Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1950, Blaðsíða 14

626
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
OPNA KIRKJAN
Á GOLDWATER Canyon Avenue
i Hollywood, - xamt þaðan er hinir
g’.a. tlegu náttklúbbar eru, stend-
ur iítil og óásjáleg kirkja. Hún er
kolluð litla, brúna kirkjan. Prest-
urinn þar, sjera John Wells, bygði
hana með eigin höndum. Hún er
ómáluð, því að hann hafði ekki
efni á að mála hana. Og upphaflega
var þar ekkert skraut annað en
grænn grasi gróinn bah fyrir fram-
an hana. En þegar kirkjan var full-
ger, setti presturinn auglýsingu við
dyrnar: „Opin allar nætur“.
— Kirkju’mar eru venjulega að-
eins opnar kl. tO—4 á daginn, segir
hann. En jeg er viss um að fólk
þarí helst tyrk og f álp kirkj-
unnar að halda frá kl. 10 á kvöld-
in til kl. 4 á morgnana. Það er á
nóttvuni, sem crvæntingin kemur
yfir menn. að minsta kosti í þess-
ari borg.
Presturtnn sefur í ’’Uu afhysi
bak við kirkjuna. En við kírkju-
dyr er bjalla og menn þurfa ekki
annað en hringja henni, þá geta
þeir náði tah af prestinum á hvaða
tíma sem er.
Það er nótt. Engin umferð á göt-
unum, nema hvað bíll sjest á fleygi
ferð eftir Coldwater Canyon Ave-
nue. Hann staðnæmist \dð opnu
kirkjuna, og út úr honum stígur
ung og falleg stúlka. Við birtuna
af götuljósum má sjá að hún hefir
grátið. Tárin eru enn á kinnum
hennar.
Hún gengur rakleitt að kirkju-
dvrunum og hringir bjöllunni.
Prestur vaknar í rúmi sínu, lítur
á klukkuna og sjer að hún er þrjú.
Hann fer á fætur og gægist fram í
kirkjuna. Þar sjer hann ungu
stúlkuna, sem bíður hans. Hann
dregur morgunskó á fætur sjer og
fleygir yfir sig morgunslopp og
gegnur síðan til fundar við
hana.
Hún hefir komið beint úr nátt-
klúbbnum. Presturinn þekkir hana
ekki. Hún sagði honum sögu sína
— eina af ótal um sorg og von-
brigði og ill örlög þeirra, sem gefa
sig á vald Hollywood glaumnum.
Hún var æst og brennandi af hatri,
en í raun og veru var hún ekki
annað en hrætt barn. Presturinn
hlustaði á sögu hennar, en sagði
ekki neitt. Hann vissi að hún þurfti
að ljetta á hjarta sínu. Eftir nokkra
stund gat hann þó sveigl talið að
æskuheimili hennar. Og eftir
nokkra stund skar hún upp úr með
það, án þess að hann hefði ymprað
á því, að hún væri einráðin í að
fara heim. Svo fór hún og prestur
frjetti ekki af henni fyr en löngu
seinna. Þá leið henni vel. Það sem
bjargaði henni var að kirkjan var
opin, segir prestur.
Prestinum verður yfirleitt ekki
svefnsamt um nætur. Menn eru
altaf að hringja og hann talar við
þá og veitir þeim huggun og hug-
rekki, eða þá að hann segir ekki
neitt, en lofar þeim að tala um
raunir sínar. Það ljettir svo dæma-
laust mikið, að mega taia við ein-
hvern af trúnaði.
Oft er fólk þetta olvað. Það
kemur beint úr náttklúbbnum eins
og stúlkan. Þetta eru ekki rónarn-
ir af götunni, heldur rónar hinna
glæsilegu sala í Hollywood. Sumir
eru vel efnaðir og hafa góða at-
vinnu. Aðrir hafa mist sína góðu
atvinnu. Eitt er sameiginlegt með
þeim öllum að þeir eru örvílnaðir
og mundu hafa gripið til örþrifa-
ráða, ef litla kirkjan hefði ekki
staðið þeirp opin, þegar beir bótt-
ust ekki geta risið undir sálar-
kvölunum.
— Jeg er enginn dýrhngur sjálf-
úr, segir presturinn, og jeg veit af
eigin reynslu hvað að þeim geng-
ur. Þess vegna er mjer auðvelt að
sýna þeim skilning. Jeg var einu
sinrii á glapstigum. En svo birtist
mjer ljós og jeg bjargaðist. Þess
vegna er jeg færari um að hjálpa
öðrum. Og vegna þess að jeg skil
þá, treysta þeir mjer. Það er ekki
hægt að bjarga neinum nema því
að eins að hann treysti manni. En
hjálpin verður að koma á þeirri
stundu, þegar hennar er mest þörf.
Haldið þið máske að þetta örvíin-
aða fólk bíði eftir því að kirkj-
urnar verði opnaðar klukkan 10 að
morgni, til þess að leita sjer hjálp-
ar og hugsvölunar þar?
Opna kirkjan hefir bjargað ótal
mönnum og konum. Hún hefir
leitt þá inn á rjetta braut, vakið
hjá þeim traust á guði og trú á
lífið. Margt af þessu fólki kemur
aftur — og þá í öðrum erindagerð-
um. Það kemur til að gifta sig, og
það kemur með börn sín til skírn-
ar. Og það kemur altaf í htlu kirkj-
una á sunnudögum, þegar prestur-
inn segir frá reynslu sinni og þekk-
ingu á hörmungum mannanna.
Fólkið, sem hann hefir bjargað,
er þakklátt. Til hans streyma pen-
ingagjafir, sem hann veit ekki frá
hverjum eru. Honum eru líka send-
ir margir dýrindis kirkjugripir til
þess að skreyta kirkjuna. Hann
veit ekki hvaðan þeir koma. Stund-
um eru þeir sendir í pósti, en
stundum er komið með þá í „lúx-
us“-bifreiðum, og bifreiðastjórarn-
ír afhepda þá skýringarlaust. —
Skreytingu kirkjunnar miðar altaf
áfram, en presturinn veit ekki
hverjir geíendur eru. Hann veit
það eitt, að hver og einn gripanna
er tákn þess, að hann og opna
kirkjan hafa bjargað örvæntingar-
fuhri sál