Lesbók Morgunblaðsins - 27.11.1949, Blaðsíða 14

LESBÓK MORGUNBLADSINS
( 538
SVARTIGALDUR
Grcin þcssi birtist í sumar i nokkrum amerískum blöðum. Höfundur
hennar heitir Billy Kose. Segir hjer frá því hve ótrúlegur kraftur getur
fylgt bölbænum.
ÞEGAR jeg var í Honolulu heyrði
jeg sögu, sem gerst hafði fyrir
nokkrum árum, og verður eflaust
| að þjóðsögu. er stundir h'ða.. .
Það eru nokkur ár síðan að
f stjórnin á Hawaii Ijet reisa skóla
á vesturbrún ijallsins Oahu. Meðal
þeirra. sem í þann skóla komu, var
lítill hnokki, sem hjet Biluki
Oolaka. Þar komst hann í kynni
við vestræna menningu og háttu
og skoðanir hvítra manna. Hann
lærði ensku og eítir nokkurn tíma
breytti hann nafni sínu og kallaði
sig Bill, á enska vísu.
Þegar hann var tvítugur reykti
hann sígarettur, ók í eigin bíl og
gekk með mynd af Betty Grable í
vasanum. Og harm var orðinn svo
lærður. að hann sagði hverjum, sem
heyra vildi, að sjúkdómar stöfuðu
ekki af öðru en sýklum, og hin
forna trú manna á „tabu“ og vfir-
náttúrlega hluti, væri ekki annað
en vitleysa.
Um þessar mundir bar svo við
að góðvinur Billy og foreldra hans,
ráðsmaður á stórbúi, bað dóttur
húsbónda síns. Þessi húsbóndi var
vellríkur og hann vísaði biðlinum
frá með smán og rak hann úr vist-
inni. Biðillinn varð afar reiður og
hótaði honum „kahuna anaana“, en
það þýðir blátt áfram að kalla
dauða yfir einhvern. Og þeir á
Hawaii hafa sjerstaka aðferð við
þetta. Sá, sem hótar öðrum „ka-
huna anaana“ býr til brúðumynd
af óvini sínum, stingur prjónum í
magann á henni og liggur svo
stoðugt á bæn i lx'finu og óskar
þess af bitnuandi ahuga, að óvm-
uruui deyi.
Viku eftir þessa hótun fekk hinn
auðugi óðalseigandi óþolandi maga
verki, og honum datt þegar í hug
að þetta stæði í sambandi við hót-
anirnar um „kahuna anaana“. Hann
afrjeð því að verja sig fyrir þessu
með því að snúa bölbænunum upp
á biðilinn. Það kalla þeir gagn-
kvæma Kahuna. Þremur mánuð-
um seinna voru þeir báðir dauðir.
Allir voru sannfærðir um það, að
bölbænirnar hefði bitnað á þeim
báðum. Hinn forni svartigaldur
hefði enn hrifið. En Bill var nú
ekki á því. Hann helt því fram, að
dauða þeirra hefði borið að á eðli-
legan hátt og það væri ekkert dul-
rænt við þetta. Báðir hefði þeir
verið sanntrúaðir á kraft svarta-
galdursins og þess vegna trúað því
að bölbænir sínar mundu hafa
áhrif. Þeir hefði því lagt alla and-
lega orku sína í þær, vanrækt að
sofa og matast og seinast dáið úr
slagi. Helt Bill því fram að á
þennan hátt hefði þeir báðir framið
sjálfsmorð, í stað þess að vinna
hvor öðrum lífstjón.
Foreldrum hans ofbauð trúleysi
hans. Þau óttuðust að það mundi
egna eldguð fjallsins til bræði og
hann mundi steypa eldi og aldur-
nari yfir bygðina. Þau fóru því
daglega til hoísins að biðja fyrir
syni sínum og mýkja reiði goðsins.
En Bill hló að fáfræði þeirra og bað
þau blessuð að vera ekki að þessari
heimsku.
Þá kom fyrir annar einkcnnileg-
ur atburður nokkrum vikum
scinna.
Ferðamannatulkur, sem hjet
Faaliki, hafði látrð ferðamenn múta
sjer til þess að fara með þá inn í
hofið, þar sem enginn hvítur mað-
ur mátti koma. Þar stóð þá yfir
guðsþjónusta. Einn af ferðamönn-
um gerði sig heimakominn og
fleygði ösku úr sígarettu sinni í
hina helgu þró. Höfuðprestinum
blöskraði slík vanhelgun hofsins, og
hann hóf upp bölbænir yfir túlkin-
um og spáði honum því, að hann
mundi deyja váveiflega eftir viku.
Túlkurinn varð afar hræddur.
Hann flýtti sjer heim til sín og sat
þar alla vikuna. Kunningjar hans
voru farnir að halda að álögin
mundu ekki bitna á honum, því að
hann kendi sjer einskis meins.
En fáum mínútum fyrir sólarlag
áhinum sjöunda degi, sáu nágrann-
ar Paaliki að reyk lagði upp úr strá-
kofa hans. Þeir þustu þangað, en
þá var kofinn alelda og Paaliki
brunninn inni.
Bill sagði enn að þetta slys hefði
orðið með alveg eðlilegum hætti.
Hann skýrði það svo, að Paaliki
hefði verið dauðhræddur við böl-
bænir prestsins og búist við að
reiðarslagið kæmi yfir sig þá og
þegar. Hann hefði því ekki þorað
að sofa og hefði verið orðinn dauð-
syfjaður. En til þess að halda fvrir
sjer vöku, hefði hann reykt hverja
sigarettuna eftir aðra, og svo hefði
hann sofnað út frá seinustu sigar-
ettunni úrvinda af þreytu, og þá
hefði auðvitað kviknað í kofanum
og hann fuðrað upp í einu vetfangi,
þar sem þetta var strákofi.
Öldungum þorpsins ógnuðu bessi
svipmiklu atvik og þá ekki síður
hitt að Bill skyldi hafa þau í flimt-
ingum. Þeir gerðu því sendinefnd
á fund hans til þess að reyna að
koma fyrir hann vitinu. Honum
varð auðvitað ekki þokað og hann
slieltist aðeins upp í þvermóðsku
sinni. Og til þess að sýna þcim að
hann væi i ckki hræddur við svarta
galdur, fór hann daginn eftir til
hoíöins og hrækti a likneskju eld-