Lesbók Morgunblaðsins - 24.03.1957, Síða 14

186
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
verjum til þess aS geía sér upplýsing-
ar um skipið og farm þess, yfirmena
og hvemig vöktum sé skipt. Sumir
njósnarar fara þrjár og fjórar ferðir
með sama skipi til þess að undirbúa
allt Það þarf mikinn undirbúning
til þess að taka eitt af þessum stóru
farþegaskipum, en sjóræningjar hafa
nu náð þeim hverju á eftir öðru að
undanförnu".
Einni klukkustund síðar sleppti
„Ningpo" landfestum og helt til hafs.
Eftir kvöldverð gekk eg fram á og
horfði niður á lágþiljur. Þar glórði
í eld í ótal sígarettum, og þegar augu
mín fóru að venjast myrkrinu, sá eg
að þar var allt þakið fólki. Karl-
menn, konur og börn voru þar alls
staðar með dót sitt og sumir höfðu
lagzt til hvíldar ofan á farangur sinn.
Illan þef af tóbaki, ópíumreyk, óhrein-
um fatnaði, hænsum og svínum lagði
þaðan. Allt var þarna í einni bendu.
Og meðan eg horfði á þetta var eg að
velta því fyrir mér hvort nokkrir sjó-
ræningjar mundu nú vera þarna á
meðal.
Síðan gekk eg niður í klefa minn,
háttaði og lagðist til svefns. Eg veit
ekki hve lengi eg hefi sofið, en eg
vaknaði við mikla skotty-íð og eg fann
að vélar skipsins höfðu verið stöðvað-
ar. Eg stökk á fætur og leit út um
glugga. Eg heyrði raddir margra
manna, hratt fótatak á þiljiun uppi,
og skothríðin helt áfram og inn á milli
hvellanna heyrðust há hljóð.
Eg smeygði mér í baðkápu og laum-
aðist fram á ganginn. Þar var engan
að sjá, en ljós höfðu verið kveikt í
mörgum klefum, og eg heyrði að menn
kölluðu hver ósköpin gengi á.
Frá lágþiljum heyrðist stöðugur
gauragangur, eins og þar væri verið
a' draga stórar kistur fram og aftur,
og sífellt kváðu við neyðaróp kín-
versku farþeganna og bárust um allt
skipið.
Eg hljóp upp á bátaþiljur, rétt neð-
an við brúna. Þaðan sá eg yfir lág-
þiljur. Þær voru nú lýstar af kast-
ljósum og þar var ein hringiða af
ráðviltum Kínverjum. Sumir voru á
leið upp stigana, börðust um og æptu.
Þá kvað við skothríð ofan af háþilj-
um, og það var eins og hópnum væri
flevgt niður á lágþiljur og lágu menn
þar í einni bendu. Yfirmenn skipsins
höfðu skotið nokkrum aðvörunarskot-
um.
Eg sá menn klifa upp af lágþiljum
Fjórfr
vopnaðir
sjóræningj-
ar stóðu
yfir
farþegum
meðíram skipshliðum og nota hverja
tátyHu og handfestu, eins og æfðir
bjarggöngumenn. Þeir stefndu allir upp
í brú. Einstaka maður fell aftur yfir
sig niður á lágdekkið og veinaði þá
ámátlega.
Nú þutu kúlurnar fram hjá mér alla
vega. Eg fleygði mér niður og bölvaði
kjánaskap mínum, að haifa ekki hald-
ið kyrru fyrir niðri. Nú var ekki hægt
að komast niður aftur. í stiganum og
á göngunum varð ekki þverfótað fyrir
farþegum, sem voru trylltir af hræðslu.
Kúlumar dundu allt í kring um mig
og timburflísum rigndi yfir mig.
Rétt í því hvein í rákettu og þegar
hún sprakk varð gljóbjart um allt
skipið. Þá sá eg að nokkrir sjóræn-
ingjar, alvopnaðir, voru á miðþiljum
og voru að reka kínversku farþegana
niður á lágþiljur. Mér fell allur ketill
í eld. Það var svo sem auðséð, að
ræningjarnir höfðu náð skipinu á vald
sitt.
Vélbyssan á háþiljum gelti í sifellu,
og ræningjar svöruðu með hvellum
riffilskotum og marghleypuskotum.
Hafði þeim tekizt að fella skipstjóra?
Og hvað var orðið af fyrsta stýri-
manni? Eg spratt á fætur og ætlaði
að hiaupa eftir ganginum, en þá fann
eg að köldu byssuhlaupi var stungið
á bert brjóstið á mér.
„Farðu niður í matsalinn!" var sagt
hörkulega á kinversku.
Eg sneri við og gekk á undan honum,
og jafn hræddur hefi eg aldrei verið
á ævi minni. Flestir farþeganna af
fyrsta farrými voru þegar fyrir í mat-
salnum. Gráhærður trúboði og kona
hans krupu þar á gólfinu og báðust
fyrir; hjá þeim var stór veiðimaður,
sem var á leið til Sumatra, plantekru-
eigandi, sem var á heimleið til Malaja,
kven-fréttaritari frá London, ungur
læknir, sem átti að taka við sjúkra-
húsinu í Macassar, tvær rússneskar
stúlkur og þrifleg hollenzk kona ásamt
dóttur sinni.
Við sátum þarna náföl öll og skjálf-
andi af hræðslu, því að fjórir sjó-
ræningjar stóðu umhverfis okkur og
miðuðu á okkur byssum sínum. Þeir
voru skuggalegir og grimmdarlegir
ásýndum. Hvað skyldi vera orðið um
skipstjórann?
Rétt á eftir var Duncan, fyrsta stýri-
manni, hrundið inn í salinn. Það blæddi
úr enni hans og munni, og hann gat
varla staðið á fótunum, og hafði sýni-
I
{