Lesbók Morgunblaðsins - 15.04.1954, Side 19

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
271
Gömlu mennirnir komu hlaupandi á eftir skipinu
AÐ var komið kvöld og tunglið
var komið á loft þegar biskup
bjóst til ferðar. Þegar hann kvaddi
gömlu mennina fellu þeir allir á
kné fyrir honum. Hann reisti þá
blíðlega á fætur, kyssti hvern
þeirra og áminnti þá enn einu sinni
að lesa stöðugt bænina, sem hann
hafði kennt þeim. Hann steig svo á
bátinn og árum var lostið í sjó og
róið frá landi. Og lengi heyrði bisk-
upinn að gömlu mennirnir voru að
lesa „Faðir vor“ upphátt. Þegar
hann var kominn um borð í skipið,
heyrði hann ekki lengur til þeirra,
en hann sá að þeir stóðu enn í
sömu sporum, sá gamli í miðjunni,
og heldust í hendur.
Skipið létti akkerum og helt
áfram för sinni. Biskup settist aftui
í skut og horfði til eyarinnar. —
Nokkra stund gat hann greint
gömlu mennina, en smám saman
var eins og þeir rynni saman við
strandlengjuna og hann sá ekki
annað en eyna. Svo hvarf hún líka
og þá var ekkert að sjá nema tungi-
ið sem speglaðist í hafinu.
Pílagrímarnir voru gengnir til
náða og allt var kyrrt og hljótt um
borð. En biskup gat ekki sofið.
Hann sat stöðugt aftur í skut og
starði í áttina til hinnar horfnu
eyar. Hann var að hugsa um hina
gömlu og góðu menn, og hann var
að hugsa um hve glaðir þeir mundu
nú vera út af því að hann hafði
kennt þeim að biðja. Og í hjarta
sínu þakkaði biskup Herranum fyr-
ir að sér hefði veitzt sú náð að
flytja þessum einstæðingum hans
heilaga orð. Biskup var niður sokk-
inn í hugsanir sínar. Tunglsgeisl-
arnir léku á smábárunum og lýstu
þær upp til skiftis, svo að biskup-
inn fekk móðu fyrir augun af að
horfa á þennan geislaleik.
CKYNDILEGA sá hann eitthvað
hvítt í tunglsljósinu langt í
burtu. Var þetta fugl, eða var það
segl? Jú, líklega kom þarna segl-
bátur á eftir þeim. Það var svei
mér skriður á honum, hann hlaut
að ná þeim von bráðar. En er þetta
nú bátur? Þétta hvíta er ekki líkt
neinu segli, en það kemur með
fleygiferð. Eða — var þetta maður?
Nei, það var allt of stórt til þess,
og hvernig ætti nokkur maður að
vera þarna úti í reginhafi? Biskup
reis á fætur og náði í stýrimann.
„Horfið á þetta, vinur minn, hvað
getur það verið?“ mælti hann. En
um leið og hann sleppti orðinu sá
hann hvað þetta var.
Það voru gömlu mennirnir þrír
og þetta hvíta sem hann hafði fyrst
séð, var skeggið á þeim. Þeir voru
nú komnir í námunda við skipið.
Stýrimaður hafði snúið sér við
til þess að horfa á það sem biskup
talaði um. Hann varð svo hræddur
að hann missti stýrið og hrópaði í
skelfingu:
„Guð sé oss næstur! — Gömlu
mennirnir koma þarna hlaupandi
á eftir okkur. Þeir hlaupa á sjón-
um eins og hann væri fast land!“
Hann hafði svo hátt, að allir píla-
grímarnir vöknuðu, og komu hlaup
-andi aftur á skipið. Allir sáu gömlu
mennina. Þeir komu þarna hlaup-
andi á eftir skipinu, héldust í hend-
ur og gáfu skipinu merki um að
T)
staðnæmast. Þeir hlupu á vatninu
eins og á hörðum velli, og þó var
varla hægt að sjá að þeir bæri
hvorn fótinn fram fyrir annan.
Menn voru svo agndofa, að eng-
inn hafði rænu á að fella seglið.
Gömlu mennirnir heldu áfram allt
að skipinu og þegar þeir sáu bisk-
upinn, þá kölluðu þeir hárri röddu:
„Þú þarna guðsmaður! Við höf-
um gleymt öllu því, sem þú kennd-
ir okkur. Meðan við höfðum vit á að
endurtaka í sífellu, þá gekk allt vel.
En er við höfðum þagað litla stund
og ætluðum svo að byrja aftur, þá
höfðum við gleymt einu orði, og á
meðan við vorum að rifja það upp
þá gleymdum við öllu hinu. A Þú
verður að kenna okkur þetta aft-
ur.“
Þá gerði biskup krossmark fyrir
sér, laut fram yfir hástokkinn og
sagði:
„Guð hefur heyrt bænina yðar.
Mér ber ekki að kenna yður. Biðjið
heldur fyrir oss syndugum mönn-
um.“
Og svo kraup hann á kné fyrir
gömlu mönnunum. Þeir stóðu kyrr-
ir um stund. Síðan sneru þeir við
og heldu heimleiðis yfir hafið.
En fram að dagrenningu lá ljós-
rák á sjónum þar sem slóðin þeirra
var.