Lesbók Morgunblaðsins - 23.05.1953, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
313
móður. Þá er tilganginum náð,
hann hefur látið þreyta sig og er
nú ekki jafn hættulegur og fyrst.
Þá ganga aðstoðarmennirnir fram
á völlinn, víkja sér undan árásum
bola, en hlaupa ekki í felur. Menn-
irnir veifa rauðum klæðum til hlið-
ar við sig, og það er hreyfingin á
klæðinu, sem espar bola. Hann
kemur á harða spretti að mannin-
um, en ræðst ekki á hann, heldur
rauða klæðið, setur undir sig haus-
inn og ætlar að reka þennan óvin í
gegn með oddmjóum hornunum.
Um leið kippir maðurinn klæðinu
upp, hornin fara undir það og boli
hefur gripið í tómt. Og kastið á
honum er svo mikið, að þegar við-
námið bregzt, flytur hann kerling-
ar langar leiðir eða fellur á knén,
en áhorfendur hlæja, klappa og
æpa. Boli áttar sig skjótt og ræðst
að næsta manni. Það er engu líkara
en að hann hafi hæft manninn, en
svo er ekki, maðurinn hefur snúizt
á hæli og hornin á bola strjúkast
rétt fram hjá honum, en rauða
klæðið lendir á hornum bola og
rifnar. Áhorfendur æpa og klappa
enn meir en áður, þegar þeir sjá
að maðurinn hefur leikið á bola og
sloppið óskaddur þar sem ekki var
nema svo sem pappírsþykkt milli
lífs og dauða.
Þegar boli hefur verið þreyttur
þannig um stund og farinn að gapa
af mæði, koma riddararnir fram á
völlinn. Nú teygja aðstoðarmenn
nautið þangað og er það kemur
auga á hestinn ræðst það á hann
af ofsalegum tryllingi og það er
eins og hornin gangi á kaf í kvið
hestsins. En það er missýning. —
Dýnan hefur látið undan og sveigzt
undir kvið hestsins og er á milli
hans og horna bola. Riddarinn rek-
ur nú lensu sína í herðakambinn á
þeim gráa og fylgir fast eftir svo
að broddurinn gengur á kaf, en
boli hamast, hnykkir hausnum og
lyftir hestinum hálfgert írá jörðu
og riddaranum liggur við að falla
af baki. Voru þetta ljótar aðfarir
tilsýndar, en hestinn sakaði ekki,
því að dýnan hlífði honum. Eftir
nokkra stund hörfar boli frá og
blóðið lagar úr herðakambi hans.
Snýst hann nú gegn aðstoðarmönn-
unum og ræðst á þá hvern af öðr-
um, en er alltaf gabbaður og í hvert
skifti hrópa áheyrendur hástöfum,
og það er eins og boli espist við
þau óhljóð- Aftur er hann teygður
þangað sem riddararnir eru, því að
þrisvar sinnum á hann að ráðast á
hvorn hest, og sex sinnum á hann
að vera stunginn með broddstöfun-
um. Það eru ekki hættuleg sár, sem
þessir broddstafir veita og boli er
jafn vígreifur og hættulegur eftir
sem áður. En honum eru veitt þessi
sár til þess að hann beri ekki höf-
uðið jafn hátt þegar að úrslita-
stundinni kemur.
Næstir koma „banderillos“ að fást
við bola. Þeir eru þrír, og enginn
þeirra hefur neitt sér til varnar. En
í höndunum hafa þeir langar örvar
með fjaðrabroddi og leggirnir
skreyttir mislitum flögrandi bönd-
um. Boli tekur sprettinn að þeim
næsta, en hann skopar skeið að
honum á móti og um leið og þeir
mætast á sprettinum stingur mað-
urinn báðum örvunum á kaf í
herðakambinn á bola og sveiflar
sér um leið léttilega til hliðar. —
Sýna þessir menn mikla snilld og
ótrúlega fimi í þessum hættulega
leik. Um leið og boli finnur til örv-
anna og sér út undan sér hvar þær
dingla, er eins og hann tryllist um
allan helming og æth að hrista þær
af sér, eða brjóta þær með horn-
unum. Á meðan gefst manninum
tími til undankomu. Svo kemur sá
næsti og þriðji, og allt fer á sömu
leið. Og nú standa sex skreyttar
örvar í bola og sveiflast fram og
aftur eftir því sem hann hreyfir
sig og hristir sig. Sumar örvarnar
tekst honum að hrista af sér, en
hinar sitja fastar og þessi óféti espa
upp í honum bræðina að nýu. Er
það alveg furðulegt hver grimmd
og drápþorsti er í þessari trylldu
skepnu.
Nú fást aðstoðarmennirnir við
hann enn um hríð og berst leikur-
inn vítt um völlinn. — Einu sinni
tekst bola að svifta rauða klæðinu
af einum manninum svo að hann
stendur berskjaldaður fyrir úti á
miðjum velli. Áhorfendur reka upp
hræðsluóp, því nú er manninum
bráður bani búinn ef hjálp' kemur
ekki skyndilega. Og hjálpin kemur.
Félagar hans þyrpast þar að og
veifa klæðum sínum að bola úr öll-
um áttum í senn svo að hann verð-
ur ringlaður, en maðurinn kemst
undan og nær sér í annað klæði.
Þegar þetta hefur farið fram
nokkra stund og boli er orðinn tals-
vert dasaður, gengur sjálfur nauta-
baninn fram- Hann er með skarlats-
rauða flík og heldur henni útþan-
inni með sverði sínu. — Hefst nú
djarfur leikur milli manns og dýrs,
milli hinnar frumstæðu grimmdar
og hyggjuvitsins. Það er metnaður
nautabanans að sýna sem frábær-
asta leikni, hugrekki og kaldlyndi
í viðureigninni við bola, því að
þeim mun meiri vinsældum á hann
að fagna hjá áhorfendum. Hvað
eftir annað lætur hann nautið
renna að sér á fleygiferð, snýst á
hæli og snýr baki við bola um leið
og hann fer fram hjá og missir
marks. Áhorfendur æpa og klappa
og þegar nautabaninn leggst á knén
og tekur þannig á móti árásum bola
hvað eftir annað, ætlar allt um koll
að keyra af fagnaðarlátum. Þetla
er leikur um líf og dauða, og svo
hættulegt er starf nautabanans, að
það er ekki nema fimmti hver mað-
ur sem sleppur lifandi og örkumla-
laus frá þeirri atvinnu.
Að lokum er mesti ofsinn úr bola
og þá er komið að leikslokum. —
Nautabaninn grípur sverð sitt,