Lesbók Morgunblaðsins - 05.03.1950, Side 7

LESBÖK MOHGUNBLAÐSINS
131
I
Vií íshaf nyrst er önn og vetrarhríSin,
en einnig heið og nóttlaus sumartíðin,
og fólk sem býr þar hörðum höndum vinnur,
en hvorki gull nje silkiþræði spinnur.
Og ljóðin sem þú sjerð hjer, eru ei annað *
en efni smá á götu sinni er fann það;
það kemur hjer í kUeðum hversdagsanna
og kann ei alla siðu lærðra manna.
Nú kýs hún gjarna lærðra skálda ,ljóðin‘,
í lausn máli saman tekin, þjóðin
sem hrynh'enduna og hringhenduna orti
og hagmælsku á sljettubönd ei skorti.
En þeir sem hjerna eru, kiurna eigi
að ,yrkja‘ svo að hvergi greina megi
að ljóðað mál sje; stuðla og höfuðstafi
þeir stöðugt — þó að aðrir kastað liafi —
í Ijóðaformið heimta; jaínvel halda
að hina, sem ei þessu megna að valda,
í hagyrðinga hóp ei beri að telja,
þó liærri ,skálda‘ sess þeim megi velja.
En þó þau kveðin sjeu að sömu lögum
og sjálfur Jónas hlítti fyr á dögum
og Hallgrimur, sem helgum bljes að glóðum.
slxer hjarta fólksins enn i þessum ljóðum.
Og er ei betra hjartslátt þann að heyra
en hlusta þar sem dreitlar lækjarseyra
í rauðamýri rimleysisins snauða,
það raunamerki hjarta og sálar dauða?
Að aldrei þagni sveitalifsins söngvar,
að sori falli í lindir þeirra öngvar,
þess biðja þeir sem ættjörð sinni unna
og óiiLst upp við Ijóðsins tæru brunna.
II
(TIL
ÞÓRARINS STEFÁNSSONAR)
Lattu reitinn, þjóð min, þeuna,
þegna trúrra unnið verk;
sjáðu hópinn karla og kvenna
klæddan vinnulýðsins serk.
Lúin hönd þó hjeldi á penna,
hjer var ritin saga merk.
Árin líða, aldir renna,
ei skal hrynja varðan sterk.
Vinnulagið letistirða
löngum sástu nú um hríð.
Þeir sem ekki um arfinn hirða,
enn eru miður þarfir lýð;
hinir ættar-óðal girða,
ekki flýja þraut nje stríð.
Viltu, þjóð mín, þessa virða
þeir er skapa frægri tíð?
Máske nýjum reifuð roða
rísi frægðarsól þín næst;
tíma sýnist betri boða
bjarmi er hefir norðrið glæst;
þá var stundum varnað voða
er virtist mundi um bjargir fæst.
— Vel sje þeim er þann dag skoða
þegar hún sjest á lofti Iiæst.
Lengi skyldi akur erja
ávöxt fyr en gefi hann,
gróðurreit þarf vel að verja,
vísa hverri skemd í bann.
Blessi regin heilög hverja
hönd er að þvi starfi vann;
það að gera særi sverja
sjerhvern biðjum nýtan mann.
Þingeyingur, brund og halur,
hjer var lof þitt vottum fest,
skreyttur þinnar sæmdar salur,
svo hann virðist prýða flest.
Ónytjung var aldrei falur
orðstíi1 sá er lýsir mest;
endurhljómi hiíð og dalur:
„Heima þjóna eg guði best“.