin aftur, rjett fyrir framan
Ásmund. Þung druna heyrðist,
eins og hún kæmi upp úr iðrum
jarðar. Svo lækkaði hún og
hvarf, en myrkur og kyrð varð
í bænum, eins og hann hefði
sokkið í afgrunn niður.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
— Heldurðu að hann hafi
náð hesthúsinu ? var hvíslað
hljótt og angurvært að baki
Ásmundar.
— Nei, er það þú, Lína, sagði
Ásmundur og hrökk við. — Nei,
jeg er hræddur um að hann
hafi ekki náð þangað — og svo
hefir verið erfitt að opna dym-
ar. —
Þetta datt honum nú fyrst í
hug, og þá fanst honum öll von
vera úti. Það gat verið að Bárð-
ur hefði komist að hesthúsinu,
en það var hreint ekki víst að
hann hefði getað opnað hurð-
ina og lokað henni á eftir sjer.
— Við skulum koma inn,
Lína.
Það var þögult í gömlu bað-
stofunni. Vinnumennirnir sátu
hver á sínu rúmi og biðu þess
að húsbóndinn segði eitthvað.
í súðinni hekk olíulampi og
blakti Ijósið á honum.
Ásmundur settist á rúm sitt
og studdi hönd undir kinn,
eins og hann væri að hugsa sig
um, eða biðjast fyrir. Ellin var
nú að færast yfir hann. Konuna
hafði hann mist í hittifyrra, og
síðan hafði hann ekki verið eins
og hann átti að sjer. Hann
hafði treyst því að með vorinu
myndi hann fá búið og jörðina
í hendur yngri og styrkari kyn-
slóð.
Eftir nokkra stund rjettist
hann í sætinu og svipaðist um
baðstofuna. Það var eins og
hann hefði náð jafnvægi aftur.
Vinnufólkið gaf honum gætur í
laumi — það vissi hvað honum
leið.
— Berið jólamatinn inn,
stúlkur, skipaði Ásmundur. Við
verðum þó að halda hátíðleg
jól.
Og maturinn var borinn inn
í stórum leirskálum. Að vanda
var það kjötsúpa með rófum á
jólanóttina. Sem betur fór hafði
súpan verið fullsoðin áður en
snjóflóðið skall á bænum og
eldinn varð að slökkva. Auk
súpunnar fekk fólkið hangikjöt,
flatbrauð, sperðla og annað
góðgæti. Hver settist á sitt rúm
og borðaði þar, og Lína gekk
á milli og helti heimabruggi :
397
glösin jafnharðan og þau tæmd-
ust. Hún var há og vel vaxin
stúlka, ljóshærð og ljett undir
brún vanalega, en nú var hún
alvarleg og þögul.
Það var vant því að vera
glatt á hjalla á Klettum á jól-
unum. Húsbóndinn var híbýla-
prúður maður og sonur hans
ekki síður. Auk þess sparaði
Ásmundur aldrei heimabruggið,
þótt hann vildi helst að menn
drykki í hófi á jólanóttina. En
nú var ekki sagt eitt orð meðan
á máltíð stóð, og ekki heldur á
meðan þau Ásmundur og Lína
úthlutuðu jólagjöfunum. Hver
maður fekk tvö stór kerti og
auk þess einhverja aðra gjöf
svo sem sokka, vasaklút, trefil
og þess háttar. Hver maður stóð
á fætur og þakkaði fyrir sig
með handabandi og kossi, eins
og siður var, en allir þögðu. Svo
voru jólaljósin kveikt og jóla-
sálmar sungnir. Á hverjum rúm-
stuðli stóð logandi kerti, svo að
það var bjart og hátíðlegt í bað-
stofunni.
En allir voru í daufu skapi.
Allir sátu hljóðir og hver hugs-
aði sitt.
Fólkið var ekki í neinum lífs-
háska, að minsta kosti ekki
fyrst um sinn. Bærinn var
traust bygður og hann fór ekki
að hrynja þótt nokkrar smálest-
ir af snjó legðust á hann. Og
nóg var loftið, því að húsin voru
mörg og stór og innangengt
milli þeirra allra. Matur var
líka nægilegur, en það var ekki
hægt að komast í fjósið til að
mjólka kýrnar og gefa þeim, og
hver gat ætlað á hvenær ná-
grannarnir yrði varir við snjó-
flóðið og kæmi þeim til bjarg-
ar? —
Þetta voru þó smámunir
móts við óvissuna um það,
hvernig Bárði hefði reitt af.
Hafði hann komist inn í hest-
húsið eða eigi? Og hafði hest-
húsið staðist snjóflóðið?
Þegar jólalesturinn hafði ver-
ið lesinn í húspostillunni og
seinasti sálmurinn sunginn,
lagðist enn lamandi þögn yfir
baðstofuna. Húsbóndinn fól aft-