Lesbók Morgunblaðsins - 18.11.1956, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
663
um morguninn nokkru fyrir dag og
heldu út á miðin á að gizka mílu
vegar austur fyrir eyuna.
Um morguninn var logn, en kafa-
útlit, og þyngslabrim svo mikið, að
það braut á boðunum inn og austur
af Flatey.
Allir voru bátar þessir vel mann-
aðir og sex menn undir árum, nema
Krosshúsabáturinn, og vantaði þar
sjötta hásetann um morguninn.
Fyrir þeim báti var Jón bóndi Ingj-
aldsson, garpur mikill og kappsam-
ur. En einhverra orsaka vegna var
hann á sjó þennan dag við fimmta
mann. Af því liði, sem hann hafði
voru tveir óharðnaðir unglingar, þá
fóstursonur hans, Sigurjón að
nafni, harður og röskur maður, og
loks Þorsteinn Grímsson. — Er nú
skemmst frá því að segja, að þegar
fram á daginn kom létti til í lofti
og skall þá á með ofsa suðvestan
rok. Höfðu sjómennimir ekki önn-
ur ráð en snúa á móti veðrinu og
taka barning upp að Flatey — upp
á líf eða dauða.
Eftir því sem á daginn leið
harðnaði veðrið og gekk upp með
foráttubrim. Var lengi tvísýnt um
daginn, að bátar þessir næðu landi
og var það allt undir því komið,
hvað menn hefðu mikið þrek til
þess að berja. —
Kölluðu Flateyingar þetta laug-
ardagsbylinn, og var hann í minn-
um hafður í mörg ár, þótt hann
yrði mönnum ekki að fjörlesti.
Á endanum náðu menn lendingu
í Flatey um kvöldið eftir margra
klukkutíma barning og mikið vos
og svo mikla þreytu, að nokkrir
menn, sem á sjó voru þennan dag,
þóttust aldrei hafa náð sér að fullu
á eftir.
Verður nú að víkja sögunni sem
snöggvast að bátunum og afstöðu
þeirra þegar rokið skall á. Voru
þeir þá staddir þar skammt fyrir
austan eyna. (Að öðrum kosti var
það altalað, að þeir hefðu aldrei
náð landi).
Er það nú af Þorsteini Grímssyni
að segja, að þegar rokið skall á,
varð hann hræddur, og lofaði
hann Jóni formanni Ingjaldssyni
því, að hann skyldi róa það sem
hann mögulega gæti í þeirri von að
þeir gætu náð landi.
Þorsteinn reri á andófsþóftunni á
stjómborða, og hafði í höndum
sterka og mikla rauðaviðarár, sem
treysta mátti í hvað sem færi.
Skipaði Jón formaður hásetum
þannig niður, hann færði annan
liðléttinginn á borð með Steina, og
setti hann það upp við hann að
hann yrði nú að verja borðið á móti
þeim þremur. Verður að taka það
fram, að formaðurinn var talinn
tveggja manna maki að burðum og
yfir þrjár álnir á hæð. Lofaði Jón
Þorsteini því, ef þeir næðu lifandi
til lands, að hann skyldi þá gleðja
hann með því að gefa honum eitt
munntóbakspund og pottköku
aukreitis því, sem honum væri
venjulega skammtað, með því móti
að hann dyggði í ráðum alla leið og
bryti þó ekki í sundur árina, því
það gæti kostað þá lífið.
Var það haft eftir Jóni formanni
Ingjaldssyni, að hann hefði óttast
það mest, eftir að rokið skall á, að
árin mundi þá og þegar hrökkva í
sundur í höndunum á Steina, —
það hefði verið sama og dauða-
dómur yfir þeim öllum — og hefði
hann aldrei séð jafn fallega og
sterklega róið um sína daga. Alltaf
hefði Þorsteinn varið borðið og rétt
bátinn í horfið; hefði þó ásláttur-
inn verið hans megin og liðlétting-
urinn að kalla mjitti uppgefinn á
miðri leið, enda þakkaði Jón for-
maður Þorsteini Grímssyni það, að
þeir hefðu náð landi um kvöldið,
ekki seinna en hinir bátarnír.
Sögur gengu af því, hvað Þor-
steinn Grímsson hefði þurft að
borða mikið, þegar hann kom heim,
Yíjaja
Maja, Maja, min er sorgin,
mitt var lífið draumur grár.
Ævi mín var fals og: fár,
fallin gamla skýaborgin.
Vonarljósið lýsa kunni
leifturskært um bernskuár;
síðan komu tregi og tár,
töluð sorg af klökkum munnl.
Maja, Maja, man eg bjarta,
miida hönd og augað kært,
man eg ieiftra logaskært
Ijóssins gull um hárið svarta;
augun b!áu, bliðu fóiu
barnsins trú á göfgl og yl,
Var ei sárt að vera'til,
vonir þegar hjartana kólu?
Maja, Maja, moldin kallar
mjúk og hlý sem ylhýrt lag.
Eg mun líða einhvern dag
upp til Drottins glæstrar hallar.
Kveð eg þig með harm i hjarta,
helga dís, ó, fagra mær,
með augun blá og brosin skær,
biiðan munn og hárið svarta.
BJÖRN BRAGI
og sögðu gárungarnir, að hann
hefði gleypt í sig 15 merkur af
hnausþykkum mjólkurgraut og
etið fjóra kjötbita og tvo væna
blóðmörskeppi.
Daginn eftir var Þorsteinn sagð-
ur svo „latur“, að hann nennti
hvorki að sækja vatn í fötu eða
bera út skólp eða ösku, og var ó-
mögulegt að drífa hann til þess að
standa við kvömina. Fannst fólki
yfirgengileg þessi ofboðslega leti í
manninum. — Hefði þó mönnum
átt að geta dottið í hug, að hann
væri eitthvað eftir sig í kroppn-
um eftir alla áreynsluna daginn
áður.
★
Þegar ég man fyrst eftir Þor-
steini, var hann farinn heldur að
reskjast og afturfararlegur fyrir