Lesbók Morgunblaðsins - 31.03.1957, Page 2

190
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
þeirra á góunni, að hánn beitti
þessu bragði, en þá sagði hann að
annarskonar hljóð væri í dýrunum.
Tókst honum að gagga nokkur dýr
í skotfæri við sig. —
Á efri árum sínum sagði Ólafur
svo frá, að tvö gren væru sér minn-
isstæðust af þeim er hann lá á.
Bæði þessi gren voru á svoköll-
uðum Djúpadals-afrétti. Þegar
hann fann annað þessara grenja,
sá hann að rjúpa átti hreiður rétt
við grenismunnann. — Höfðu dýr-
in ekki snert við því. — Þá vissi
Ólafur ekki hvort tófan var úti eða
inni í greninu og bjóst því þegar
til að leggjast á grenið, þ. e. a. s.
liggja í leyni við grenið þar til
að hann sæi dýrin. En rjúpan var
ókyrr við mannaferðina og tók
Ólafur það til bragðs að flytja
hreiðrið með eggjunum dálítinn
spöl frá og flögraði rjúpan 1 kring
um hann á meðan. —
Þegar Ólafur var aftur kominn
að greninu lagðist rjúpan á egg-
in og virtist hin ánægðasta. —
Sagði Ólafur að sannarlega hefði
þar komið fram hið fornkveðna,
að sjaldan bítur gamall refur ná-
lægt greni. —
Við hitt grenið, sem hér verður
frá sagt, sá Ólafur ekki neitt ný-
stárlegt. Þar var dálítill aðburður
og hár í grenismunnanum eins og
gerist. Landslagi þarna var þann-
ig háttað að neðan við grenismunn-
ann var 6—8 faðma hallandi gras-
brekka, en neðan við hana dálítið
klettabelti. Með Ólafi var unglings-
piltur er Jón hét. Hann var gáska-
fullur og mikill á lofti. Er þeir
höfðu legið nokkum tíma á gren-
inu, fóru þeir að heyra ýlfur og
væl inni í greninu, en ekki gátu
þeir vitað hvort það voru fullorðnu
dýrin eða hvolparnir. — Sagði Jón
þá að hann væri þess albúinn að
skríða inn í grenið til að fá vitn-
eskju um hvort húsmóðirin væri
httima
Ólafur latti hann þess og kvað
óvíst að frúnni líkaði sú heimsókn
vel og gæti svo farið, ef hér væri
við grimmt dýr að eiga, og það réð-
ist á hann og gæti þá bitið hann
illilega.
Ekki lét Jón sér segjast við þetta,
en tók þegar til að reyna að troða
sér inn í holuna, en munninn var
nokkuð víður fremst.
Þegar Jón var kominn dálítið inn
í holuna, heyrði Ólafur að hann
rak upp öskur ógurlegt og brautzt
um af öllu afli. í sama bili sá
Ólafur á hausinn á læðunni, þar
sem hún smeygði sér út úr gren-
inu yfir aðra öxlina á Jóni. —
Ólafi varð það fyrst fyrir að grípa
með annarri hendinni í herðakamb
dýrsins, sem var þó vitanlega hinn
mesti háski, því að dýrið gat bitið
hann illa. — En svo varð þó ekki,
gerði tófa hnykk á sig svo að Ólaf-
ur missti takið og stökk hún fram
á grasbalann og ætlaði auðsjáan-
lega að hlaupa þar fram af klett-
unum. En Ólafur var maður snar-
ráður; greip hann byssuna, sem lá
hlaðin við hlið hans og skaut á
eftir henni þar sem hún var að
stökkva fram af. — Hljóp hann svo
fram á klettabrúnina til að sjá
hvernig farið hefði og hvort skot-
ið hefði geigað eða ekki. — Sá
hann tófuna liggja steindauða fyr-
ir neðan brúnina.
Er hann kom að greninu aftur
var Jón kominn út úr holunni, og
spurði Ólafur hann hvað fyrir hefði
komið í heimsókninni og hvort tóf-
an hefði bitið hann. — Jón neitaði
því, en sagði að sér hefði orðið svo
bylt við, er tófan kom og skreið
yfir öxl hans, að hann hefði ósjálf-
rátt hljóðað upp yfir sig og viljað
komast sem fyrst út aftur.
Bar nú ekkert til tíðinda næstu
dægrin og ekki sáu þeir refinn. Þeir
heyrðu annað slagið til hvolpanna,
sem ýlfruðu og vældu af hungri, en
þeir voru varir um sig og komu
ekki upp í grenismunnan. — Og
Jón bauðst heldur ekki til að gera
aðra innrás! — Tóku þeir að lok-
um til þess gamla ráðs að svæla
þá út. Þeir reittu þurra sinu og
kveiktu í henni og köstuðu henni
rjúkandi inn í holuna. — Leið ekki
á löngu þar til hvolparnir komu
ýlfrandi út.
Ólafi brá í brún er hann sá þá,
því að þrír þeirra líktust tíkar-
hvolpum, en einn — sá fjórði og
síðasti — líktist tófuhvolpi.
Eftir dálítinn eltingaleik náðu
þeir þeim og gengu af þeim dauð-
um. Hafði Ólafur einn skrokkinn
heim með sér og sýndi hann mörg-
i