Lesbók Morgunblaðsins - 07.10.1951, Side 10

r 448 '
á bak or Logi hafði tilkynt að hann
væri tilbúinn í nýan leik. þá leit jeg
til himins með hugrænni þakklætis-
kend, að ennþá einu sinni fengi jeg
að koma á bak góðum hesti. Jeg hafði
nú ekki komið Loga a bak í full 9
ár.
Þegar á stað var riðið af Völlun-
um og ofar di ó, þá var faiið fram hjá
Smalaskála og Klifhólum yíir Gjárn-
ar og Kaldársel til liægri, Hlíðamar,
Helgafell og yfir Kaldárhóla vfir 1
Helgadal.
Þegar snúið var af veginum vfir í
Helgadal tók við versti óvegur, stór-
grýttur flugbratti. Helgadalurinn er
lítill að rúmmáli, að mestu grasi
gróinn. Hann líkist meira stórum
hvammi, umluktum af hrjúfum
hæðaklösum og hraunveggjum. Þessi
hvammur er snotur og vinalegur og
góður gömlum og þreyttum vöku-
mönnum til hvíldar og áningar.
Þama var ungt fólk fyrir í sumar-
fríi við reistar tjaldbúðir, með vaxt-
arbrodd æskunnar í fasi og malandi
freyuketti í augum.
Eftir stutta áningu og glaðar við-
ræður var ferðum lyft að nýu. Nú
tóku gamlir og ratvisir gangnamenn
við forustunni yfir einn þann versta
og hættulegasta óveg, sem jeg minn-
ist að hafa farið á hestbaki. Þarna
skiptust á háir hraunhryggir með
stórgrýtisklungri eða þá sljettara
hrauni, sem þakið er holsprungum,
myrkum þröngum gjám, hraungata-
kerfi, hálfhulið í mosa eða grastæj-
um, sem enginn hestfótur er óhultur
fyrir að lenda í. Niður í þessum hel-
vítum er rofalaust dauðamyrkur og
upp úr þeim leggur napran nágust til
hrellingar hugdeigu fólki. Jeg þykist
þess fullviss, að svo framarlega sem
myrkrahöfðinginn hefur útibú hjer
á íslandi, þá sjeu-þau í undirdjúpum
Hafnarfjarðarhrauns. Þar sem leirs,
moldar eða jarðvegs kendi á þess-
um heljarslóðum lágu hestarnir á
kafi í holklaka-drullu-veitum. Þess-
um undrum linti aldrei yfir hraun-
breiðuna á milli Helgadals og Gjáar-
rjettar. Á þessari leið á vinstri hönd
er Sniglabúð. En á hægri hönd Vala-
hnjúkur, Valaból, Mygludalir, Hús-
fell, Búrfell neðan við Búrfellsgjá,
Garðaflatir og Einihlíð.
Umhverfi Gjáarrjettar er nokkuð
víðáttumikill slakki innan í grjót-
hæða og hraunveggja umhverfi. —
Rjettin stendur á hraunhellugnmni
LESBÓK MORG UTvrBLAÐSINS
og er gólfflötur hennar slitróttur rós-
vefur úr flatahraunshellum. Rjettin
hefur verið listasmíði, hlaðin úr vel
löguðu hraungrýti, en nú er tímans
tönn byrjuð að vinna henni geig.
Skamt frá rjettinni er nátthagi.
Hann mun vera eftirvinnusmíði eld-
jöfra þeirra sem steyptu og mótuðu
hraunið. í nátthaganum er nokkur
hestalmgi og þaðan er svipmikið lands
lag yfir að horfa þótt þakið sje
hrjóstrum og hrauntröllum. En tor-
sótt hefur vatnsbólið verið sveittum
og þreyttum rjetta og gangnamönn-
um í' þessari eyðimörku. Nokkurn
spöl frá rjettinni er þröng og myrk
hraungjá. Þar í undirdjúpum gjár-
innar er vatn að finna. En 5 mann-
hæðir eru taldar vera ofan að því.
Jeg hefði nú heldur drukkið lækna-
spírann tómann á bannárunum held-
ur en sækja vatn til blöndunar í slíkt
Vatnsból. Jeg hvarf fljótt írá þess-
um rökkursdjöflabústað, þar sem
ekkert var að sjá nema myrkur og
hyldýpi.
Eftir góða og glaðværa áningu í
þessum bergkastala var lagt upp í
siðasta áfangann ofan í Hafnarfjörð.
Nú uxu í sálarfylgsnum mínum
gróðurnálar og vonarstjörnur um
lausn úr þessum tröllaheimum. Brátt
komum við á moldargötur með gras-
bakkaslitrum, sem lágu niður með
Vífilsstaðahlíð á hægri hönd, en Urr-
iðakotshrauni á vinstri. Þarna var
farin hröð milliferð á skárstu blett-
unum. Oft skipti Logi um gang eftir
landslagi, en söm var fótsniilin og
mýktin á hverju sem gekk. Það
gladdi minn gamla hug og gaf mjer
ljúft sjónarspil að horfa fram á fal-
lega hnakkann og reista hálsinn og
faxklofningana hreyfast eins og líf-
kvika bárufalda í takt við mjúka og
ljetta fótatakið. Máske hef jeg verið
full orðfrekur í lýsingu á landslagi
og reiðvegi hjer að framan. En bið
þó ekki afsökunar á því. Til grund-
vallar þessum munnsöfnuði liggur sú
hræðilega hugsun, sem enn hvarflar
í hugann, að jeg mundi brjóta eða
hrufla fætur tvítuga afmælisbarnsins
á þessum heljarvegi. En Guði sje lof,
að slík ógæfa henti mig ekki í elli
minni. Og Ijúft er mjer að dást að
og lofa þá lipurð og fótsnilli, sem
þessi tvítugi gæðingur býr ennþá yf-
ir. Það lá aldrei nærri að hann hnyti
eða hrasaði. Hann náði altaf fótfestu
á hraunsnydduna og veltandi steinum
og sneiddi mjúklega hjá gjám og
sprungum. 1 verstu klungrunum
duttu mjer í hug hendingarnar hans
Gríms um hann Kóp. „Af eðli göfgu
fákur fann, fæti mátti ei skeika."
Síðasta spölinn, eftir að á veginn
kom aftur, var riðið þjettings liðugt,
þá krafðist Logi spretta en jeg tlmdi
ekki að gefa lionum óskorað freLsi,
mjer þótti vegurinn ekki nógu góður
en við öftrunina kviknaði og logaði
i gamla skapinu, svo að hann reLstí
sig hærra og brá sjer á klðlingshopp
sem ungur væri. Þegar neðar dró og
nær inni hans og vetrarskjóli, varð
hann svo ákafur að jeg leyfði hon-
um að grípa einn góðan skeiðsprett.
Frá fótataki hans bergmáluðu síð-
ustu tónkviðurnar í þessari glaðværu
skemmtireið.
Þessi ógleymanlegi útreiðartúr
varði í 6 klukkutíma.
Þegar til Hafnarfjarðar kom, var
setst að nýju veisluborði. Húsbænd-
urnir voru svo hlaðin glaðværð og
góðleik, og þrá til þess að gera öll-
um til hæfis, að siíkt mætti lengi
muna af þeim sem þátt tóku í þess-
um fagnaði.
En þetta var minningar og af-
mælisveisla góðhests. Slíkt fvrirbæri
mun fágætt og næstum eins dæmi
hjer á landi. En vel sje þeim sem
skilja og finna til þess, að góðhestur
er sálrænn yndisgjafi og sterkur þátt-
ur í lífí þeirra sem öðlast hafa þá
lista og náðargáfu að geta elskað og
dáð góðan og hugljúfan reiðhest.
Að endingu vil jeg svo þakka þess-
um góðu og gestrisnu hjónum fyrir
veittan gleðidag og óska að þau megi
sem lengst njóta návistar Loga og
kosta hans.
ð I «
AUGLÝSING í kirkjugarði: Mönnum
er harðlega bannað að taka blóm af
öðrum leiðum en sinum eigin.
—
LIÐÞJÁLFI hvesti augun á nýliða og
sagði byrstur:
— Þú dirfist að kvarta um það að
sandur sje í súpunni.
— Já.
— Fórstu í herinn til þess að þjóna
föðurlandi þínu, eða til þess að rífast
út af súpu?
— Til þess að þjóna föðurlandi mlnu,
en ekki til þess að eta þaðL