Lesbók Morgunblaðsins - 05.02.1950, Page 11
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
• T
71
Fvrsta sveitarbýlið hennar Únrtínu.
þörf, sem langvarandi venja skap-
ar.
Ekki mun Helga hafa verið nema
lítið yfir tvítugt þegar hún giftist
Jakob Jónatanssyni Líndal frá Mið-
hópi í Víðidal. Þau voru systra-
börn og höfðu orðið samferða vest-
ur um haf. Hann var gáfaður at-
gjörvismaður og fjekk góða stóðu
sem rjettarritari í Pembina. Mjög
virðist hún hafa unnað honum, en
eigi varð þó hjónabandið farsælt,
enda hneigðist hann mjög til
drykkju. Það á síst við að gera hjer
nokkra tilraun til að rekja þá
raunasögu er hún sjálf aldrei mint-
ist á. Svo fór að lokum að þau
slitu samvistir árið 1892, og flutt-
ist þá Helga í órafjarlægð með þau
tvö af börnum þeirra, Stephan og
Sophiu, er þá lifðu af fimm er þau
höfðu eignast. Ó1 hún síðan einsöm-
ul önn fyrir þeim, dvaldi á heim-
ili Árgeirs bróður síns og vann fvr-
ir sjer með prjónaskap, keypti
prjónavjel fyrir fje er hún hafði
önglað saman á liðnum árum með
fatasaum fyrir nágranna sína. Fá-
um árum síðar kyntist hún skag-
firskum manni, Skúla Árna Stef-
ánssyni Freeman. Þau feldu hugi
saman og gengu í hjónaband. Varð
það hið ánægjulegasta, því að hann
reyndist bæði sjálfri henni og börn-
um hennar hinn mesti öðlingur,
umhyggjusamur og nærgætinn.
Með þessum síðari manni sínum
eignaðist Helga einn son, Walter,
sem nú mun vera rúmlega fimtug-
ur að aldri, vel gefinn myndar-
maður. Föður sinn, sem nú var
aldurhniginn, tók hún til sín og
alt ljek í lyndi, því bæði unnu þau
hjónin kappsamlega, enda þótt
Skúli væri óhraustur. Heimilið var
hið ánægjulegasta og lífið virtist
brosa við. En enginn dagur er til
enda tryggur, og vorið 1904 misti
Helga þenna ágæta mann sinn af
slysförum, og ellefu árum síðar
beið Stephan sonur hennar bana í
umferðaslysi. Nú voru því aðeins
tvö af börnum hennar á lífi, hálf-
systkinin Sophia og Walter.
Ennþá stóð hin þrautreynda kona
einmana uppi með börnin sín og á
ný harðnaði lífsbaráttan. En ekk-
ert var henni fjar skapi en að gef-
ast upp og sætta sig við náðar-
brauð annara, því að hún var stolt
kona. Hún vann og vann, sigraðist
á öllum örðugleikum, kom börn-
unum upp, og hlaut þau sigurlaun
sem best voru, en það var um-
hyggjusöm ástúð sem umvafði
hana alt til þess er augu hennar
luktust í dauðanum.
Rúmsins vegna tjáir ekki að
reyna að rekja hjer æfiferil Helgu
Baldvinsdóttur ítarlega en þegar
hefir verið gert, enda vitanlega
ekki um stórviðburði að ræða. Þess
er þó vert að geta, að nálega 'alt
sitt líf var hún sveitakona, og
þvisvar nam hún óbygt land, eða
tók þátt í landnámi, og um eitt
skeið bjó hún á svo afskektum stað
að meir en 160 kílómetrar voru til
næstu járnbrautarstöðvar. Þá
löngu leið varð að flytja alt að og
frá heimilinu á kerrum sem uxum
var beitt fyrir. Lengst af var hún
einnig fjarri bygðum landa sinna,
svo að það var mestmegnis inn-
lent fólk, sem hún umgekst. Þó var
. • -- - *•' íív 1 HKXm
Seinasta heimilið, við Pugct Sounrt.