Lesbók Morgunblaðsins - 15.02.1959, Blaðsíða 5
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
69
ar við lögðum á stað og ekki var
neitt hik á honum við Núpsvötnin.
Svo teygði hann úr hópnum austur
allan Skeiðarársand, en greikkaði
seinast sporið svo, að hann var
kominn á undan okkur með nokk-
urn hóp af fénu upp í skógarbrekk-
urnar hjá Skaftafelli og var þar á
beit með hópinn er við komum að.
Á Breiðármerkursandi vorum
við að svalka rúman sólarhring í
norðaustan ofsabyl og grimmdar
gaddi. Þar voru mörg jökulvötn
ill yfirferðar, en hrússi brást
aldrei. Hann lagði hiklaust í vötn-
in, þótt þar væri hrokasund, og
beið svo meðan við vorum að koma
hinu fénu yfir. Það var eins og
hann rataði þarna, þótt hann hefði
aldrei komið þar áður, því að alltaf
helt hann réttri stefnu, þrátt fyrir
veðurhæð og dimmviðri. En svo
var eins og hann fyndi það á sér
þegar komið var yfir verstu torfær-
urnar, því að þá strunsaði hann á
undan með sauðina og hafði komið
þeim á beit skammt innan við
Reynivelli þegar okkur bar að.
Þegar við komum að Jökulsá í
Lóni, var hún í miklum vexti. Hann
lagði þó ótrauður út í, en sumar
kindurnar þorðu ekki að fylgja
honum og aðrar hrakti aftur til
sama lands. Urðum við því að sund-
leggja hann margsinnis fram og
aftur yfir ána, og komum dálitlum
hóp með honum í hvert skifti. Það
þótti mér einkennilegt, að í hvert
skifti sem hann kom vestur yfir til
að sækja fleira fé, þá prikaði hann
fæti á móti því, og skildi eg það
svo, sem hann væri að eggja það á
að fylgja sér. Síðan lagði hann
ótilkvaddur út í flauminn.
Á Berufjarðarskarði fengum við
mikla ófærð, en hitasólskin. Þar
kafaði hann alltaf á undan og rann
svo hópurinn í sporaslóð. Tognaði
því mjög úr honum. Einn okkar
kafaði alltaf fram með hópnum og
leiðbeindi hrússa með því að kalla
\
óueitinni
Frá múgsins vafstri og vélagný,
á vit þín flý ég, kæra sveit.
Og frjáls og hýr þú fagnar mér,
með friðarbros í hverjum reit.
Um grund og brúnir gjöful sól,
ber geisladýrð og ljómaglit,
og loftin titra, heið og há,
við himinblæ og vængjaþyt.
Þeim fæti er óx við mjúka mold,
er malargangur þrautasár,
því bernskuhagans heimamót
bc hugur þrátt þó líði ár.
Ég þráði æ þinn söng og svip,
þinn sælufaðm og móðurtök,
því, þar sem brostu blóm í laut,
mín biðu hjartans óskarök. —
Nú finnst mér alit svo létt og ljúft,
sem lífið syngi nýan óð.
Og árdögg heit, um teig og tún,
fer töframagni um æð og blóð.
Mín yndisprúða æskusveit
n.ér æðstu hnossin færir enn.
Hér gæti ég sérhvert borið böi,
í blíðri sátt við Guð — og menn. —
KNÚTUR ÞORSTEINSSON
— frá Úlfsstöðum. —
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
til hans. Var hann orðinn þessu svo
vanur, eftir þriggja vikna ferðalag,
að það var eins og hann skildi okk-
ur, og beygði þá alltaf rétt eftir því
sem honum var boðið.
Um vorið seldum við allt féð á
uppboði á Eiðum. Menn voru þá
tregir að bjóða í hrússa, því að
hann var ljónstyggur og menn
bjuggust við því að hann mundi
þegar um sumarið leita heim í átt-
hagana. Jón Bergsson á Egilsstöð-
um varð þó til þess að bjóða í
hann, mig minnir 12 krónur, og þar
sem enginn annar bauð, var Jóni
sleginn hrúturinn. Lét Jón svo um
mælt, að það væri ekki hundrað í
hættunni þótt hrússi stryki. En það
fór á annan veg. Hann var rekinn
með öðru fé upp að Brú á Jökul-
dal og átti að ganga þar á heiðun-
um um sumarið. En fáum dögum
seinna er hrússi kominn ofan í
Ekkjufell. Þar hitti hann annan
hrút og gengu þeir saman í fellinu
um sumarið, rétt á móti Egilsstöð-
um. Þykir mér líklegt að Jón hafi
oft séð hann þar heiman af hlað-
inu hjá sér.
Jón átti hrútinn í 4 ár og eignað-
ist margar kindur út af honum, og
var það allt úrvalsfé. Jón var fjár-
margur, átti 700 fjár á fóðrum. Þá
var vinnumaður hjá honum Gísli