Lesbók Morgunblaðsins - 05.02.1950, Page 4

64
LESBÓK MORGUNBL AÐSINS
Á ný vaf- tekin stefna á Húsavík.
Siglt A'ar á hægustu ferð af ótta við
að vjelin muhdi annars bregðast
með öllú. Mjer fanst báturinn bók-
staflegat standá í stað í samanburði
við hinii skemtilega gang hans dag-
inn áður, þegár hann var í fullu
fjöri. Jeg hafðí orð á þessu við Pál;
— „og værí é'kki rjett að leysa utan
af fokkunni; þáð hlýtur að muna
dálrtið um hana til viðbótar?“
,.Það munar ekkert um fokkuna
í þessari „gólu“,“ svaraði hann. ,.Og
vjelina keyrum við ekki hraðar en
þetta. Það er betra að komast alla
leið á þessari Hægu ferð, heldur en
kanski ekki nema hálfa leið á fullri
ferð.“ .
Þá það. Mjer var nú orðið Ijóst,
að hjer um borð þýddi ekki fvrir
„lanUkrabba“ að gefa nein ráð! —
„Gola“! Það er undarlegt orðatil-
tæki hjá flestum íslenskum sjó-
mönnum að tala ýmist um „logn“
eða „golu“ ef ekki er alveg ofsa-
rok eða aftakaveður. Að þessu sinni
var „golan“ það sterk, að ef hún
hefði t. d. blásið í Reykjavík, hefðu
einstöku hattar fokið af höfðum
manna! ,JIattaveður“ mundi ein-
hver hafa kallað það!
tlMf'
UM hádegisbil komum við til Húsa-
víkur. Ekki var fyrr búið að binda
bátinh við bryggju þar en Páll var
hlaupinn í lánd eftir vjelsmið. Að
vöríhu sþöri kom hann aftur og í
fylgd með honum hinn langþráði
Vjelsmiðuh, méð alls konar áhöld
meðferðis'. 'i,;
Jeg vár sehdur upp í bæinn eftir
mjólk. — Upþi á „plani“ fyrir ofan
bryggjUna Vorú margar stúlkur að
salta síld; örfá skip höfðu komið
inn með smá-„slatta“. — Þegar jeg
kom niður á „plan“ aftur, eftir að
hafa keypt mjólkina, mætti jeg þar
einum skrautlega einkennisbúnum
embættismanni ríkisins. Það væri
út af fyrir sig ekki í frásögur fær-
andi, ef sá hinn sami góði maður
hefði ekki haldið á lúðu, nákvæm-
lega eins og þeirri sem jeg átti í
bátnum! Jeg hraðaði för minni um
borð! — Lúðan mín var á sínum
stað! — Jeg fór að velta því fvrir
mjer meðal annars, hvort unnust-
ar lúðanna niðri á hafsbotninum
ættu ekki dálítið erfitt með að
þekkja þær hvora frá annari!
Jeg sá það í hendi mjer, að ef
jeg annaðist ekki sjálfur um mat-
artilbúning, mundi jeg svelta heilu
hungri a. m. k. svo lengi sem við-
gerð vjel^rinnar stæði yfir, svo jeg
tók að „brasa“ lúðuna. Jeg skar
hana sundur í miðju og hugsaði
með mjer, að þetta væri nú vel úti
látinn skamtur handa þremur
mönnum. Svo tilkynti jeg þeim, að
maturinn væri tilbúinn, en — „við
höfum nú öðru að sinna en að
borða“; — og þeir gáfu sjer alls
ekki tíma til þess. — Vjelarviðgerð-
in stóð allan seinni hluta dagsins
og þegar henni lauk kl. 8 um kvöld-
ið held jeg að flest tæki og verk-
færi verkstæðisins hafi verið kom-
in niður í bátinn. — Og nú heimt-
uðu þeir fjelagar mat sinn og eng-
ar refjar, sem auðvitað var undir
eins í tje látinn. En í staðinn fyrir
að þakka mjer fyrir þessa fínu
soðningu, þá skömmuðu þeir mig
fyrir að hafa ekki soðið lúðuna —
alla!
&
ÞAÐ var komið dásamlegt veður.
Þeir stóðust ekki freistinguna, þótt
þetta væri orðið áliðið kvölds, og
lítill tími til að eltast við hvali, þótt
þeir næðu út á miðin áður en
skygði, og Páll sagði því:
„Við skulum fara eitthvað hjerna
út á Flóann til að liðka nýu leg-
una og reyna hana.“
Og með nýjum þrótti öslaði
„Björgvin“ út á Flóann. Eftir and-
artak var Húsavík í hvarfi. — Þeir
þaulreyndu nýu leguna; settu vjel-
ina á fulla ferð, hálfa ferð, aftur á
bak og áfram, og hún var í full-
komnu lagi.
Hjálmar var í stýrishúsinu, en
Páll var kominn upp á þilfar; bát-
urinn var nú á hægustu ferð og
þeir fjelagar voru farnir að líta í
kringum sig eftir reynslusigling-
una. — Alt í einu tekur Páll við-
bragð og þýtur niður í „lúgar“, en
kemur þaðan að vörmu spori og
heldur nú á heljarmikilli selabvssu,
sem hann er þegar búinn að hlaða.
Það var hnísublástur, sem hafði
vakið athygli hans. „Nú skal jeg
sýna þjer hvernig á að skjóta hnís-
ur.“ Og nú sá jeg þær alt í kringum
okkur reka upp hausinn og blása
— þær voru þarna í torfu. Og þarna
kom ein hættulega nærri bátnum;
Páll ljet ekki tækifærið úr greipum
sjer ganga — skotið reið af — og
hnísan veltist við steindauð; hún
Ijet lífið fyrir forvitni sína. — Þeir
fjelagar settu ífæru í hnísuna og
innbyrtu hana á svipstundu.
£
ÞÓ að þetta bæri mjög bráðan að,
voru þeir ekki með neinar vanga-
veltur yfir hnísugreyinu, þar sem
hún lá nú í blóði sínu á þilfarinu;
þetta átti víst bara að vera auka-
skemtiþáttur fyrir mig; Hjálmar
var undir eins kominn að stýrinu.
Hann setti nú á fulla ferð og stefndi
eins og að ákveðnu marki: Hann
hafði komið auga á fyrstu hrefnuna
í þessari veiðiför; hann hrópaði það
ekki upp yfir sig, heldur sagði ó-
sköp stillilega: „Palli, jeg sá eina
þarna vestur frá.“
Og nú þurftu þeir ekki að fræða
mig á því, að við værum komnir á
hrefnumiðin, það var of augljóst til
þess. Við sáum þrjá hvali koma
upp á ýmsum stöðum, mismunandi
langt frá..Hver þeirra kom tvisvar
upp með stuttu millibili, en þegar
þeir stinga sjer í þriðja sinn, taka
þeir „djúpkafið“, eins og þeir fje-
lagar kölluðu það, og leið þá mis-
jafnlega langur tími, alt að 15 mín.,