Lesbók Morgunblaðsins - 05.02.1950, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
63
rólega upp að bryggjunni og fje-
lagarnir tóku strax að gera við vjel-
ina. Þeir höfðu varastykki um borð,
en á þessum stað var hvorki hægt
að fá fagmann eða nauðsynleg tæki
til fullkominnar viðgerðar, svo beir
ákváðu að sigla til Húsavíkur morg
-uninn eftir á hægri ferð, eftir þá
bráðabirgðaviðgerð, sem þeir fram-
kvæmdu.
Á BRYGGJUNNI í Flatey stóð yfir
fiskaðgerð. Jeg gaf mig á tal við
einn af eyarskeggjum og spurði
hann hvernig aflaðist. Hann sag'ði
að afli væri tregur.
„En þetta er mikill fiskur," sagði
jeg og benti á stórar fiskhrúgur á
bryggjunni.
„Já; en hann er veiddur af alt of
mörgum bátum og á altof langar
línur', til þess að geta talist mikill
fiskur," svaraði hann með þeim
raddblæ, sem gaf til kynna, að
honum væri þegar ljóst, að hann
var að tala við algeran aula í þess-
um efnum.
Jeg tók eftir því, að talsvert af
smálúðu lá eins og hráviði um alla
bryggju og sá að sumt af henni var
eldra en frá síðasta róðri.
„Hvað gerið þið við lúðuna?"
spurði jeg.
„Við borðum dálítið af henni, en
hinu er hent; það skiftir áreiðan-
lega tugþúsundum króna, sem hent
er hjer af lúðu á hverri vertíð,
vegna þess að ekkert hraðfrystihús
er hjerna," svaraði hann.
Jeg bað hann að selja okkur eina
lúðu, cn hann vildi ekki heyra borg
-un nefnda, heldur gaí okkur eina,
sílspikaða.—
Hvernig væri svo að setja upp
lítið hraðfrystihús í Flatey?
ELDSNEMMA morguninn eftir
vaknaði jeg við það að vjeJin í bátn
-um fór i gang Jrg vandist iljótt
hljoðinu og sofnaði aftur. En ekki
mun jeg haía sofið fast, því að hálf-
tíma liðnum vaknaði jeg aftur —
og nú við það, að vjelin stansaði!
— Illur grunur settist að í huga
mjer, og þar kom að jeg varð frið-
laus, þar sem jeg lá í „kojunni", og
fór því upp á þilfar til að athuga,
hverju þetta sætti. —
Það var ófagurt um að litast þar
uppi. Flatey var fyrir vestan okk-
ur; í móðu. Og eins var að horfa til
lands; það sást óljóst í gegnum þok-
una. Hafaldan kom úr norðri og lið-
aðist í stórum bylgjum til lands; og
ekki vorum við lengra frá landi en
það, að greinilega heyrðist þegar
brimið skall á klettum eða steypti
sjer yfir fjörusand og urðargrjót.
Hinn sterki heildarsvipur umhverf-
isins var þungur grámi, sem varn-
aði því, að nokkuð sæist í rjettri
mynd. — Hráslagaleg norðanáttin
andaði kóldum gusti og setti í mann
hroll; en ennþá kaldari var sá vefu-
leiki, sem jeg mætti á þilfarinu,
þegar Hjáímar kom fasmikill á
móti mjer og sagðb
„Þá er hún víst stönsuð fyrir fult
og alt. Við veiðum að minsta kosti
engan hvalinn fyrst um sinn."
Svo fór hann niður í „lúgar" og
náði í eitthvað af verkfærum, og
var undir eins kominn með þau
niður í vjelarrúm, þar se,m Páll var
fyrir; og nú stóðu hendur fram úr
ermum hjá drengjunum þar niðri.
Hinn illi grunur minn hafði
reynst rjettur; vjelin hafði stansað
vegna bilunar. — Óvissan um það
hvort þeim tækist að' koma vjelinni
í gang aftur, olli því að ýmsar ann-
arlegar hugsanir gerðust ágengar
við mig. — Fyrst þegar jeg kom
upp á þiljur, hafði jeg tekið eftir
duí'li, sem flaut skamt fyrir
sunnaji okkur; nú hafði okkur beg-
ar rekið suður fyrir duflið —
nær landi. — Jeg þóttist sjá, að ef
þcssu íæri fram, án þcss nokkuð
væri að gcrt, tnundi okkur að lok-
um reka aiveg upp i land. Jeg gekk
„fram á" og sýndist legufærin vera
í góðu lagi. — Og þarna var fokka
til taks; mig langaði að leysa utan
af henni og reyna að sigla hliðvind
inn á Flóann; en vildi þó bíða
átekta.
Klukkustund var Jiðin . frá því
vjelin stansaði. Dufiið var langt
fyrir norðan okkur. Brimsogið úr
landi heyrðist enn grcinilegar en
fyr. Hjálmar og Páll voru svo. nið-
ursokknir í vjelarviðgerðina að
þeir gleymdu tímanum og vissu
ekkert um rekann, svo mjer fanst
það skylda mín að aðvara þá! —
Jeg kallaði niður til þeirra:
„Hvernig gengur ykkur?"
Jeg fekk eiginlega ekkert ákveð-
ið svar.
„Okkur rekur nálægt landi,"
sagði jeg. „Væri ekki rjett að varpa
akkerinu?"
Þetta hreif. Páll rak höfuðið upp
um lúgu á gólfinu í stýrishúsinu
og horfði út um dyr»ar.
„Hvaða kjaftæði er þetta í þjer,
maður? Ertu hræddur? Það eru að
minnsta kosti þrjú hundruð metrar
í land ennþá! Farðu fram í og hit-
aðu kaffi handa okkur!"
Jeg snautaði fram í, kveikti upp
í eldavjelinni, setti upp ketil með
vatni, og innan skamms fór að
sjóða. — „Hræddur"! Nei, ennþá
var ástæðulaust að hræðast. En
mjer fanst óviturlegt að láta bátinn
reka í land og brotna, þegar með
hægu móti var hægt að koma í veg
fyrir það. — Þetta heí'ur þeim fje-
lögum fundist líka, að því viðbættu
að kjánalcgt væri að baka sjer
mciri fyrirhöfn en nauðsynlegt var,
því þcgar jeg var að renna í kaj'fi-
könnuna síðustu „uppáheJJuimi"
hrökk vjelin í gang hjá þeim.
„Þetta fór vel," sagði jeg við
Hjálmar, þegar hann kpm niður í
„lúgar" til að hressa sig á kaífinu.
,.Ja. maður gclur gei.t ýuufelegt,
þegar maður ma tii,". sv^xaði ha.mi.