Lesbók Morgunblaðsins - 03.12.1950, Síða 4

668
' LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
artnnar, „Rue de la Liberté*1, kom-
um við eftir nokkrar mínútur að
reisulegri háskólabyggingu, þar
sem um 2000 stúdentar strita að
námi •sínti meiri hluta ársins.
Þetta er einn af 16 háskólum
Frakklands, stofnaður í lok 18. ald-
ar, fyrst og fremst sem lagaskóli
og enn í dag er það lögfræðideild-
in, sem skipar öndvegissessinn og
nýtur álits og viðurkenningar út á
við, enda fjölmennari en nokkur
hinna deildanna við háskólann.
Um alllangt skeið hefir hann, á
samt fleiri frönskum háskólum,
haldið uppi þeirri venju að skipu-
leggja í sumarfríinu námskeið í
frönsku fyrir útlenda stúdenta, og
það er einmitt vegna þess, sem jeg
dvel hjer um mánaðartíma. Stú-
dentar af 16 þjóðernum eru hjer
saman komnir, meiri hlutinn ítalsk-
ur, þýskur og enskur, alt frá ný-
bökuðum menntaskólastúdentum
tíl roskinna og ráðsettra kennara,
sem ekki eru enn fullsaddir á lær-
dómi og námi.
Daglega fara fram fyrirlestrar
og kennsla í franskri málfræði,
bókmenntum og sögu, í eitt. og allt.
fræðandi og skemmtilegt, á meðan
fyrirlesamir gerast ekki svo há-
fleygir eða flugmælskir, að vísdóm-
urinn fari fyrir ofan garð og neð-
an hjá áheyrendunum eða á hinn
bóginn svo hversdagslegir og fast-
heldnir við ómissandi málfræði-
reglur, að allur tíminn fari í drengi-
lega baráttu þeirra gegn áleitnum
geispum og andlegu aðgerðaleysi.
— Hvort tveggja er til í dæminu.
í boði borgarstjóra.
Dag einn er hinn gestkomandi
stúdentahópur hátíðlega boðinn að
skál í ráðhúsi Dijon borgar, sem er
eitt meðal hinna mörgu stórhýsa,
sem byggð vftru á hertogatímabil-
inu á 15. öld. Hvítvín og carsis gló-
ir á glösum. Borgarstjóri kveður
sjer hljóðs.og.|lytur stutt og hressi-
legt ávarp. Gengur að því búnu allt
um kring og heilsar hverjum og
einum með handabandi, spyr að
þjóðerni og hefir hnyttiyrði á tak-
teinum. Röðin kemur að okkur,
nokkrum Norðurlandastúdentum,
sem höldum hópinn saman og mæl-
um á Skandinavisku!, sem reyndar
er brot á almennri samþykkt um,
að jafnan beri að talast við á
frönsku í hinu alþjóðlega samfje-
lagi.
Hvað um það. — Jeg tek kveðju
háttvirts borgarstjórans eins kur-
teislega og jeg get og kveðst koma
frá íslandi. Hann er strax með á
nótunum og gerir athugasemdina
vanalegu, sem jeg nú orðið kann
miklu meira en utan að: „Jæja —
frá íslandi! Þjer eruð heldur enn
ekki langt að komnar“. Ef til vill
er hann einn meðal hinna mörgu,
sem skipa íslandi og Norðurpóln-
um í sama númerið. —
Hann um það.
Næst víkur hann sjer að Svía
einum, sem stendur næstur mjer,
og það er eins og hlakki ofurlítið
í mjer, þegar hann virðist reka um
stund í vörðurnar, er hinn sænski
segir til síns föðurlands. Hann
hafði þó að minnsta kosti kannast
þegar í stað við nafnið ísland,
hverjar sem hugmyndir hans um
það kunna að vera.
Nokkrar endurtekningar og út-
skýringar af hálfu Svíans rýma
fljótlega burt meinlokum úr huga
borgarstjórans; en þetta atvik verð-
ur samt sem áður til að minna mig
á, að mjer var á dögunum sögð
sú skilgreining á „typiskum“
Frakka, að hann væri 1) skraut-
gjarn 2) illa að sjer í landafræði
og 3) borðaði brauð við öll tæki-
færi.
Hreint ekki svo fjarri sanni, eft-
ir því, sem jeg hefi komist næst.
Litast um í Bourgogne.
Öðru hvoru eru skipulagðar
lengri eða skemmri skemmtiferðir
um nágrenni Dijon, sem er víða
fagurt. Geysi-víðóttumiklar vínekr-
ur teygia sig kílómeter eftir kíló-
meter með fram þjóðveginum og
girnilegir vínberjaklasarnir, sem í
gnægð sinni virðast ætla að sliga
hinn veikbyggða móðurvið, glóa í
heitri miðsumarssólinni. Jeg vildi
gjarnan fara hjer hægt yfir og
svala þorsta mínum í safa hinna
gullnu þrúgna, en þær eru því mið-
ur ekki fullþroskaðar enn, einnig
sennilegt, að hlutaðeigandi bóndi
yrði lítt hrifinn af heimsókn hins
fjölmenna og framandi hóps í vín-
garð sinn.
Hinsvegar er ekki látið undir
höfuð leggjast að knýja á dyr einn-
ar vínstofunnar, sem á vegi okkar
verður til að fá ,,bragð“ af ein-
hverju af góðvínum þeim, sem þar
eru á boðstólum — ókeypis sam-
kvæmt vinsælli hefð, enda ekki
veitt í stórskömmtum, þó að nokk-
uð fari það eftir örlæti eða að-
sjálni vínsölumannsins.
Já — það er sannarlega blómlegt
og búsældarlegt hjer um slóðir.
Mjer dettur í hug, að gaman væri
að dvelja um stund á frönskum
bóndagarði til að kynnast ofurlítið
lífi og háttum fólksins, sem byggir
þessar frjósömu sveitir. Annars
hefi jeg veitt því eftirtekt, að flest-
ir bóndabæirnir, sem við fórum
fram hjá virðast óhreinir og ó-
hirðulegir, með hálfgerðum „drasl-
arabrag", eins og við mundum
orða það heima á íslandi.
Nei, — mætti jeg þá heldur biðja
um einhvern af sviphreinu og reisu
legu bóndabæunum okkar heima
við Djúp, þó að náttúran sje þar
ekki alveg jafn blíð og brosandi.
Stríðsvegsxunmerki
— þorp I rústum.
En mitt í allri hinni friðsælu
sveitafegurð erum við allt í einu
minnt ónotalega á ógnir og eyði-