Lesbók Morgunblaðsins - 04.09.1955, Page 14

’l „TJ
fT tESB'ÖK MORGUNBEAÐSINS 1
snuggaðí í allar áttir. Eg stóð á
öndinni og bjóst við að hann yrði
mín var. En svo var ekki. Eftir
stutta stund þóttist hann viss um
að engin hætta væri á ferðum.
Ekki hafði órói hans haft nein á-
hrif á hin dýrin, og ekki skifti
hann sér neitt af þeim. Hafi hann
verið faðir hvolpanna, þá var nú
föðurást hans löngu kulnuð. Og
svo rölti hann á stað út á milli
trjánna til þess að ná sér í eitt-
hvað að eta.
En grenlægjunni þótti sýnilega
mjög vænt um hvolpana. Hún
dekraði við þá, lék sér við þá og
sleikti þá þegar þeir nugguðu sér
upp við hana. Þegar hún fór að
leita sér að æti, eltu þeir hana þó
ekki, en fóru í þveröfuga átt.
----o----
Enginn veit nú hvenær greifingj-
arnir hafa komið hingað til Eng-
lands fyrst, en þeir eru þó líklega
þau spendýrin, sem lengst hafa
dvalizt þar. Og vegna þess að þeir
eru ekki á ferli nema á nóttunni,
er líklega meira til af þeim en
’ menn gnmar. Þeir eru svo varir
um sig, að allur þorri manna hefir
aldrei séð villtan greifingja, og veit
ckkert um háttu þeirra. Einu sinni
1 var því haldið fram að greifing-
inn væri í ætt við bjórinn, því að
dálítill svipur er með þeim, en nú
\ vita menn að hann er skyldari
vislum, otrum og hreysiköttum.
Fullorðinn greifingi vegur allt
að 30 pundum, en kvendýrin eru
t þó nokkru minni. Hann er krafta-
‘ lega vaxinn. Lappirnar eru stuttar
og sterkar, ekki góðar til hlaupa,
en þeim mun betri til þess að grafa,
og það er líka aðal hlutverk þeirra,
! Hann er auðþekktur frá öðrum
dýrum, dökkgrár á belginn, með
svartan kvið og lappir, en hausimi
\ svartur með hvítum blesum.
Greifingjarnir kunna vel að búa
um sig og láta sér h'ða vel. í hol-
^ wani, þar 6em þexr sofa, er alltaí
byngur af .greinum, laufum, grasi
og mosa, og er það gott og mjúkt
bæli. Og svo þrifinn er greifinginn,
að hann skiftir þráfaldlega um í
rúmi sínu. Ber hann þá út alla
dyngjuna, en sækir nýtt efni í stað-
inn. Bæði hjónin hjálpast að þessu.
í fyrra höfðu greifingjarnir gert
sér greni skammt frá túni, og þeg-
ar túnið hafði verið slegið, létu
þeir greipar sópa um töðuna og
höfðu hana í bæli sín.
Því miður voru greifingjar lengi
ofsóttir og reynt að útrýma þeim
með ómannúðlegum veiðiaðferð-
um. Nú er slíkt bannað. Ástæðan til
þess að þeir voru ofsóttir var sú,
að þeim var kennt um að drepa
hæns og valda öðru tjóni. En mest
af því sem greifingjunum var
kennt, hafði átt að setja á synda-
registur ólukku refanna. Seinustu
árin hafa ýmsir mætir menn fylgzt
með lifnaðarháttum greifingjanna,
og fullyrða að þeir geri meira gagn
en ógagn. Að vísu komi það fyrir
að þeir grípi hænuunga, en lítil
brögð sé að því, og refir drepi
hundrað sinnum meira af ahfugl-
um en þeir. En á hverju ári drep-
ur hver greifingi rottur og mýs
hundruðum saman, og gerir land-
inu stórgagn á þann hátt. Hann
drepur líka afar mikið af allskon-
ar skorkvikindum og nöðrum.
----------------o---
Ástahf greifingjanna hefst seinni
hluta sumars, eða í ágústmánuði.
Mönnum er ekki mikið kunnugt
um það, en ég er viss um, að þegar
greifingjar hafa náð saman, þá hfa
þeir í hjónabandi alla ævi eftir það
og ekkert getur aðskilið þá nema
dauðinn.
Yfirleitt eru greifingjar hljóð-
látir, en þegar æxlunartíminn
hefst, þá æpa þeir og eru það sann-
kölluð óhljóð, sem fara í gegn um
merg og bein. En þannig er nú ást-
arsöngur þeirra.
Medgongutirmjm er sex eóa sjö
■r
mánuðir. Ekki er það rétt, sem
margir halda fram, að greifingjar
leggist í híði á vetrum, því að ég
hefi oft fundið slóðir þeirra í snjó
úti á víðavangi.
Greifingjar eru yfirleitt mein-
lausir, en ef þeir eru reittir til reiði,
þá er ekki gott að verða fyrir barð-
inu á þeim. Þeir svífast þá einkis,
því að þeir eru hugrakkir í bezta
lagi, og hafa þann „stálkjaft", að
þeir geta bitið ilhlega frá sér. Er
enginn maður öfundsverður af því,
ef greifingi ræðst á hann. Greif-
inginn læsir inum hárhvössu
tönnum sínum í óvininn hvar sem
hann getur komið því við, og hann
sleppir ekki takinu nema þvi að-
eins að hægt sé að rota hann.
Afstyrmi
CUÐUR í Afríku er kynflokkur,
^ sem kallaður er „Pygmies". Eru
þeir dvergar á vöxt og hafast við
inni í frumskógum. Tahð var að
svipaður kynflokkur væri til í Suð-
ur Ameríku og heldi til á landa-
mærum Venezuela og Columbia.
Hafa verið að berast sögur af þess-
um kynflokki síðan 1520, en það er
fyrst nú nýlega að þetta hefur verið
athugað vísindalega. Sá sem það
gerði var dr. Martin Gusinde, prest
-ur og mannfræðingur við kaþólska
háskólann í Washington í Banda-
ríkjunum. Gaf hann svo félagi
mannfræðinga skýrslu um för sína
og árangur hennar þegar heim
kom.
Þetta er Indíána kynflokkur, sem
kallast Yupa. Þeir eru á tvistringi
og sjaldan fleiri en 15 á sama stað.
Þeir eru dvergar á vöxt, meðalhæð
karlmanna 4 fet og 11 þumlungar
og sums staðar eru þeir enn minni.
En dr. Gusinde fortekur að hér sé
um dvergakyn að ræða. Þeir eru
aðeins afstyrmi, orðnir svona hthr
af því að liafa kynslóðum saman
lifað við sult og seiru. _