Lesbók Morgunblaðsins - 15.02.1959, Blaðsíða 6

70
LESBÓK MORGIJNBLAÐSINS
Ómeuntað fólk
sem kann listina að lifa
Hannesson frá Hnausum í Meðal-
landi, frændi minn. Hann sagði mér
margar sögur af hrússa og skal eg
aðeins hnýta einni þeirra hér við.
Á Héraði var það þá siður að
hafa fjárhúshurðir tvöfaldar, var
fyrst breið hurð að neðan, en
mjórri hurð að ofan. Var efri hurð-
in oft höfð opin, svo að gott loft
væri í húsunum. Hrútarnir á Egils-
stöðum voru „spilaðir af“ innst í
fjárhúskró og há milligerð þar. Nú
var það eitt smn er Gísli kom í
þetta hús, að hrússi var horfinn, og
skildi enginn maður í með hverjum
hætti hvarf hans hefði orðið. Var
helzt grunur á, að einhver hefði
hnuplað honum handa ám sínum.
En svo var ekki. Hrússi hafði lyft
sér yfir milligerðina, og síðan
stokkið út úr húsinu um efri gátt-
ina í dyrunum. Þetta upplýstist
kvöldið eftir. Þá kom póstur ofan
úr Skriðdal með þær fréttir, að
hrússi hefði verið kominn í úti-
gönguærnar á Borg í Skriðdal þá
um morguninn. Þarna er dagleið
á milli. Hrússa hefir þótt miðsvetr-
arlífið dauflegt í hrútastíunni á
Egilsstöðum og minnzt frjálsræðis-
ins, sem hann átti á fjöllum með
ánum 1 Kálfafellskoti veturinn áð-
ur. Hefir hann sennilega ætlað að
strjúka þangað, og farið greitt. En
er hann hitti ærnar á Borg, hefir
honum þótt óþarfi að leita lengra.
— o —
Það má ekki minna vera en að
eg minnist þessarar vitskepnu, áð-
ur en ellin leggur mig að velli,
sagði Stefán að lokum. Eg er alveg
sannfærður um það, að allt féð
hefði drepizt í höndunum á okkur
á Breiðármerkursandi forðum, ef
hrússi hefði ekki verið, og það eru
jafnvel mestar líkur til þess að við
bræður hefðum þá ekki komizt lif-
andi af sandinum. Og svo geta
sumir menn verið svo hlálegir að
tala um „skynlausar skepnur“! Eg
er hér um bil viss um, að ef ein-
Ókunn lönd og þJóðir
í HÉRAÐINU Bihari í Indlandi,
sem er vestur af Kalkutta, á heima
þjóðflokkur, sem nefnist Orason.
Hann hefir það til síns ágætis að
hann er léttlyndari og glaðværari
heldur en aðrir, en jafnframt dug-
legri og reglusamari.
Akrar þeirra eru vel hirtir og
þorpin hreinleg. Húsin eru snotur
og þeim er vel við haldið. Þetta
eru leirhús, en veggirnir eru slétt-
ir og fágaðir og vel gerð helluþök
eru á húsunum. Þetta er meira en
hægt er að segja um önnur þorp
í Indlandi. En hitt er þó jafnvel
enn merkilegra, að hér er farið vel
með skepnur. Flestir bændur eiga
nokkur svín, og þau eru geymd í
þrifalegum stíum, þar sem þau eta
úr steinkerum. Hundarnir eru líka
þriflegir, og það er nýlunda.
Orasonsmenn kunna vel að
skemmta sér og eru síkátir. Það
þarf ekki neitt tilefni að menn komi
saman í húsagörðum til að
skemmta sér. Það er eins og þeir
finni það á sér að þarna eigi að
vera skemmtun, og svo koma þeir.
Veitingar eru fram bornar.
hver maður hefði unnið það af-
reksverk að bjarga 150 fjár og líf-
um fjögurra manna, þá hefði hon-
um verið reist veglegt minnis-
merki, öll blöðin hefði birt um
hann langar greinar, og jafnvel
verið skrifaðar bækur um hann. En
hrússa mínum verður að nægja
þessi stutta frásögn, af því að hann
var bara sauðkind.
Á. Ó. skráði.
eldra fólkið fær sér pípur og reyk
ir, skrafar saman og allir eru eins
og á hjólum. Unga fólkið bíður
þangað til það heyrir trumbuslátt
nálgast. Þá rýkur það allt saman
til aðaltorgsins og svo er farið að
dansa. Og þá þolir eldra fólkið ekki
við. Það kemur líka á torgið. Gaml-
ir menn og konur, sumar með
barnabörn sín á bakinu, taka hönd-
um saman og ganga í dansinn og
snúast og stappa eins og þau hafi
kastað ellibelgnum.
Slíkar dansskemmtanir geta haf-
izt hvaða kvöld sem er, en við há-
tíðleg tækifæri eru þær með meiri
viðhöfn. Þá verða ungu mennirnir
að skreyta danssvæðið með veifum
og pálmablöðum. Og svo er skurð-
goð þorpsins sótt og borið inn á
svæðið, skreytt með blómum, og
hana fórnað.
Þótt flestir þeirra sé heiðingjar,
hafa margir þeirra snúizt til ann-
arra trúarbragða. Sumir eru róm-
versk-kaþólskir, sumir Lúterstrú-
ar, aðrir Hindúar og enn aðrír
Múhamedstrúar. En þetta hefir
ekki haft nein áhrif á samlyndi
þeirra og glaðværð.
Að vísu mega menn ekki taka
sér konu af öðrum trúarflokki, en
það veldur hvorki vandræðum né
sundurþykkju.
Orasons eiga margar fornar venj-
ur, sem þeir halda í heiðri. Á meðal
þeirra er sú, að allir drengir eru
settir í félagsheimili þegar þeir eru
6—7 ára að aldri. Félagsheimilið er
stór bygging, sem nefnist Dhum-
karia og stendur jafnan í miðju