Lesbók Morgunblaðsins - 23.05.1953, Qupperneq 14

324
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
því að ég átti að hverfa þaðan.
Sammy vissi þetta. Þess vegna var
það eitt kvöld, er við sátum sam-
an, að hann sagði:
„Langar yður ekki til þess að
sjá menn vaða eld?“
Jú, víst langaði mig til þess.
„Annað kvöld fara allir Indverj-
arnir frá Georgtown til Ayer Itam
musterisins — þar á að vaða eld“.
Hann gat ekki sagt mér nákvæm-
lega hvenær þetta átti að ske, enda
hafði ég oft komizt að því áður,
að allt var í villu og svima fyrir
honum, ef hann átti að ákveða ein-
hvern tíma. Hann gat því ekki
frætt mig meira um þetta. Hann
reis á fætur og sagði:
„Farið varlega. Góða nótt“. Og
svo fór hann.
★
Næsti dagur var sunnudagur. Ég
fékk mér bíl og ók frá Georgtown
áleiðis til Ayer Itam. Þetta er þorp,
sem stendur undir hæð nokkurri
og er þangað um sex mílna vegur.
Þetta er á eynni Penang, nyrzt í
Malaja. í þorpi þessu búa nær ein-
göngu Kínverjar og Indverjar, og
það þótti ekki öruggt fyrir hvíta
menn að vera þar á ferli eftir að
skyggja tók.
Þegar ég var kominn miðja leið,
fór ég að heyra söng og trumbu-
slátt. Og litlu seinna ókum við
fram á hópgöngu mikla. Við ókum
fram fyrir hana. Þar fór ég úr
bílnum og beið.
Á undan fylkingunni gekk gam-
all Indverji og þeytti gríðarmikið
undið horn, sem var nærri eins
stórt og hann sjálfur. En fremst
í fylkingunni var miðaldra Indverji
og gekk á stultum. Gnæfði hann
yfir alla fylkinguna. Hann dans-
aði þarna á stultunum og það
glamraði og hringlaði í ótal mis-
htum glerjum, sem hann hafði
hengt á sig þannig, að þeim var
nælt í beran bjórirux.
Næstir komu tveir eldvaðendur.
Þeir báru helgitákn, sem skreytt
voru með böndum og blómum.
Voru þau á vírstöngum og bar hátt
yfir höfuð þeirra. Annar hafði
fest neðri enda vírsins undir belti
sér, en hinn hafði stungið honum
í líkama sinn. Þessi maður dró á
eftir sér stóran vagn, um fimm fet
á hæð, og ofan á honum sat skraut-
legt goðlíkneski.
Þar næst komu prestar. Sumir
voru í fullum skrúða, aðrir berir
niður að mitti, en allir blómum
skrejdtir. Þeir hrópuðu og sungu
hástöfum. Meðfram þeim hlupu
indverskir strákar fram og aftur,
með langar veifur í höndunum.
Síðan kom aðal þyrpingin. Á eftir
henni fór „ratham“ eða kerra, sem
tveimur snjóhvítum og heilögum
uxum var beitt fyrir. Á þessari
kerru sat líkneski hins æðsta guðs
þeirra. Umhverfis kerruna voru
prestar, sem frömdu alls konar
helgisiði. Voru þeir með sneiðar af
kókoshnot, banana og eitthvert hvítt
duft, sem þeir smurðu á enni sér.
Allir tugðu þeir betelhnot og þuldu
bænir.
Hópganga þessi hafði lagt á stað
frá Georgetown klukkan tvö um
daginn en komið var til hofsins í
Ayer Itam klukkan fimm að kvöldi.
Og þótt ég hefði eigi gleymt að-
vörun Sammys, ruddist ég nú fram
fyrir fólksfjöldann. Þar var þá af-
girt svæði og í miðju þess var djúp
gröf og í botni hennar glóði á við-
arkolaeld.
Ég vék mér að einum prestanna
og bað eins kurteislega og mér var
unnt um leyfi til þess að mega fara
inn fyrir véböndin, því að mig
langaði til þess að ná ljósmyndum
af athöfninni. Hann leyfði það
þegar.
Nú komu hofþjónarnir og fylltu
grófina af eldivið. Varð brátt ill-
verandi fyrir hita innan véband-
anna. En jafnframt því sem hit-
inn jókzt, svo jókzt og eftirvænt-
ing mannfjöldans. En allt datt í
dúnalogn er prestarnir komu með
stóra blævængi, fléttaða úr basti
og veifuðu þeim yfir bálinu til
þess að lífga eldinn með súgnum.
Ég stóð svo sem þrjú fet frá gróf-
inni og að mér þrengdíst fólk, sem
ruðzt hafði inn fyrir véböndin. Ég
sparn hælum í jörð til að hafa sem
bezta fótfestu, og ég skýldi andlit-
inu með báðum höndum, því að hit-
inn þarna var nú að verða óþol-
andi.
★
Dagur leið að kvöldi. Skyndi-
lega kvað við bumbusláttur og
gekk þá höfuðpresturinn fram.
Hann hélt höndum hátt á loft, og
svo hljóp hann berfættur eftir end-
langri grófinni, yfir eldinn. Þegar
yfir um kom deif hann fótum sín-
um snöggvast ofan í lítið vatnsker.
Mannfjöldinn æpti fagnaðaróp.
Nú gekk annar maður fram. Það
var Indverji. Hann helt höndum
hátt á loft, eins og presturinn hafði
gert, og síðan gekk hann' hægum
og rólegum skrefum yfir endilang-
ar eldglæðurnar. Fólkið stóð á
öndinni. Það var svo hljótt að ég
heyrði vel þegar glóandi kolin
skrikuðu til undir fótum hans.
Hann bar höfuðið hátt og horfði
augum til himins. En þegar hann
gekk upp úr grófinni ætlaði allt um
koll að keyra af fagnaðarlátum.
Hitinn var orðinn óþolandi.
Hvíta skyrtan mín var rennandi
blaut af svita og brún af kolareyk.
Þröngin var svo mikil að ég gat
ekki hreyft mig. Mér fannst vang-
inn, sem sneri að grófinni, vera að
stikna.
Þá gengu fram eldvaðendurnir
tveir, sem ég hefi minnzt á áður,
þessir með helgitáknin. Glóðin í
grófinni varpaði einkennilegum
bjarma á helgitáknin, veifurnar og
blómin, sem sýndust nú í lausu