Lesbók Morgunblaðsins - 18.11.1956, Blaðsíða 14

174
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Smásagan:
Vil liöndin
Æskuminning eftir Mads Berg
EG VAH um fermingu þegar eg eign-
aðist byssu. Eg fekk hana í skiftum
fyrir vandaðan skeiðahníf og gaf
nokkrar krónur í milli. Og eg var
heldur montinn þegar eg fór heim með
haglabyssuna. Nú skyldi eg skjóta
bæði fugla og héra! Eg reyndi byss-
una með því að skjóta til marks, dró
hring á skemmuhurðina og setti stór-
an punkt innan í. Svo mældi eg 80
skrefa færi og skaut. Tvö högl komu
1 punktinn og möfg innan i hringinn.
Ef þetta hefði verið héri, þá hefð:
hann legið!
Það var aðeins leiðinlegt að pabb.
var ekki um byssuna og hann vildi
ekki vita af henni. Hann var á móti
öllum veiðum og stóðst ekki reiðari
•n ef einhver skotmaður kom inn á
landareign hans með hund og byssu.
„Þessir ólukkans vargar, hundamir“,
•agði hann, „sem elta friðsöm dýr
skógarins og rífa þau með tönnunum!
Er nokkuð viðbjóðslegra til, grimmi-
legra og svívirðilegra? Þessar héra-
skyttur »ttu það skilið að fá að flýa
undan dauðanum, með morðingja á
hælum sér.“
Og svo sagði hann frá þvi er hann
fékk að fara á héraveiðar í æsku. Hann
var settur í sandgryfju og honum feng-
in framhlæða. Rétt á eftir kom héri
og settist rétt hjá honum. En hann
gat ekki fengið af sér að skjóta á hér-
ann, hvernig gat nokkur maður fengið
af sér að skjóta á svona fallegt og sak-
iaust dýr? Svo hljóp hérinn inn í skóg-
inn, hundurinn tapaði af slóðinni og
veiðimaðurinn varð að fara heim tóm-
hentur. Þá kvaðst pabbi hafa verið
innilega glaður út af því, að hérinn
hafði sloppið.
En þessar sögur höfðu ekki haft
r .in áhrif á mig. Og nú vildi svo vel
til, að pabbi fór að heiman og ætlaði
að vera nokkrar vikur burtu.
SUNNUDAGURINN rann upp og nú
skyldi heldur en ekki farið í veiði-
för. Um leið og eg haföi gleypt í mig
morgunmatinn, hlóð eg byssuna og
lagði á stað út í skóg. Eg gekk þar
fram og aftur án þess að rekast á
neitt, sem skoti væri eyðandi á. Um
miðjan dag helt eg heimleiðis. Þá sá
eg smáfugl á furugrein. Hann skyldi
sannarlega ekki sleppa. Eg miðaði og
skaut. Púðurreykurinn sogaðist inn í
skóginn, en fuglinn var hvergi að sjá.
Skotið hafði brotið furukvistinn, og
það var allt og sumt.
Á leiðinni heim hitti eg jafnaldra
minn og félaga, sem Kalli hét. Hann
r.agði mér að hann hefði séð önd uppi
á Langavatni, þegar hann var að
dorga þar í fyrri viku. Hann helt að
það væri stokkönd og hún væri með
marga unga. Okkur kom saman um að
:ara þangað.
DEGI var farið að halla þegar við
sáum út á vatnið milli trjánna. Þarna
glóði það dularfullt í kvöldskininu,
umkringt furuskógum á alla vegu og
spegluðust trjákrónurnar í vatninu.
Þröstur söng þar í skóginum en við
vatnsbakkann spratt blástör og vatna-
liljur. Yndislegri stað var vart unnt
að hugsa sér.
Sko — þarna úti á vatninu voru
ofurlitlir gárar. Þeir voru eftir önd-
ina. Hún hafði orðið vör við okkur og
synti nú yfir að hinu landinu til að
forða sér. Eg reyndi að komast í skot-
færi, en tókst ekki. Þá kom okkur ráð
í hug. Eg faldi mig bak við tré á vatns-
bakkanum, en Kalli náði í gamlan
fleka, sem þar var og stjakaði sér á
honum yfir vatnið til þess að fæla
andahópinn í áttina til mín. Þetta gekk
eins og í sögu. Villiöndin kom með
ungaskarann í þéttum hópi þangað
sem eg var i felum. Hún var komin
í dauðafæri þegar ég lét skotið ríða.
Hafi eg ekki vitað það áður hvað
hafst getur af einu skoti, þá vissi eg
það nú. Töfrafegurðin breyttist í einu
vetfangi í skelfingarmynd. Það var
busl og brölt og vein, vatnið sauð og
varð blóði litað langa vegu. Villiönd-
«
4