Lesbók Morgunblaðsins - 20.03.1954, Blaðsíða 19

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
199
A oddum byssustingju
ENSKUR maður, A. R. Philpotts,
sem á heima í Grahamstown í Suð-
ur Afríku, segir svo frá:
Á árunum milli heimsstyrjald-
anna, dvaldist ég í Manipur ríkinu
í Indlandi og var þar í þjónustu
Maharajahans, sem var þá einvald-
ur þar. Manipur er lítið ríki, eitt-
hvað á stærð við Wales, og er á
milli Assam og Burma. Þar er ynd-
islega fagurt og loft heilnæmt, því
að landið er uppi í fjöllum, eitt-
hvað um 2500 fet yfir sjávarmál.
Þarna eiga heima margir þjóð-
flokkar, sem hafa einkennilega
siðu.
Maharajahinn fór með mig eins
og bezta vin sinn. Hann fylgdist
vel með því sem ég gerði og hann
hafði mikinn áhuga fyrir að kynna
mér sem bezt háttu fólksins. Svo
var það einn dag að margir ridd-
arar þeystu heim að kofanum, þar
ráðgáta. Auðvitað hafa komið fram
margar kenningar um eðli þess
bæði fyr og síðar, en þær hafa
ekki orðið haldgóðar. Nú hallast
menn að því, að ljósið sé bæði
öreindastraumur og bylgjur.
(The Limitations of Science).
sem ég hafðist við. Voru þar komn-
ir menn úr lífvarðarsveitinni og
ýmsir hirðgæðingar. Voru þeir
sendir af Maharajahanum til þess
að tilkynna mér að nú gæfist mér
kostur á að horfa á merkilega at-
höfn, ef ég vildi koma með sendi-
mönnum. Ég hikaði ekki, heldur
steig á bak reiðskjóta og þeysti
á stað með þeim. Komum við svo
að víðum velli. Var þar afmarkað
hringmyndað svæði í miðju og þar
umhverfis stóð fjöldi manna.
Ég tók eftir því að á miðju hinu
hringmyndaða svæði lá maður
nokkur endlangur á jörðinni og var
ekki í öðrum fötum en mittisskýlu.
Yfir honum stóð innlendur prestur
og virtist mér hann vera að biðj-
ast fyrir.
„Hvað er þetta“, varð mér að
orði, „á að fara að sýna mér af-
töku?“ En það var ekki.
Presturinn gaf nú merki og
gengu þá fram nokkrir menn, tóku
hinn liggjandi mann og lyftu hon-
um í axlarhæð. Þá gengu fram átta
hermenn, naktir að beltisstað og
voru með stingjabyssur. Röðuðu
þeir þeim nú niður þannig, að þær
stóðu á skeftunum og vissu byssu-
stingarnir beint upp í loftið. Hinir
lögðu nú hinn nakta mann varlega
ofan á byssustingana þannig, að
einn var undir hnakka hans, tveir
undir herðunum, sinn undir hvor-
um handlegg, einn undir mjó-
hryggnum og einn undir hvorum
kálfa. Og þannig skildu þeir við
manninn, liggjandi á stingjaodd-
unum, en manngrúinn rak upp
skelfingaróp, því að engu var lík-
ara en að stingarnir mundu rekast
í gegn um manninn, því að þeir
voru hárhvassir. Ég var sem þrumu
lostinn. Svo gekk ég nær til þess
að athuga þetta sem bezt. Hvergi
sá skinnsprettu á manninum. Hann
hvíldi rólegur þarna á stingjaodd-
unum, eins og hann lægi í bezta
rúmi.
Spyrjið mig ekki hvernig hann
hafi farið að þessu. Ég veit það
ekki, og enginn gat gefið mér neina
skýringu á því. En til þess að menn
efuðust ekki um að ég segði satt
frá, þá tók ég meðfylgjandi ljós-
mynd af töframanninum á meðan
hann hvíldi á byssustingjunum.
Seinna spurði ég Maharajahinn
hvernig á því stæði að maðurinn
gæti gert þetta án þess að nokk-
uð sæi á honum, en hans hátign
brosti aðeins góðlátlega að spurn-
ingu minni.
Fjölda margir Evrópumenn hafa
séð indverska fakíra liggjandi alls-
nakta á beittum göddum. En þessir
gaddar eru venjulega mjög þéttir
svo að tiltölulega lítill þungi kem-
ur á hvern þeirra. Hér hvíldi all-
ur líkamsþungi mannsins á átta
byssustingjum, og þeir voru ný-
brýndir og oddhvassir; ég fullviss-
aði mig um það. Afrek hans tekur
því fram öllu, sem ég hefi heyrt
talað um.
Gramur eiginmaður: Nú aðvara ég
yður í seinasta sinn, að ef þér hættið
ekki að dufla við konuna mína, þá læt
ég yður hana eftir.