Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1950, Blaðsíða 8

620
LESBÓK MORGUNBLAÐSrNS
FJÖLLIN BJÖRGUÐU MJER
JEG fekk lömun þegar jeg var
barn að aldri. Margar vikur hafði
jeg háan hita. Engum kom til hug-
ai' að jeg mundi lifa það af. Lækn-
irinn efaðist jalnvel um það. Hann
sagði mömmu, að jeg mundi aldrei
geta stigið í fæturna, þótt jeg Jii'ði.
en jeg mundi ekki geta náð háum
aldri, fertugu í mesta lagi. Við því
var elckert að gera. En hann kunni
ráð við lömuninni í fótunum og það
var að nudda þá upp úr saltvatni
i 15 mínútur, altaf á tveggja stunda
fresti og á hverjum einasta degi í
margar vikur.
Mamma fór að ráðum hans. Hún
nuddaði fæturna á mjer með volgu
upp á hvaða atburði eða málefni
sem er, sem rætt hefur verið um í
Times. Er þetta ómissandi öllum,
sem við sögulegar rannsóknir fást
og fjöldamörgum öðrum, sem upp-
lýsinga Jeita inn þetta tímabil. Það
hefur svo þau áhrif, að Times er
höfuðheimildarrit manna um sögu
þessa tíma.
Times hefur þvi mikla ábyrgðar-
stöðu, ekki aðeins gagnvart nú-
tímanum, heldur gagnvart framtíð
inni, og það er blaðinu hvatning
til að gegna því hlutverki sem best.
Þeir sem skrifa Times vita, að þeir
eru að skrlía söguna.
Eftir WILLIAM O. DOUGLAS
varadómara í hæstarjetti
Bandarikjanna.
saltvatni, nuddaði það inn 1 svita-
Jiolurnar, nuddaði hvern vöðva á
tveggja stunda fresti dag eftir dag
og nótt eftir nótt. Hún fór ekki úr
fötum í sex vikur. Hitinn hvarf, en
hún helt áfram að nudda mig í
margar vikur á eftir.
Það er rjett að jeg man eftir
þessu. Jeg lá í rúminu og var svo
máttlaus að jeg gat mig ekki
hreyft. Fæturnir voru eins og mjó-
ar pípur, og jeg fann ekki til þeirra.
Þeir voru svo mjóir, að mamma
gat íalið þá í lófa sínum, og það
mátti lmoða þá eins og deig. En
hún strauk þá upp og niður þangað
til húðin var orðin rauð og hörð.
Hún sagði að jeg ætti að verða
hraustur og geta hlaupið. — Hún
sagðist hafa verið svo fljót að
hlaupa, þegar hún var lítil, að eng-
inn hefði getað náð sjer. Skyldi jeg
nokkurn tíma verða svo frár á
fæti? Og svo strauk hún fætur
mína upp og niður, niður og upp
— og tveimur stundum seinna byrj
-aði hún að strjuka þa aftur.
Einu sinni kom læknirinn. Þá sat
jeg á rúmstokknum. Jeg gat ekki
staðið óstuddur. Jeg tók í höndina
á mömmu, herti mig upp og reis
skjólfandi á fætur. Svo ætlaði jeg
að ganga, en gat það ekki. Þá sá
jeg að tár komu í augu mömmu
og hún gekk afsíðis með læknin-
um til þess að tala við liann.
Nuddinu var haldið áfram. Jeg
lá oftast kyr i rúminu, en á hverj-
um degi reyndi jeg þó að standa í
fætumar. Og smám saman fóru þeir
að styrkjast. Að vísu vildu þeir
ekld láta að stjórn og það var eins
og knjevöðvarnir víxluðust. Ýmist
kom í þá doði, eða hann hvarf. —
Eftir nokkra mánuði lærði jeg þó
að ganga og sjúkdómseinkennin
hurfu. Einhver sagði þá að salt-
vatnið og nuddið hefði gert krafta-
verk. Mamma þagði við um hríð,
en svo sagði hún: „Það hafa bæn-
irnar minar lika gert.“
HÚN mintist þess, sem læknirinn
haíði sagt, að jeg mundi ekki geta
lifað lengi. Hún einsetti sjer þvi
að gæta heilsu minnar, hlífa mjer
við allri áreynslu. Hún vakti yfir
hverri hreyfingu minni. Mjer líkaði
það ekki vel, en þó sárnaði mjer
mest þegar jeg heyrði mömmu
segja við einhvern: „Hann er ekki
jafn hraustur og aðrir drengir. og
því verður að fara gætilega með
hann — þjer vitið að hann fekk
barnalömun.“
Þetta varð til þess að mjer fanst
að allir teldu mig auxningja. Og
þá kom upp í mjer þrjóska. Jeg
vildi ekki heyra að mamma talaði
um mig sem aumingja. Jeg vildi
ekki verða aumingi.
En reiðarslagið kom þegar jeg
var 13 ára. Þá var jeg í knjebux-
um og með svarta sokka upp undir
knje. Jeg var visinn og mjer varð
óglatt, ef jeg reyndi að hlaupa eða
tuskast. Stundum fekk jeg uppköst
eða slæman iiöfuðverk. — Eu jeg
reyndi alt sem jeg gat til þess að