Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1950, Blaðsíða 10

LESBOK morgunblaðsins
f C22
halda að þær sje hrjóstugar og
leiðinlegar. En þeim, sem kynnist
þeim, þykja þær fagrar.
Um hásumarið voru þær harðar
Og þurrar. Þar var hvergi skugga
að fá nje drykk til að svala þorsta.
Þá þreifst skellinaðran þar best.
En á vorin, haustin og vetuma var
gaman að vera þar. Og göngurnar
tirðu mjer eins mikið til gleði og
hressingar.
Þegar jeg fór um þær á vetrum,
þá var þar fátt um líf. Kaldur gust-
ur stóð af fjöllunum Adams og
Rainier. Meðan jeg strevttist á móti
horum var jeg altaf að hugsa um
það hvar jeg gæti fundið skjól og
kveikt eld. En á heimleiðinni, þeg-
ar vindurinn stóð í bakið á mjer,
þá fanst mjer eins og einhver kvngi
-kraftur byggi í mjer.
EIN fjallaferðin er mjer sjerstak-
lega minnisstæð. Það var snemma
vors. Jeg hafði farið að heiman í
rökkurbyrjun og gengið upp á bera
hálsinn vestur af Selah Gap.
Það var heiðskírt loft og tunglið
var að koma upp. í vestri reis
Mount Adams „háaxla" eins og
Lewis og Clark lýstu honum er þeir
sáu hann 2. apríl 1806. í norðri reis
Mount Rainier, hár, kaldur og svip-
mikilL Fyrir neðan mig var farið
að tendra Ijósin í borginni. Áin
Yokima var eins og ljóst band, þar
sem tunglið skein á hana milli
dökkra skógarlunda.
Yfir mjer tindruðu stjörnur him-
inhvolfsins. Þetta voru sömu stjörn
umar, sem höfðu horft á þessar
hæðir og fjöll rísa úr ægi. Þær
höfðu líka horft á Columbía-hraun-
ið velta glóandi bvert yfir landið,
svíða alt er fyrir vaið og kæfa
skcyana undir sjer, svo að loftið
varð svart af reyk. — Þær höfðu
einnig sjeð ísöidina færast yfir
þetta land og breiða yfir það snjó
eg jökuL Þær höfðu sjeð hvemig
imálekk urðu að hinom miklu
fljótum Columbia og Yakima. Og
þær höfðu sjeð jöklana bráðna aft-
ur.
Sí 5an sáu þær hvernig ósýnileg '
hönd breiddi gróður yfir eyðimörk •
ina og hún fyltist af allskonar dýr-
um. Þær sáu þegar Indíánar komi’
að norðan og dreifðust út um alt
meginlandið. — Og þúsundum ára
seinna sáu þær nýa menn koma,
menn, sem deildu og elskuðu, menn
sem bygðu hús, lögðu vegi og rækt-
uðu aldingarða, menn sem reistu
kirkjur og lyftu augum sínum til
himins í bæn.
Þetta kvöld held jeg að mjer
hafi fyrst orðið ljóst hvað maður-
inn er lítill. saman borinn við nátt-
úrura. Hann lifir svo stutt, að ald-
ur hans verður ekki mældur á samá'
mælikvarða og járðsagan.
Meðan jeg stóð þarrtá uppi heyrði
jeg þjóta í fjöllunum langt f burtu.
Þar var fjallaþeyrinn að koma. —
Fyrst ljek hann um gróðurinn við
fætur mjer, svo að song við. Svo
strauk hann mjúkur og hlýr um
kinnar mjer og hárið. Þetta er góð-
ur vindur. Hann færir auðninni
regn. Hann hleypir hita í blóðið.
Honum fylgja töfrar; hann þarf
ekki nema að snerta snjóinn til þess
að hann bráðni.
Þetta kvöld varð hann mjer í-
mynd þess hvað náttúran er góð
við mennina. Hann varð mjer fyr-
irheit um það að maður nýtur lífs-
ins, ef maður leitar hjá því styrks,
hugrekkis og heilbrigði, í stað þess
að steyta hnefann að forsjóninnL
Þetta kvöld fann jeg frið. Jeg
fann að jeg var hluti úr alheimin-
um, að jeg var bróðir hins góða
fjallrþeys, sem flutti með sjer líf
og yL Þá fyrst skynjaði jeg þá
lífspoki, að draumar og V'onir
manns eru betri mælikvarði á al-
lífið heldur en óttinn, að mannin-
um sje ætlað hlutverk í lífinu, þótt
hann sje enn varla farinn að skilja
þafþ ,
&c
arna
hjaí
Einu sinni kom Stína í heimsókn
með mömmu sinni, þar sem vant var
að bera þeim kaffi og alls konar
góðgerðir. En að þessu sinni var
þeim ekki boðið neitt og töfðu þær
þó lengi. Þegar þær voru að fara
sneri Stína sjer við í dyruniun og
sagði: „Takk fyrir kaffið“.
Amma var að kenna Lóu að
þekkja á klukkuna:
— Þetta eru nú klukkustundirnar,
og þetta eru mínúturnar og þetta
eru sekúndurnar.
— En hvar eru þá augnaþlikin?
í • • f * t
•. ★ y , ;/
Einu sinni kom ógmlegt flóð uppi
í sveit. Tvö lítil börn gátu foröað
sjer upp á þak á hlöðu, en komust
ekki þaðan, því að flóðið hækkaði
og hlaðan var að fara í kaf. Neðan
við hana myndaðist hringiða. Alt í
einu sjer annað þeirra hvar hattur
kemur fljótandi og flýtur fram hjá
skemmunni nokkurn spöþ snýr þar
við og upp að skemmunni aftur.
Síðan tekur hann á rás, en það fer
á sömu leið, eftir litla stund snýr
hann við og kemur upp að skemm-
unni aftur. Þá segir annað barnið:
Það er skritið að hatturinn skuli
fara svona fram og aftur. En hitt
svaraði: Þetta er meira en hattur.
Þetta er hann pabbi að slá. Hann
sagði í gærkvöldi: Þótt hann rigni
eldi og brennisteini þá skal jeg slá
á morgun.
Dóra litla rar ósköp montin af þvi
að fræDdi hennar var útvarpsþulur,
og sagði oft:
— Nú er hann frændi i útvarpinu.
En einu sinni kemur hún með
andfóeliua fram í eldhús til mömmu
og segir:
— Guð hjálpi okkur, það er ein-
hver ófrændi minn kominn í út-
varpið.