Lesbók Morgunblaðsins - 01.03.1959, Page 4

Lesbók Morgunblaðsins - 01.03.1959, Page 4
100 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS ekki inn á milli húsanna, heldur lágu fyrir festum langt úti á höfn. Það þótti þá enn tíðindum sæta, ef þrír eða fjórir erlendir ferða- menn komu og bjuggu sig út til langferða um landið. Æskulýður bæarins þyrptist saman til að horfa á þegar leiguhestarnir voru reknir í hóp niður í bæinn og verið var að búa upp á þá. Og svo var gaman að sjá hópinn leggja á stað, marga koffortahesta, aðra með tjaldböggum og trússi, suma lausa og á eftir þessu ferðalangana, og sjá hvað þeir sátu ankannalega á hestunum. Hesturinn var þá enn greiðasta samgöngutækið. Margir bæarmenn áttu reiðhesta og oft mátti sjá stóra hópa þeysa út úr bænum um helg- ar þegar gott var veður. Venjulega var ekki farið lengra en upp í Vötn, upp í Seljadal, eða upp í Kolla- fjörð. Til Þingvalla var of langt að fara, því að þangað var hörð fjögurra klukkustunda reið. Sjald- an var farið suður á bóginn, því að Hafnarfjarðarvegurinn þótti ekki góður, og þó enn verri hraun- in þar fyrir sunnan. Þegar fólk þetta kom heim að kvöldi, var lokaspretturinn oftast tekinn hjá Rauðará og niður Hlemm, en sum- ir höfðu þó alveg gleymt því að bannað var að ríða hart um göt- urnar, og þeystu niður í bæinn. En þá var Þorvaldi „polití“ að mæta! Annars var mikil hestamergð á götunum allt sumarið. Þar fóru lestamenn og ferðamenn, sumir ekki ýkja langt að komnir. Bænd- umir á Seltjarnarnesi áttu til dæmis hesta og komu ríðandi til bæarins. Er mér einn þeirra sér- staklega minnisstæður. Það var Ingjaldur á Lambastöðum, kempu- legur maður með barðastóran svartan hatt á höfði og í svartri yfirhöfn með stórum kraga og flyksuðust kragabörðin þegar hann raið greitt eða vindur var. Margir bæarmenn áttu vagnhest og vagn og stunduðu „keyrslu“, eins og þá var kallað, en sjálfir voru þeir kallaðir „keyrarar“. Þeir voru oft á ferð um göturnar með móæki eða vörur fyrir kaupmenn. Vegna þessarar miklu hestaum- ferðar gat ekki hjá því farið að hestarnir settu sín innsigli á göt- urnar, enda var þar mikið um hrossatað. Höfðu sérstakir menn atvinnu við að koma því á burt. Man eg sérstaklega eftir gömlum hjónum, sem höfðu það starf að þrífa götur í Miðbænum. Hann var steinblindur og hún var einnig með slæma augnveiki. Hann beitti sér fyrir handvagn og hafði band milli kjálkanna og yfir öxlina. Hún sóp- aði saman hrossataðinu af götun- um, lét það í fötu og bar það svo í vagninn. Og í hvert skipti sem vagninn þurfti að færa, varð hún að taka í kjálkann með blinda manninum og leiðbeina honum. Sjálfsagt hafa þau verið öreigar, en verið gefinn kostur á að reyna að vinna fyrir sér með þessu móti. Þetta er svipmynd af götuhreins- un á þeim árum. — o — Vatnsból bæarmanna voru þá enn brunnar og lindir, og hafði sér- stakt fólk, karlar og kerlingar, þá atvinnu að bera vatn í húsin. Sum- ir höfðu þó „tekið tæknina í þjón- ustu sína“, höfðu handvagn og tunnu á, og óku vatninu heim til neytenda. Það var mikil framför. Þó roguðust margir með vatnið í fötum og höfðu ýmist grindur, eða vatnsbera á herðunum. í Miðbæn- um bar mest á þessu fólki hjá „Prentsmiðjupóstinum'* í Aðal- stræti og „Bakarapóstinum“ rétt ofan við lækinn. Þessir „póstar“ voru dælubrunnar, en fólkið dældi aldrei vatninu heldur „póstaði“ því. Á fátækum heimilum urðu kon- urnar sjálfar að sækja vatn, eða þá stálpaðir krakkar. Þess vegna

x

Lesbók Morgunblaðsins

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.