Lesbók Morgunblaðsins - 05.02.1950, Side 12
72
LESBÓK MORGUNBLAÐSIN3
St,
ifarnan
min
Kís lagra morgunstjarna, ó, lát þú ljós þitt skína.
Þú íýsir þcim, sem viltir fara um dimman jarðar stig.
Muna skal jcg geislann bjarta alla ævi mina.
Jcg elska þig!
Á morgni lífsins leit jeg þig í ljóssins hreina veldi.
í ljóma þinnar fegurðar þú snertir hjarta mitt.
En hjartað tók að brenna i hcitum ástareldi
við auglit þitt.
Hve sælt að mcga una við sólarbrosið skæra,
er sendir þú úr fjarlægð inn i jarðarheiminn minn.
Jeg veit að þú ert fjarlæg, en komdu til mín kæra
mcð kossinn þinn.
I
Æ, hvers er jeg að biðja þig, bjarta morgunstjarna?
Þín braut var áður mörkuð og haggast ekki má.
Þó mun jcg vclja lilutskifti brciskra jarðarbarna:
Að biðja og þrá.
Minn timi cr bráðum liðinn, cn cilifð á jcg inni.
Nú á jcg senn að kvcðja þig, lil'sins dýra linoss.
Jeg tlýg á aðra vetrarbraut og svala sálu minni
við sólarkoss.
X.
um hríð svo skamt á milli hennar
og Stephans G. Stephanssonar að
hann kom þráfaldlega til hennar á
morgnana til þess að láta hana
heyrá það er hann hafði ort þá um
nóttina — en hann orti, eins og
menn vita, einkum á nóttinni. Þá
var það eitt sinn að Helga sagði
við hann: „Þarna hefirðu tekið
heila braglínu frá mjer; ;hvers-
vegna gerðirðu það?“ „Til þess að
sýna þjer að mjer fjell hún“, svar-
aði hann. „En verði mitt kvæði
einhverntíma prentað, þá verður
sagt að jeg hafi tekið hana frá
þjer“, sagði þá Helga. Hann brosti
en svaraði engu.
Síðustu ellefu ár æfi sinnar var
Helga hjá dóttur sinni, Sophiu, og
manni hennar, H. F. Kyle. Þau
báru hana svo á höndum sjer að
það vakti aðdáun allra þeirra er til
þektu. Eftir andbyr og hrakninga
langrar æfi var nú skip hennar
loks komið í rólega höfn. Ellin var
henni óvenju björt, lauguð í sól-
skini ástúðar allra þeirra, er um-
hverfis hana voru. Alla sína æfi,
jafnvel í sínum þyngstu raunum,
hafði hún verið síglöð, eða rjett-
ara sagt, henni hafði ávalt tekist
að vefja um sig hinum ytra hjúpi
gleðinnar og gleðja aðra. Með blæð-
andi sorgarsár í hjarta hafði hún
gleðibros handa öllum. En nú var
björt og glaðvær rósemi í hjartanu
líka. Hún hafði ætíð átt bjarta,
innilega og barnsglaða trú, sem sí-
felt var henni leiðarstjarna og afl-
gjafi. í þessu fagra aftanskini beið
hún þess nú með tilhlökkun að
tjaldið yrði að síðustu dregið upp
og hún fengi að heilsa ástvinum
þeim, er á undan henni voru farn-
ir. Tíminn varð henni ekki langur,
því nú gat hún í fullkomnu næði
gefið sig við því, er veitti henni
mesta ánægju, en það voru hann-
yrðir þær, er báru nafn hennar
víðsyegar um Bandaríkin og Kan-
ada. Það voru einiium púðarmr,
þessi einstæðu listaverk, er hún
vann að. Af þeim er mælt að hún
hafi búið til milli eitt og tvö hundr-
uð. Þeir voru þráfaldlega á hann-
yrðasýningum í Bandaríkjunum,
en einungis þeim sýningum er
sýndu úrval úr úrvali — og vita-
skuld voru þeir verðlaunaðir.
Aldrei seldi hún neinn þeirra, held-
ur gaf þá vinum sínum. Hún var
alla æfi sígefandi, þessi veraldlega
fátæka kona. Hún gaf af yfirfljót-
anlegum auði hjarta síns og gáfna,
og hún gaf þrotlaust af sínum
fjarskalega litla veraldarauði. Þetta
var henni nautn. Sá sem heimsótti
liana, varð að íara með einhverja
gjof. Meðan liún bjó, voru gjafirnar
búsafurðir: ávextir, mjólk, rjómi,
egg, sulta, hunang, eða annað slíkt,
en síðar urðu það þeir hlutir, er
hún hafði sjálf unnið í höndun-
um.
Hannyrðir hennar voru, eins og
þegar var sagt, listaverk, eins og'
var um hannyrðir Guðrúnar Borg-
fjörð. Munstrin í liinum frægu
púðum sínum, hugsaði hún sjálf
upp og teiknaði, en garnið sem hún
notaði í þá, var upprak úr gömlum
kvensokkum. Það aflitaði hún og
litáði síðan á ný, en það er ein-
mitt meðferð hennar á litunum,
sem meistaralegust þykir, svo að
þar minriir hún jaínvel á sjálfan
Kjarval, en lengra mun eldu verða