Lesbók Morgunblaðsins - 24.04.1949, Qupperneq 11

LESBÖK M0RGUNBLAÐSIN3
215
roru inn allan Eyjafjörð,
Til Akureyrar för var gjörð.
Nóttu eina í bænum biðu
og báru saman föngin smá.
Þeir sáu, pg frjettu, að fólkið niður
fjell sem gras und beittum ljá.
Af kvalaópum eymd og tárum
Eyjafjörður lá í sárum.
Alt frá dal, að útness slóð
sú ógnar mara fólkið tróð.
Austan kulda-kólgu veggi
Kári hlóð um Gjögurtá.
Þungur blær með þokuhreggi
þegnum móti lagðist þá.
Barning harðan firðar fengu,
fast að Ægisdætur gengu
og földum yptu um byrðings brjóst
og buðu faðm. í kulda gjóst.
Uppgefnir að öllu, eða mestu
að ending náðu Keflavík,
tóku land og fleyið festu,
föng upp drógu á klettabrík.
Gengu heim, og Hjálmar fundu,
hugðu á skjól um næturstundu.
En hann þeim ekki í bæinn bauð,
þó bugaði þreyta, kuldi og nauð.
Nú kom sú stund er kviðið hafði,
er kæmu gestir bæ hans að.
Gestrisnina — guð þess krafði,
að gæfi hann hröktum næturstað.
Og að þeim hlynnti á allar lundir,
svo eyddist þraut í værum blundi.
— Hann þekti Kristí kærleiks orð:
„Þeim köldu og svöngu reið þú
borð.“
En föðurástin mælti á móti
að rr önnum fylgdi í bæinn inn,
þar sem ástkær yngissnótin
við arin dvaldi, rjóð á kinn.
Hans var skylda hana að verja
og hættu sjúkdóms varast hverja.
Um sál hans skyldur toguðust tvær
hann tók út kvöl að fást við þær.
í skálahús hann skötnum fylgdi,
þó skorti bæði ljós og yl
. og bauð þeim um þar búast skyldi
og best þar hjálpa gjörði til.
Hann bar inn hey og reiðingsræfla,
röndótt brekán, fiðursvæfla
er sjer til hlýju hefði drótt
— og Hjálmar bauð þeim. góða nótt.
Af þeim sagt er ekki meira,
en allir þaðan fóru lífs.
Hjálmar gjörði hugsa fleira
um hlutskifti síns unga vífs.
Birti af degi, brátt fann hreidur
brann í æðum sjúkdóms eldur. —
Ó! drottinn guð, eg dey af pín. —
Ó! drottinn hjálpa barni mín.
IV.
Sækir að mjer svefnadrungi,
sígur á mig höfginn þungi,
mig langar til að leggja mig.
„Heyrðu kæra Björg mín besta,
brátt skalt þjer í minni festa
alt, sem segja þarf við þig.
Frammi í skála, eg fer að sofa,
frekt því kenni þreytu dofa
—■' vekja ekki máttu mig. —
Mig í næði lúra láttu,
líta ekki í skálann máttu,
hvað sem fyrir kemur þig.
Hirtu kúna hug með glöðum,
henni gef þú vatn og töðu
kvölds og morgna, kæra mín.
Fáðu þjer svo fisk til matar,
fram í dyraloft þú ratar.
— Fiskur og mjólk sje fæðan þín.
Gleym ei, Ijúfa, að lífga eldinn,
líka fe’a hann vel á kveldin,
hann þú aldrei missa mátt.
Eldsneytið er inni í kofa.
Eg mun nokkuð lengi sofa,
í dúraviðjum, dag og nátt.
Að ljósinu þarf cu líka að hlúa,
á lampann skaltu vel útbúa.
— Hjerna er fífa í hærusekk. —
Úr heimi kantu kveik að gera,
kvöids og morgna ljós má vera, —
lýsi eg nóg úr fiski fekk. —
Þess á milli vertu að vinna,
vanastörfum þínum sinna,
prjónaðu bandið alt sem átt.
Leiðindi þitt líf ei saki,
lausnarinn Jesú hjá þjer vaki
bæði dag og dimma nátt.
Vísur þínar vel skalt muna,
versin öll og signinguna
iestu — er kent þjer forðum fekk.
Drottins hcilög hönd þig blessi.“ —
Hinsta var hans kveðjan þessi. —
Hjálmar skjótt til skálans. gekk.
V.
Sólin færir birtu í bæinn,
bugast húmið, lengir daginn.
— Að lokum þorra liðið er. —
Ó! hve fagurt er að líta
yfir hafið spegilhvíta.
— Björg svo niður á bakkann fer.
Skína, langt sem augað eygir
ómælandi hafsins vegir.
— Sóiin kyssir kletta her. —
Upp til lands, og inn til bygða
ennisdjásnið fagurskygða
— fjöllin binda úr fönnum sjer.
Rennur skip á víkurvoginn,
valla skeika áratogin. —
Hrædd og feimin, hún það sjer.
Flýtur gnoð að fjörusanr',
firðar gangn þar á larci
— Björgu frelsi fengið er. —
Sigurjón Jónasson
Skefilsstöðum.
íW íV ^ ^
Kona, sem var bæði málgefin og
óðamála, sagði einu sinni: „Jeg hef
verið í alt heila vor fu’ :íf'a við að
halda lífinu í fimm hænuungum
þriggja nátta.“ Öðru sinni hafði hún
faiið á bæ og tafið lengi. Þá sagði hún:
„Jeg h?ld jeg verði nú að fara að
flýta mjer heim, jeg sem skildi við
eldinn og hðnn Jón minn óg alt lifandi
heirna."
★
Föt geta ekki fallið niður af he^ða-
trjám, ef gúmmíteygjuin er brugðið
um endana á herðatrjánum.