Lesbók Morgunblaðsins - 01.12.1957, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
633
hann mundi rasa og hleypa af, beint
á mig.
„Jæja„ nú er henni rétt miðað“,
sagði Blái.
Eg hljóp nokkurn spöl í burtu og
skipaði: „Skjótið!“ Og um leið kvað
við ógnar þruma og sandský þyrlaðist
upp niðri í dældinni. En úti á hóln-
um gaus upp rykmökkur, þar sem kúl-
an hafði lent.
„Þetta var ekki sem verst", sagði
Briggi. „Láttu þá skjóta aftur og hafa
færið dálítið lengra".
„Já“, sagði eg og var hinn hróðug-
asti. „Skyttur! Lengið færið um 300
metra“.
Þeir svöruðu engu. En þegar sand-
skýið leið frá, sáum við hvar Blái var
að staulast á fætur, Skítkokksi lá eins
og dauður, en Jói Baxter sat og var
að gera að sári á kné sínu.
Við Briggi hlupum í sprettinum nið-
ur í dældina.
„Hvað hefir komið fyrir?" hrópaði
eg.
„Veit það ekki“, sagði Blái, „en þeg-
ar Skítkokksi hleypti af þá hentist eg
langar leiðir“.
Skitkokksi reis á fætur og hausinn
á honum riðaði: „Kom kúlan aftur
úr henni?“
En nú var Brigga skemmt.
„Þið hafið ekki varað ykkur á aftur-
kastinu", sagði hann. „Þið varið ykk-
ur á því næst .... “
í sama bili fleygðum við okkur flöt-
um. Við heyrðum kúlu koma og rétt
á eftir sáum við hvar hún lenti efst
í dældinni. Og næstu tíu mínúturnar
gátum við ekkert aðhafst, en urðum
að liggja þarna og bíða þess að Þjóð-
verjar hætti að skjóta.
„Við höfum þá vakið þá“, sagði
Briggi og eg gat ekki heyrt á mál-
rómnum hvort honum þótti betur eða
ver. „En við höfum aðra æfingu á
morgun, korpóral“.
Hann hafði varla sleppt orðinu þeg-
ar eyðimerkurbíll kom æðandi niður
í dældina og út úr honum steig stór
og rykugur maður. Það var brigadier
við stórskotaliðið, venjulega kallaður
B. R. Ach.
„Hverjir eru að skjóta hér!“ kallaði
hann.
„Halló, Pétur“, sagði Briggi okkar.
„Við vöktum þá, var ekki svo?“
B. R. Ach tók andköf. „Við skulum
koma til skrifstofu þinnar, George, eg
þarf að tala við þig“, sagði hann.
Þá um kvöldið kallaði Briggi á mig
inn í tjald sitt.
„Eg var að friðmælast við B. R.
Ach“, sagði hann. „Það lítur út fyrir
að við ruglum alla herstjórnina, ef
við erum að skjóta þegar okkur sýn-
ist. Eftir þetta verðum við að fylgj-
ast með þegar ákveðið er að skjóta“.
„Máske við ættum að grafa ruslið?“
sagði eg.
„Nei, blessaður gerðu það ekki“
svaraði hann. „Við skjótum á morgun
klukkan fjögur. Segðu piltunum það“.
Klukkan fjögur næsta dag var
Briggi hvergi sjáanlegur. Hann hafði
farið eitthvað. Þjóðverjar höfðu skot-
ið á okkur allan daginn.
„Við eigum að skjóta", sagði Skít-
kokksi. „Nú hafa Þjóðverjar verið að
skjóta á okkur í allan dag, og þeir
hafa brotið fyrir mér eina eldstóna
enn“.
„Eg veit ekki hvort við megum
skjóta nema með leyfi Brigga“, sagði
eg.
„Hann sagði að við ættum að skjóta
klukkan fjögur, og hann hefir ekki
afturkallað þá skipun", sagði Blái.
Við þrættum um þetta í tíu mín-
útur, en svo lét eg undan. Eg skreið
upp á bakkann og svipaðist um. í lægð
nokkurri úti í eyðimökinni þóttist eg
sjá ofan á þýzkan skriðdreka. Þetta
hreyfðist. Hamingjunni sé lof, nú höf-
um við eitthvað til að skjóta á!
Eg kallaði hvað færið ætti að vera
langt, skreið svo þangað er byssunni
skyldi miðað, og flýtti mér svo burt.
„Skjótið!“ öskraði eg.
Fyrst helt eg að við hefðum fengið
á okkur sprengikúlu frá Þjóðverjum.
Ógurlega dimm þruma kvað við,
sandur þyrlaðist upp og eitthvað feli
til jarðar rétt þar sem eg stóð.
Hafið þið nokkurn tíma séð krafta-
verk? Það gerðist kraftaverk hjá okk-
ur þarna í sanddældinni. Kúlan hafði
sprungið inni í fallbyssunni og pilt-
arnir hefðu allir átt að safnast til feðra
sinna. Ónei. Þegar eg kom niður í
dældina, voru þeir að skríða á fætur.
Blái hafði misst skyrtuna og buxurnar,
það hafði svifst utan af honum, og
það var eins og hann væri ekki í neinu
nema skónum. Kokksi hafði mikið
sár á enninu og blóðið rann niður
andlitið, en hann var ekki að fást
um það. Jói hafði fengið margar
skrámur og buxurnar höfðu líka
svifzt af honum. En fallbyssan hafði
orðið fyrir mestum skemmdum. Hún
var í molum.
Kokksi var reiður. „Það hafa verið
svik í kúlunni", sagði hann.
„Reifaðu á þér höfuðið", sagði eg.
„Þetta var óhapp, því að eg hefi séð
okkar kúlur springa svona. Ef þið
hefðuð farið að mínum ráðum .... “
„Korpórall!“ þrumaði Blái; hann
stóð þarna nakinn í skónum einum og
var eins langur og mjór og hann hefði
verið teygður af tröllum. „Ef þú segir
eitt einasta orð ....“.
Hvað átti ég að gera? Herlögin segja
að yfirmenn eigi að ráða, en þessir
menn vildu ekki hlustá á mig. Eg get
verið þóttafullur þegar mér sýnist,
svo að eg snerist á hæli og skálmaði
upp í dældina. Þegar eg kom efst í
hana mætti eg B. R. Ach.
„Hvað var að gerast þarna niður
frá?“ spuiði hann og var illilegur.
„Fallbyssan sprakk".
„Beið nokkur bana?“
„Nei“.
Það varð eins og hann yrði fyrir
vonbrigðum. „Þér eruð dæmdur í opið
varðhald“, sagði hann.
Eg segi ykkur satt að eg hefði getað
rotað hann með hnefafylli af bjór-
froðu. Þarna var eg að reyna að stjórna
mönnunum og svo hefndist B. R. Ach
á mér fyrir það!
Briggi kom aftur um kvöldið og eg
var kallaður á fund hans.
„B. R. Ack hefir kært þig fyrir ó-
sæmilegt framferði", sagði hann vand-
ræðalega. „Hvað segir þú um það?“
Eg var í vandræðum. Ef eg heldi
því fram að eg væri ekki sekur, þá
lentu piltarnir í bölvun.
„Eg er sekur, en hefi málsbætur’*,
sagði eg.
„Það er ágætt", sagði Briggi og lifn-
aði yfir honum og hann spurðí mig
ekkert um hvaða málsbætur þetta
væri. „Kærunni er vísað á bug“.
Svo hallaði hann sér aftur á bak
og sagði:
„Hvernig er hin fallbyssan?"
„Hún er ekki góð. Það er enginn
fjarlægðarmælir á henni og hún er öll
kolryðguð".
„Heldurðu að hægt verði að hafa
hana til klukkan fjögur á morgun?"
„Já“, sagði eg himinlifandi, „hún
skal verða til klukkan fjögur á morg-
un“.
En það fór af mér mesti gállinn
þegar við fórum að skoða fallbyss-
una daginn eftir. Hún var miklu ver