Lesbók Morgunblaðsins - 01.11.1953, Blaðsíða 16

638
' LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
nefndri Víðisgróf, sem er inn og
suður af bænum, og hugsaði ég
mér nú gott til glóðarinnar, að nú
skyldi ég reyna, hvað ég gæti. En
ég forðaðist að geta um það við
nokkurn mann, en sjón hafði ég
með albrigðum góða, og lagði ég
nú af stað. En byssan var þung og
ég lítill eftir aldri, eins og ég hef
reyndar alltaf verið, og ófærð mik-
il yfir sléttlendið, þar til ég kom
að brekkunum hinum megin við
dalinn, þá var ég líka orðinn sveitt-
ur. Eg sá nú glöggt dýrin, þau voru
6 eins og mér haíði sýnzt. Ég var
nú að gefa því gætur, hvort þau
tækju eltir mér, en það virtust þau
ekki gera, enda hafði ég alla vara-
semi á göngu minni, og hagaði mér
sem líkast og ég vissi að aðrir gerðu
undir svona kringumstæðum,
beygði mig niður, þegar þau litu
upp eða stóð alveg kyrr, þar
þau fóru að kroppa aitur, því nú
reið á miklu að láta sér ekki mis-
takast neitt. Ég var fjarska spennt-
ur og svo var mér það svo mikið
metnaðarmál að láta ekki fyrstu
förina, er ég færi með byssu, mis-
lukkast — og að lokum þóttist ég
vera kominn nógu nærri þeim. Ég
þorði heldur ekki að fara nær þeim
af hræðslu um, að þau mundu sjá
mig. Og nú fór ég að munda byss-
una, og þá fann ég fyrst hve þung
hún var, hún var svo þung, að mér
var ómögulegt að fá hana í sigti
svona tvíhendis, og lagði ég hana
því á stein, er stóð upp úr snjón-
um og nú miðaði ég vandlega
á bóginn framanverðan á dýrinu,
sem var næst mér, og hleypti úr
byssunni, þrátt fyrir það að ég
væri reyndar dauðhræddur við
byssuna. Þegar skotið reið af, varð
hávaðinn alveg óskaplegur, og sá
ég ekkert fyrst í stað. Var það að-
allega af því, að ég hélt að hun
hefði slegið mig, en þó má nú vera,
að eitthvað haii það verið blandað
hræðslu; þegar ég fann, aö ég var
lifandi, fór ég að horfa eftir dýr-
unum, og sá ég þá að þau hlupu
lengra upp með grófinni, en fóru
ekki mjög hart, og sá ég þá að eitt
dýrið drógst aftur úr og var það
einmitt sama dýrið og ég haíði
miðað á.
Sjálfsagt hefur heimilisfólkið
gefið mér gætur, því nú sá ég allt
í einu mann hlaupa frá bænum, og
þóttist ég þar kenna Einar bróður,
og fór hann nú geyst, og virtist
ekkert lúinn.
Ég fór að veita dýrunum eftir-
för, en fór rólega og eftir æði stund
var Einar kominn til mín, þrátt
fyrir alla þreytu og ófærð og
versnandi veður, því nú var að
koma renningur.
Við Einar heldum nú á eftir dýr-
\mum suður og inn með brekkun-
um, en þegar við komum á svo-
nefnd Þrep, sem eru þarna í brekk-
unum innarlega í dalnum, fundum
við dýrið dautt, sem ég hafði skotið
á, og var ég nú undir niðri drjúgur
með sjálfan mig.
Eftir hornunum að dæma var
þetta tveggja ára gamalt dýr, og
af því að veðrið var að versna kom
okkur Einari saman um það, að við
skyldum draga það heim sleða-
laust, þó að erfitt væri. En af því
að það var allt undan að fara og
sums staðar nokkur halh, þá gekk
þetta allsæmilega, en erfitt var
þetta og átti bæði vindur og ófærð
sína sök á því.
Þegar heim kom, sem ekki var
fyr en mjög seint, voru foreldr-
ar mínir mjög ánægð yfir þessari
fyrstu heppni minni, og þótti ég
draga allmyndarlega í búið, og get-
ur það hafa átt sinn þátt í því, að
lítið hafi verið af matarbirgðum í
heimilinu.
Ekki var þessi veiðisaga lengi að
berast um Skriðdahnn og jafnvel
lengra, og þótti það hálfgerð býsn,
að Jón hth á Stefánsstöðum skyidi
geta skotið hreindýr, og furðaði sig
sérstaklega mikið á þessu Guð-
mundur á Ánastöðum, að strákur-
inn skyldi geta þetta.
Næst þegar Antóníus Björnsson,
bóndi á Arnhólsstöðum, kom í
Stefánsstaði, varð honum að orði,
að Jón litli væri eins og Karl XII.,
hann heíði drepið bjarndýr á tólfta
ári, en Jón litli hreindýr á 16. ári
og heíði hann slagað hátt upp í
þann mikla mann, og var hann
mjög ánægður yfir þessum góða
árangri hjá mér.
Þetta er þá fyrsta veiðisagan
mín, og get ég ekki munað að neinu
sé hallað frá veruleikanum, enda
er ég vel minnugur, sérstaklega á
það, sem er löngu liðið, og vísvit-
andi set ég hér ekkert, sem getur
hallað réttu máli og vona, að það
verði hvergi í þessum sögum min-
um.
Þrír um toddann
Næsta hreindýraveiði, er ég tók
þátt í, er eftirfarandi.
Við lögðum fimm af stað í næstu
veiðiferð, og vorum við þessir:
Antoníus Björnsson, Finnur bróðir
hans, Þorvaldur í Geitdal, sem er
í Norðurdalnum sem svo er kallað-
ur, og Lárus, sem var til heimilis
á sama stað, og ég, og erum við þá
orðnir fimm.
Þetta var í síðustu viku góu og
höiðu undanfarið gengið hríðar og
hörkuveður og var kominn mikill
gaddur og færð því afar erfið, sér-
staklega niður í byggð, en var þó
eitthvað skárra uppi eins og það
var kallað. Oft var þó, þegar svona
viðraði, að dýrin sóttu út að byggð-
inni og var þá algeng aðíerð að
liggja fyrir þeim, stundum lukkað-
ist þetta, en stundum líka ekki, og
varð hún oft mörgum kalsöm biðin
á gaddi og bersvæði í frosthörku
og stormi.
Áður en lagt var upp í þessa
veiðiferð, haíði ég eignazt byssu
og var hún af svonefndri soldata-
l