Lesbók Morgunblaðsins - 24.02.1957, Blaðsíða 12

120
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Smásagan
SNATI
Eftir JAMES COLLIER
EG VAR A LEIÐ austur tíl Assam,
haföi fengiC þar atvinnu á te-
ræktunarstöð. Á leiðinni kom ég við
í Kalkútta, en þar voru þá múgupp-
þot. Streymdu æsingamenn um göturn-
ar í stórum flokkum, líkt og maura-
fylkingar og ekkert stóðst fyrir þeim,
hvorki götuvígi né skothríð. Borgin
var yfir að líta eins og fellibylur hefði
fariS' um hana. Um göturnar var
dreift reiðhjólum, handkerrum, vögn-
um og allskonar varningi. Lík lágu
þar víða á götuhomum. Eg hafði séð
lík áður, því að eg hafði tekið þátt
í mörgum bardögum, en þetta var ann-
að. Hér voru aðallega lík kvenna og
bama.
Með hryllingi horfði eg á þetta og
setlaði að flýta mér burt, það var ekki
um annað að gera. Eg var aleinn, því
að þjónar mínir hlupust frá mér undir
eins og þeir sáu fyrsta manngrúann.
Eg hafði aldrei komið til Kalkútta fyr
og var því alvilltur í borginni, en eg
rogaðist áfram með farangur minn.
Þá kemur ein múgskriðan enn og
steíndi beint á mig, en rykmökkur
gaus upp undan fótum þeirra. Eg lagði
frá mér farangurinn og hallaðist upp
að sölubúð, sem þegar hafði verið
rænd.
Á undan hópnum hljóp imglingur,
berfættur og úfinn. Hann æpti eitt-
hvað á Hindúamáli og veifaði annarri
hendinni. En undir hinni hendinni
helt. hann á því skítugasta og lubba-
legasta hundkvikindi, sem eg hef séð.
Honum hefur sjálfsagt l>ótt vænt um
hundinn, því að um leið og hann hljóp
mannamun. Og þegar í nauðir rek-
ur eru hundarnir einir færir um
að bjarga. Og er ekki ærin ástæða
til þess að hafa þá hér, þótt þeir
bjargi ekki nema einum manni?
Vér álítum að í augum guðs sé
björgun mannúðarverk, hvort sem
um eitt mannslíf eða fleiri er að
ræða“.
(Eftir George Pickowj.
fram hjá mér, tróð hann honum upp
á mig. Töfin, sem af þessu varð, kost-
aði hann lífið. Múgurinn steypti sér
yfir hann, barði hann niður og tróð
á honum. Og í sömu svipan var mér
einnig velt um koll. Fólkið tróð á mér,
en til allrar hamingju var það berfætt.
Þó var eg illa út leikinn þegar eg losn-
aði. Og þama rétt hjá mér lá piltur-
inn dauður. Eg skreiddist á fætur, rif-
inn og tættur, en tók þá eftir því að
eg var enn með hundinn í fanginu. Til
allrar hamingju hafði múgurinn ekki
tekið farangur minn. Og nú komu
þjónar mínir, eins og þeim hefði skotið
upp úr jörðinni, og þeir fylgdu mér
til járnbrautarstöðvar, sem var skammt
frá.
Þannig varð eg eigandi að þessum
hundi, og eg kallaði hann Snata. Hann
var bæði ljótur og lítill. Eg reyndi
hvað eftir annað að hrista hann af
mér, en ekki var við það komandi.
Hann helt sér dauðahaldi í mig. Og
þá gat eg ekki annað en klappað hon-
um. Og þið hefðuð átt að sjá hann
þá, er hann leit framan í mig og
dillaði skottinu. Það var nóg til þess
að eg hét því, að við skyldum aldrei
skilja.
Meðan lestin brunaði yfir nýsána
hrísgrjónaakra, pálmalundi og frum-
skóga, vék seppi ekki frá fótum mín-
um, og í hvert skipti sem eg leit
á hann, var eins og hann brosti og
dillaði þá rófunni í ákafa.
Við fórum yfir Bramaputra á gufu-
ferju og vorum nú komnir til Assam.
Og þá vorum við orðnir beztu vinir.
Mér var farið að þykja vænt lun
hann.
í Tinsukia beið gamall Ford-skrjóður
eftir mér. Og Snati hljóp þegar upp
í bílinn, eins og hann væri alvanur
að ferðast í slíkum farartækjum.
Eftir stutta stund nam bíllinn stað-
ar hjá „bungalow“ nokkrum og þar
komu tveir menn að heilsa mér. Það
voru þeir Len Bellamy forstjóri te-
ræktarstöðvarinnar og Phil Scott, en
hann átti eg að leysa af hólmi. Þeir
voru báðir miðaldra og iéku við hvern
sinn fingur. Og þegar við vorum að
ganga inn í húsið, rak Bellamy upp
skellihlátur. Hann hafði ekki séð Snata
fyrr.
„Hvaðan úr skollanum kemur þetta
kvikindi?“ hrópaði hann. „Ekki skal ég
trúa því að þér hafið komið með það,
Collie?“
Eg varð þá að segja þeim upp alla
sögu um það hvernig eg hafði eign-
azt Snata, og spurði hvort ekki væri
leyfilegt að eg hefði hann hjá mér.
„Ef hann gerir ekkert af sér, þá má
hann vera“, sagði Bellamy. „En slíka
skepnu hef eg aldrei séð. Hann er
ekki líkur hundi. Helzt gaeti maður
trúað því að hann væri undan önd og
mongoose!“
Þegar inn kom tókum við tal saman
um stöðina og síðan sögðu þeir mér
frá því að maður gæti haft sér til
dægrastyttingar að veiða. Sögðu þeir
mér svo margar spennandi sögur af
tígrisdýra og hlébarðaveiðum. Og
allan tímann lá Snati við fætur mér.
Og síðan var alveg sama hvort eg
var úti eða inni, hann veik ekki frá
mér. Hann svaf til fóta minna í rúm-
inu, og vakti mig í hvert skipti sem
hann helt að einhver hætta væri á
ferðum.
Það leið ekki á löngu þar til þeir
hinir höfðu einnig fengið mesta dálæti
á honum. Og svo var það einn dag,
að við fórum allir þrír á gemsuveiðar
og höfðum Snata með okkur. Á heim-
leiðinni geispaði Ford-skrjóðurinn gol-
unni. Hann var alvanur því og við
kipptum okkur ekki upp við það, en
fónun út og ýttum á hann. Framundan
var ofurlítil brekka og við ætluðum
að vera fljótir að stökkva upp í hann,
þegar hann tæki við sér. Okkur Snata
tókst þetta líka, en Bellamy varð eftir,
og bíllinn brunaði frá honum.
Við Snati sátum í framsætinu þang-
að til eg stöðvaði bílinn. Þá leit eg
við og sá að Bellamy kom hlaupandi.
Allt í einu rak hann fótinn í trjárót
og datt. Hann bölvaði og hló í senn
og skreiddist svo á fætur. En í stað
þess að koma til okkar, stóð hann
þarna kyr í sömu sporum, eins og ríg-
negldur niður. Eg vissi ekki hverju
þetta sætti, en þá benti Scott mér á
stóra kyrkislöngu, sem var rétt hjá
Bellamy. Eg hafði aldrei séð kyrki-
slöngu fyrr, og mér brá svo að það var
eins og blóðið frysi í æðum mér. Við
sáum að Bellamy færði aðra höndina
ósköp hægt að mjöðminni, eins og