Lesbók Morgunblaðsins - 05.02.1950, Blaðsíða 12

72
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
um hríð svo skamt á milli hennar
og Stephans G. Stephanssonar að
hann kom þráfaldlega til hennar á
morgnana til þess að láta hana
heyrá það er hann hafði ort þá um
nóttina — en hann orti, eins og
menn vita, einkum á nóttinni. Þá
var það eitt sinn að Helga sagði
við hann: „Þarna hefirðu tekið
heila braglínu frá mjer; ;hvers-
vegna gerðirðu það?" „Til þess að
sýna þjer að mjer fjell hún", svar-
aði hann. „En verði mitt kvæði
einhverntíma prentað, þá verður
sagt að jeg hafi tekið hana frá
þjer", sagði þá Helga. Hann brosti
en svaraði engu.
Síðustu ellefu ár æfi sinnar var
Helga hjá dóttur sinni, Sophiu, og
manni hennar, H. F. Kyle. Þau
báru hana svo á höndum sjer að
það vakti aðdáun allra þeirra er til
þektu. Eftir andbyr og hrakninga
langrar æfi var nú skip hennar
loks komið í rólega höfn. Ellin var
henni óvenju björt, lauguð í sól-
skini ástúðar allra þeirra, er um-
hverfis hana voru. Alla sína æfi,
jafnvel í sínum þyngstu raunum,
hafði hún verið síglöð, eða rjett-
ara sagt, henni hafði ávalt tekist
að vefja um sig hinum ytra hjúpi
gleðinnar og gleðja aðra. Með blæð-
andi sorgarsár í hjarta hafði hún
gleðibros handa öllum. En nú var
björt og glaðvær rósemi í hjartanu
líka. Hún hafði ætíð átt bjarta,
innilega og barnsglaða trú, sem sí-
felt var henni leiðarstjarna og afl-
gjafi. í þessu fagra aftanskini beið
hún þess nú með tilhlökkun að
tjaldið yrði að síðustu drcgið upp
og hún fengi að heilsa ástvinum
þeim, er á undan henni voru farn-
ir. Tíminn varð henni ekki langur,
því nú gat hún í fullkomnu næði
gefið sig við því, er veitti henni
mesta ánægju, en það voru hann-
yrðir þær, er báru nafn hennar
víðsvegar um Bandarikin og Kan-
, ada. Það voru emkuin púðarnir,
1
St
/
arnan min
liis lagra morgunstjarna, ó, lát þú ljós þitt skina.
Þú lýsir þeim, sem viltir fara um dimman jarðar stig.
Muna skal jeg" geislann bjarta alla ævi iiim.i.
Jcg clska þig!
Á morgni lifsins leit jeg þig í ljóssins hreina veldi.
í ljóma þinnar fegurðar þú snertir hjarta mitt.
En hjartað tók að brenna í hcitum ástarcldi
við auglit þitt.
Ilve sælt að mcga una við sólarbrosið skæra,
er sendir þú úr fjarlægð inn í jarðarheiminn minn.
Jcg veit að þú ert f jarlæg, en komdu til mín kæra
mcð kossinn þinn.
Æ, hvers er jeg að biðja þig, bjarta morgunstjarna?
I*m braut var áður mórkuð og haggast ckki má.
I»ó mun jeg vclja hjutskifti brciskra jarðarbarna:
Að biðja og þrá.
IWinn timi cr bráðum liðiiui, cn cilifð á jeg iuni.
Nú á jcg senn að kvcðja þig, lífsins dýra hnoss.
Jeg ilýg á aðra vetrarbraut og svala sálu miiuii
við sólarkoss.
þessi einstæðu listaverk, er hún
vann að. Af þeim er mælt að hún
hafi búið til milli eitt og tvö hundr-
uð. Þeir voru þráfaldlega á hann-
yrðasýningum í Bandaríkjunum,
en einungis þeim sýningum er
sýndu úrval úr úrvali — og vita-
skuld voru þeir vcrðlaunaðir.
Aldrci seldi hún neinn þeirra, held-
ur gaf þá vinum sínum. Hún var
alla æí'i sígefandi, þessi veraldlega
fátæka kona. Hún gaf af yfirí'ljót-
anlegum auði hjarta síns og gáfna,
og hún gaf þrotlaust af sínum
f jarskalega litla veraldarauði. Þetta
var henni nautn. Sá sem heimsótti
hana, varð að í'ara með einhverja
gjof. Meðan hún bjó, voru gjaiiruar
búsafurðir: ávextir, mjólk, rjómi,
egg, sulta, hunang, eða annað slíkt,
en síðar urðu það þeir hlutir, er
hún hafði sjálf unnið í höndun-
um.
Hannyrðir hennar voru, eins og
þcgar var sagt, listaverk, cins og
var um hannyrðir Guðrúnar Borg-
i'jörð. Munstrin í hinum frægu
púðum sínum, hugsaði hún sjálf
upp og teiknaði, cn garnið sem hún
notaði í þá, var upprak úr gömlum
kvensokkum. Það aflitaði hún og
litaði síðan á ný, en það er ein-
mitt meðferð hennar á litunum,
sem meistaralcgust þykir, svo að
þar minhir hún jafnvcl á sjálfan
Kjarval, en ieiigra mun ekki verða