Lesbók Morgunblaðsins - 23.05.1953, Page 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
315
Örvunum stungió í bola
Dauðadómur bola kveðinn upp
lagi á kaf í herðakambinn á bola.
Nú þustu aðstoðarmenn að og létu
hann elta klæði sín í hring, þangað
til hann hneig niður á knén og
sýndist við búið að hann mundi
hníga þar út af. En eftir andartak
færðist hann í aukana, reis á íætur
og réðist meó nýum kraíti á fjand-
menn sína. Gekk sá leikur nokkra
stund, þangað til hann fell flatur
til jarðar. Þá hljóp að honum að-
stoðarmaður og rak hníf sinn í
svæfingarholuna til þess að stytta
eymdarstundir hans. En það var
cngu líkara en þetta naut væri ó-
drepandi og hvorki brá það sér við
sár né bana. Enn reis það á fætur.
En nú var árásarþrekið lamað. Þó
reyndi það af veikum mætti að
ráðast á mennina og reka horn sin
í þá. En svo varð það skyndilega
sem annars hugar, gekk í öfuga átt
eins og það vildi viðurkenna að
það gengi nú sigrað frá leik, en
blóðgusa stóð fram úr þvi. Þannig
gekk það kippkorn, en íell þá allt i
einu með miklum dynk.
Þnðji nautabamnn vár fífldjarf-
ur. Hann átti í höggi við stórt svart
naut, úthyrnt. Hvað eftir annað
hekk lif hans á veikum þræði og
áhorfendur voru milli vonar og ótta
hvernig þcssu mundi lykta. Allt í
einu er nautið með hann á hornum
séi og réygir hausinn hatt, en
ahoríendur æptu af skelfingu En
þetta var eitt fimleikabragð nauta-
banans. Hann hafði fleygt sér vilj-
andi milli hornanna á bola er hann
sá sitt óvænna og lét hann lyfta
sér upp og kasta sér aítur af herða-
kambinum. Kom hann standandi
niður, en var alblóðugur. — Allir
heldu að hann væri stórslasaður.
Þögn sló á allan manngrúann, en
aðstoðarmennirnir þustu þar að og
bjuggust til þess að bera hann út
af vellinum, meðan aðrir teygðu
bola burtu. En nautabaninn varð þá
hinn reiðasti, hljóp á eítir bola og
sló með flötu sverðinu í krúnuna
á honum. Þá sáu áhorfendur að
hann ætlaði að halda bardaganum
áfram og margfalt fagnaðaróp kvað
við upp alia bekki. Nautabaninn
var óskaddaður. Blóðið á fötum
hans var úr sárum bola.
í viðureigninni hafði nautaban-
inn misst klæði sitt og varð nú að
fá sér nýtt klæði. Og svo lagði hann
til atlögu við bola á nýan leik. —
Sverðið blikaði á lofti, en festist í
beini og stóð þar upp á endann.
Nautabaninn náði því, þrátt fyrir
æstar árásir bola, og í næstu at-
rennu gekk sverðið á kaf. Það hafði
gengið á hol og boli datt niður
steindauður.
ni-
Víð fjórða nautið átti svo fyrsti
nautabamnn. Hann er eftirlætisgoð
þeirra i Barcelona og mátti glöggt
heyra það á fagnaðarópunum, sem
fóru eíns og þruma um Hinh loft-
lausa hringsal. Hann lék sér lengi
og íimlega að bola, sem var kol-
svartur, stór og hafði verið ailra
nautanna trylltastur i upphafi. —
Hvað eftir annað hóf nautabaninn
sverð sitt á loft, en þá vildi bpli
ekki gera árás, og nautabanirtn
vildi ekki gera sér þá minkunn áð
ráðast að honum þar sem hann stóð
kyrr. Tók nautabaninn þá að egna
hann með orðum og tilburðum,
eggja hann, brigslaði honum um
bleyðiskap„ þangað til boli stóðst
ekki mátið og gerði árás. Og þá var
ekki að sökum að spyrja- Sverðið
skar loftið sem elding og gekk á
hol.
Nú höfðu sumir landar fengið
nóg af þessum leik og einni konu
var orðið óglatt af því að horfa á
hann. Vildi hún komast burt, og
þá þótti réttast að allur hópurinn
færi í einu.
En um sjálfan inig er það að
segja, að mér fannst mikið til íeiks-
ins koma. Þetta er i eðli sinu sjón-
leikur, eins raunsær og orðið getur.
Hér er engin uppgerð, allt er fyllsta
alvara. Hér er verið að sýna muii-
inn á hyggjuviti mannsins og'hin-
um villta krafti, hér er sýnd viður-
eign andans og ,jnautskunnar“,
hvernig andinn hlýtur alltaf aö
sigra í þeirri viðureign. Þetta er
táknmynd þess hvernig maðurinn
hefur með hugsun sínni hafizt upp