Lesbók Morgunblaðsins - 01.12.1957, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
635
inn. Það er ekki amalegt að hafa her-
foringja í vinnu!
„Skjótið!“
Þessi kúla kom í mark. Hún flatti
út fremsta skriðdrekann eins og eitt-
hvert heljar bjarg hefði fallið á hann.
Keykur gaus upp og brátt stóð skrið
drekinn í björtu báli. Úr skotgröfun-
um til vinstri við okkur heyrðust ó-
stjórnleg fagnaðarlæti, og mér varð
álíka innan brjósts eins og eg hefði
sigrað í hnefakappleik.
En nú versnaði málið. Hinir skrið-
drekarnir fóru að skjóta á okkur. Ein
kúla fór beint í gegn um bílhreyfil-
inn. Það var gott að hún lenti ekki
í sprengikúlunum. í hernum voru fjór-
ar skriðdrekabyssur, og nú var skotið
ákaft af þeim, og það jafnaði nokkuð
leikinn. Það kom hik á skriðdrekana
og svo staðnæmdust þeir. Einn eða
tveir sneru aftur. Hinir virtust á báð-
um áttum. Svo helt einn áfram og
stefndi á okkur. í öllum herjum eru
einhverjir heimskingjar, sem ekki vita
þegar nóg er komið, og vilja sýna öðr
um hvernig þeir eigi að hegða sér.
Hann kom rakleitt í áttina til okk-
ar og varð stærri og stærri, eins og
einhver ófreskja, sem ætlaði að ráðast
á okkur.
Briggi skaut nýrri kúlu í byssuna
og eg miðaði vandlega. Ef eg hitti ekki
skriðdrekann var hann kominn ofan á
okkur áður en við gætum hlaðið fall-
byssuna aftur.
Hann var hættur að nota fallbyssu
sína, en skaut sem ákafast af vélbyssu.
Eg heyrði að kúlur skullu á bílnum
rétt aftan við okkur. En það var svo
óslétt þar sem skriðdrekinn fór, að
hann gat ekki miðað nákvæmlega.
Hann var ekki nema svo sem 100
metra í burtu þegar eg skipaði að
skjóta.
Hefirðu nokkurn tíma hitt í innsta
mark? Kúlan kom beint framan á
hann og tætti hann í sundur, og eg
held að eg hafi aldrei séð skemmti-
legri sjón.
Nú flýðu hinir skriðdrekarnir og
voru brátt komnir úr augsýn. Þeir
höfðu ekki búizt við svona viðtök-
um.
Briggi klappaði mér á herðarnar og
nú var hann brosandi:
„Sergeant, þú ert gull af manni“.
„Sergeant", þrumaði B. R. Ack,
„hann á skilið miklu hærri stöðu og
heiðursmerki. Við getum ekki tapað
Töfrahellar í
HELLAFRÆÐIN GURINN og rithöf-
undurinn Norbert Casteret hefir sagt:
„Eg þekki hella, afgrunn og neðan-
jarðarfljót og eg er hrifinn af þeim.
Um mörg ár hefir það verið ástríða
hjá mér að rannsaka þetta. Hvar getur
maður orðið hrifnari, hvar getur að
líta slíkar töfrasjónir og hvar er hægt
að njóta slikrar andlegrar gleði sem
við rannsóknir neðan jarðar?“
Ef þú kæmir í Waitomo-hellana á
Nýa Sjálandi, myndir þú sennilega
verða honum samdóma.
Þessir hellar fundust árið 1887. Það
♦
var rannsóknamaðurinn Fred Mace og
Maori-maðurinn Tane Tinorau, sem
fundu þá. Hellar þessir eru skammt
frá landi, sem Tino átti. Nafnið höfðu
Maoriar gefið staðnum og kölluðu
„Waitomo", en það þýðir „staðurinn
þar sem vatn hverfur niður í jörðina".
Þessir tveir menn komust inn í hell-
ana á þann hátt, að þeir fleyttu sér
á fleka eftir ánni, sem hvarf þar ofan
stríðinu úr því að við eigum svona
pilta.“
„Tapa því?“ endurtók Briggi, því
að hann vildi ekki vera minni en hinn,
og svo vorum við hans menn. „Við
höfum unnið stríðið! Með þessu sein-
asta skoti hefir stríðið snúizt við, Pét-
ur! Nú getum við stöðvað vígvélar
Þjóðverja!"
Jæja, svona var þetta. Eg mundi
ekki hafa sagt þessa sögu, ef það
væri ekki vegna þess hvað margir
halda því fram að þeir hafi unnið
striðið. Eg vil að það sanna komi i
ljós.
Fallbyssan? Hún bilaði næst þegar
við reyndum hana og seinast urðum
við að fleygja henni í höfnina í To-
bruk.
Blái fékk annan flutningabíl. —
Kokksi helt áfram að malla ofan i
herinn og Jói hjálpaði honum til þess
að opna niðursuðudósir.
Eg? Eg var aftur settur í það að
lesa sundur bréf, og eg var ekki annað
en korpórall þegar stríðinu lauk.
Briggi var hækkaður í tigninni og
B. R. Ack fekk heiðursmerkið.
(Úr „Blue Bock Magazine")
Nýa-Sjálandi
í jörðina. Flekinn bar þá inn í kolsvart
gímald, þar sem ekkert heyrðist nema
smellir í vatnsdropum, sem fellu niður
úr þakinu. Þeir höfðu ekki með sér
önnur eldfæri en lítilfjörleg kertaljós,
og voru þau auðvitað alveg ófullnægj-
andi. Nú eru þarna komin þrepgöng,
handrið og rafmagnsljós, en uppruna-
leg fegurð hellanna hefir þó í engu
verið skert.
Það verður öllum ógleymanlegt að
koma í „Ljósormahellirinn" svokallaða.
Fyrst stíga menn á bát og fara eftir
þröngum og dimmum göngum. Allt í
einu verður hlykkur á göngunum, og
er þá komið inn í hellirinn, sem er
fullkominn ævintýraheimur, því að
hann er upplýstur af ótölulegri mergð
ljósorma, sem sitja í þakinu og á veggj-
unum. Hvílík sjón!
Allur þessi mikli fjöldi smákvikinda
gefur frá sér blágrænt ljós, og þegar
maður hefir verið stutta stund þar inni,
er engu líkara en að maður horfi upp
í himininn um heiðríka vetrarnótt, þeg-
ar ekkert tunglsljós er, og sjái fyrir sér
aragrúa stjarnanna í vetrarbrautinni.
Svo birtir manni smám saman fyrir
augum, svo að hægt er að greina lag
bátsins og hvernig hin örsmáu ljós
speglast í vatninu.
Þrír hellar eru þarna og skammt á
milli þeirra. Einn þeirra heitir Ruka-
kuri (það þýðir „hundabæli") og er
hann stærstur. Fegurð hans er folgin
í því, að þar eru mörg hlykkjótt hvolf-
göng, og eftir þeim rennur á. Lengra
burtu fellur hún í fossi, og heyrast
dunurnar 1 honum bergmála í hellin-
um.
Aranui heitir þriðji hellirinn. Hann
er minnstur, en mörgum þykir hanr.
fegurstur. Það er vegna hinna mörgu
dropsteinasúlna, sem þar eru óg eru sín
með hverju móti. Sumar hanga eins og
grönn Grýlukerti niður úr loftinu, en
undir þeim teygja sig aðrar súlur upp
úr golfinu. Sumsstaðar mætast þær og
mynda þá eina heilsteypta súlu frá
golfi til lofts. Hellirinn hlýtur að vera
mjög gamall, því að svona súlur þurfa
óratíma til að myndast. Er talið að
sumar þeirra sé um 200.000 ára gamlar.
Ein sem ekki er meiri um sig en fjöð-
urstafur, en þó sjö fet á lengd, halda