Lesbók Morgunblaðsins - 15.02.1959, Blaðsíða 16
M
LESBÓK MORG[TiMBLAÐSINS
BRIDGE
♦ A 10 8 2
V A 10 9 6
♦ D 5 2
4 A 6
4 S
¥ G 8 4 3
♦ A K G 9
7 4 3
4 7
4 K D 9 7 6
¥ K 7
♦ 8
4 K G 10 2
¥ D 7
♦ 10 6
4 D 9 8 5 4
Sagnir voru þessar:
s V N A
1 lauí 1 t. 1 hj. pass
1 sp. 2 t. 4 sp. pass
4 gr. pass 5 sp. pass
6 sp. pass pass pass
V sló út TA, en síðan trompi, sem
S drap og sló út trompi aftur. Þegar
í ljós kom að V var spaðalaus, sneri
S við blaðinu, því að hann þurfti að
nota tvö tromp í borði á lauf. Hann
tók því slagi á LÁ og LK og trompaði
svo þriðja laufið. Næst kom út tigull,
sem var trompaður á hendi og síðan
seinasta laufið, trompað í borði. Nú
kom S sér inn á HK og slær svo út
SK og SD. V verður að fleygja hjört-
um, en við það friast hjartað í borði.
Kjósi V heldur að fleygja TK, þá er
hjarta fleygt úr borði og TD frí.
Þetta var djarfleg sögn, en vel spilað.
SKURÐLÆKNINGAR FYRRUM
Þótt Hjaltalín gamli væri í mörgu
ágætur, voru handtök hans og hrein-
lætið (við skurði) eitthvað annað en
hjá Guðmundi prófessor Magnússyni.
Eg set hér litið dæmi. Vinnukona, sem
var hjá Jóni Guðmundssyni, fekk eitt
sinn æxli undir viðbeinið. Hjaltalín
var þar húslæknir og var beðinn að
skoða stúlkuna. Hann sagði að sjálf-
MÖÐRUDALUR á Efrafjalli er afskekktasti bær á landinu og stendur innt á
öræfum, hæst allra byggðra bóla. En þar er enginn kotbragur á. 1 Möðrudal eru
risulegar byggingar. Þar er og nýleg kirkja, sem Jón bóndi Stefánsson reisti og
hafði sjálfur gert teikningu að henni. Saga Möðrudals eftir Halldór Stefánsson
kom út fyrir nokkrum árum. (Ljósm. Gunnar Rúnar)
sagt væri að skera æxlið af henni,
og lofaði að koma bráðlega og gera
það. Herbergið, sem stúlkan svaf í,
var súðarherbergi. Rúmið stóð undir
súð. Þakgluggi var við fótgaflinn, svo
að hálfdimmt var á höfðalaginu. Nú
kemur Hjaltalín. Þegar hann fer að
athuga herbergið, segir hann að hann
þurfi ljós. Ekki datt honum eða öðr-
um í hug að snúa höfðalaginu. Hann
segir að nóg sé að hafa kertaljós, en
það verði einhver að halda á því og
lýsa sér. Eg bauðst til að gera þetta.
Hjaltalín sagði mér svo hvernig eg
gæti bezt lýst sér. Hann þvoði sér ekki
um hendur, áður en hann byrjaði, og
ekkert hafði hann meðferðis nema lít-
ið veski, sem, hann tók upp úr vasa
sínum. í því voru þrír hnífar og eitt-
hvað af smáverkfærum. Hann reyndi
alla hnífana á nögl sinni, og sjálfsagt
hefir sá bitið bezt, sem hann brúkaði.
Síðan lagði hann vasaklút yfir andlit
stúlkunnar og byrjaði að skera. Hann
gerði krossskurð í æxlið og rann þá
úr því einhver vessi. Þá segir karl:
,,Það er þá svona“. Svo tók hann hand-
klæði, sem hekk þar, og þurrkaði allt
upp í það, kreisti mikið og lagði síðan
heftiplástur yfir allt saman í smálengj-
um, sem hann lét mig klippa niður.
Svo var það búið. Eg man ekki til
að hann fengi vatn til að þvo sér á
eftir. — Stúlkan lá í fleiri vikur, þv
að það gróf í sárinu, en samt held
eg að hún hafi orðið jafngóð á eftir.
— (Guðrún Borgfjörð).
SUNGINN UR HLAÐI
Þegar Eggert Ólafsson fór seinas?
frá Sauðlauksdal, 29. maí 1768, sön£
séra Björn Halldórsson hann úr hlaði
að fornum sið, með kveðjuávarpi sem
hann hafði orkt:
Far nú, minn vin, sem ásett er
auðnu og manndyggðabraut,
far nú, þótt sárt þín söknum vér,
sviftur frá allri þraut.
Far í guðs skjóli, því að þér
þann kjósum förunaut.
Farðu blessaður, þegar þver
þitt líf, í drottins skaut.
Daginn eftir drukknaði Eggert vic
9. mann á Breiðafirði. Mælt er að Giss-
ur Pálsson, sem var formaður á skip-
inu, hafi sagt er hann kom úr kirkju
í Saurbæ á Rauðasandi daginn áður,
og honum varð litið út á sjóinn: „Stillt
er legurúmið mitt núna“.