Lesbók Morgunblaðsins - 18.10.1953, Page 6

588
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Kruftaverk -
MARGAR sögur fara nú af ítölsk-
um kraftaverkamanni, sem Aquiles
d’Angelo heitir. Hann er 45 ára
að aldri og er fæddur og uppaldinn
í Neapel. Faðir hans var fátækur
smiður og hafði ekki efni á að láta
son sinn fara í barnaskóla. Hann
ólst upp á götum borgarinnar og
var ekki hár í loftinu þegar hann
byrjaði að hafa ofan af fyrir sér
með því að bursta skó. Seinna
gerðist hann dyravörður og enn
seinna auglýsingaberi. Nú er það
venja þar, að auglýsingaberar
ganga á háum stiklum, til þess að
þeir gnæfi upp yfir mannfjöldann
á götunum. Eitt sinn er d’Angelo
var þannig á gangi, varð honum
fótaskortur og fell í götuna. Fallið
ólfshvoli og hafði Jón sýslumaður
Vigfússon þau þar í fangelsi fram
til þings. Þá fór hann með þau
þangað í járnum, og þannig voru
þau leidd í lögréttu. „Meðkenna nú
bæði fyrir dómi, að þau um sinn
samverutíma fyrr en dómur gekk
á þeirra mál í vetur, hafi framið
tvö hórdómsbrot, og nú í sinni síð-
ari útilegu hið þriðja, svo hans
hórdómd>rot meðkennd og játuð
eru þrjú, en hennar fjögur“.
Fyrir þetta framferði þeirra, svo
og fyrir útilegu og þjófnað, voru
þau dæmd einum rómi í lögréttu
til þess að takast af lífi, hvort með
þeim hætti, sem tilskilið var í
Stóradómi.
Hinn 3. júlí var svo dóminum
fullnægt, Eyvindur var höggvinn,
en Margrétu var drekkt í Öxará.
Þá var liðið tæpt hálft ár frá því
þau fengu aflausn í dómkirkjunni
í Skálholti.
P, Á. Ó.
- eða hvað?
var mikið og hann var borinn með-
vitundarlaus í sjúkrahús. Hann
hafði meiðst svo mikið á höfði, að
enginn ætlaði honum líf.
Eftir rúman sólarhring vaknaði
hann þó og vissi ekkert hvar hann
var niður kominn. Varð hann þá
hræddur og fór að hljóða á hjálp.
Hjúkrunarkona og læknir gengu þá
að hvílu hans, en þeim brá í brún
er hann heilsaði þeim báðum með
nafni. Hann hafði aldrei séð þau
fyr á ævi sinni.
Þetta var upphafið að hinu nýa
og undarlega lífi hans. Upp úr
þessu áfalli hefir hann fengið sér-
stakar gáfur, sem öðrum dauðleg-
um mönnum eru ekki gefnar. Jafnt
vísindamenn og læknar standa ráð-
þrota gagnvart þessari mik!u
breytingu, sem á honum varð. Þessi
alómenntaði maður, sem hvorki
kann að lesa né skrifa, hefir lækn-
að fjölda manna, sem læknarnir
voru gengnir frá. Eru sögðu mörg
dæmi þess.
© 0 ®
Einu sinni varð söngvarinn
mikli, Gigli, fyrir því óhappi að
missa röddina. Það var eins og
einhver kökkur væri í hálsinum á
honum og hann kom ekki upp nein-
um réttum tón. Frægustu háls-
læknar voru fengnir til þess að
reyna að lækna hann, en þeir sögðu
að það væri ekki hægt, raddbönd-
in væri biluð. Og þar með sýndist
útséð um það að Gigli gæti sungið
framar.
Að lokum tóku vinir hans það til
bragðs að fara með hann til
d’Angelo. Þar voru vinirnir látnir
bíða í fremri stofu, en d’Angelo
fór einn með Gigli inn í innri stofu
og lokaði hurðinni. Svo leið hálf
klukkustund og ekkert heyrðist
nema einhver kliður af hljóðskrafi
milli þeirra. Vinirnir sátu kyrrir
og biðu. Enn leið hálf klukkustund
og þeir voru orðnir vonlausir um
að þetta mundi nokkuð hjálpa.
En hvað var þetta — allt í einu
hljómaði hin mikla rödd Gigli.
Hann söng frelsissöng fullum hálsi
og jafnvel betur en hann hafði
nokkuru sinni sungið fyr. Dyrnar
opnuðust og Gigli kom fram syngj-
andi og brosandi. Hann söng svo
hátt að heyrðist út á götu og fólkið
staðnæmdist þar hópum saman,
lofaði guð og sagði fagnandi:
„Gigli getur sungið aftur“. Vinirn-
ir voru jafn hrifnir. Allir höfðu
á þessu andartaki gleymt mann-
inum, sem gert hafði þetta krafta-
verk. Hann stóð þar brosandi og
þögull en þegar Gigli hafði lokið
söng sínum, mælti hann: „Og svo
ætla ég að minna yður á að borga
hjálpina; ég hefi mikið að gera
og má ekki eyða tímanum."
ítalir eru ákaflega áhugasamir
fyrir kappreiðum á hjólum og eiga
marga ágæta hjólreiðamenn.
Fremstur þeirra er Coppi og hefir
hann unnið fyrstu verðlaun í mörg-
um hjólreiðakeppnum bæði innan
lands og erlendis. í fyrra, rétt áður
en Evrópukeppnin í hjólreiðum
átti að fara fram, slasaðist Coppi
og læknar sögðu að hann mætti
ekki reyna neitt á sig í sex mán-
uði. Það varð þjóðarsorg í Ítalíu
út af þessu og Coppi var eyðilagð-
ur. Honum var þá ráðlagt að fara
til d’Angelo. Hann fór með járn-
braut frá Róm til Neapel. Tveimur
dögum seinna kom hann heim aft-
ur, albata og eins og hann hefði
aldrei kennt sér neins meins.
„Hann snerti mig aðeins“, sagði
Coppi, „hann strauk vísifingririum
eftir fætinum á mér og þá var eins
og ótal glóandi nálar væri að stinga
mig. Svo sagði hann: Farðu heim