Lesbók Morgunblaðsins - 28.02.1960, Qupperneq 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
111
„Ertu nú
ánægður?“
spurði hún
hafði hænzt meira að föður sínum, og
henni sárnað það? Eða höfðu þau
aldrei getað komið sér saman um það
hvernig ætti að ala upp börn? En
hvað um það, á þessari stundu var það
ósæmilegt hvernig hún talaði við
mann sinn þarna hjá dánarbeði sonar-
ins.
Hún afhenti okkur símanúmer ná-
granna síns og bað okkur að síma ef
einhver breyting yrði. Svo fór hún. En
faðirinn var ófáanlegur til þess að
fara frá syni sínum.
Nú var liðin klukkustund síðan
sjúklingurinn kom, og enn var hann
lifandi. Við athuguðum slagæðina með
stuttu millibili, en hún var ósköp veik.
Þegar eg fór til kvöldverðar kom
næturhjúkrunarkona í minn stað. Eg
hafði enga matarlyst. Orð móðurinnar
hljómuðu sífellt í eyrum mér og ollu
vanlíðan.
Þegar eg kom aftur átti eg von á því
að pilturinn væri dáinn. En svo var
ekki, hann lifði enn. Næturhjúkrunar-
konan kallaði á mig fram í eldhús. Þar
var deildarhjúkrunarkonan og hún
sagði:
„Eg er viss um að æðasláttur hans er
nú sterkari en áður“.
Og svo var kallað á aðstoðarlæknir-
inn. Hann hafði skoðað sjúklinginn um
kvöldið og var nú hissa að hann skyldi
vera lifandi. Og svo sagði hann að bezt
væri að láta skurðlæknirinn vita um
þetta.
Deildarhjúkrunarkonan hringdi til
skurðlæknisins og skýrði honum frá
þessu. Hann var háttaður, en klæddi
sig í skyndi og kom.
Hann skoðaði nú sjúklinginn og
sagði að brot úr hauskúpunni þrengdi
að heilanum. Ef hægt væri að ná brot-
inu, væri ef til vill hægt að gera að
sárinu. En það væri þó vonlítið að
sjúklingurinn mundi lifa. Þó kvaðst
hann fús að reyna þetta, ef faðir pilts-
ins samþykkti það. Og faðirinn gaf
skriflega yfirlýsingu um það.
Svo var sjúklingurinn fluttur í
skurðstofuna. Mér var falið að halda
um úlflið hans og fylgjast með æða-
slættinum. Eg hafði aldrei séð slíkan
uppskurð áður, og að hann væri vanda-
samur vissi eg vegna þess hvað lækn-
irinn hafði mörg áhöld. Hann tók þeg-
ar til starfa. Æðaslátturinn varð sterk-
ari. Eg taldi upphátt: „60 — 80 — 90
— 80 — 90“, og læknirinn helt áfram.
Allt í einu komst æðaslátturinn upp í
160. Eg ætlaði ekki að trúa því.
„Verið þér rólegar", sagði læknir-
inn, „eg er hér einmitt á mjög við-
kvæmum bletti, en nú er eg að losa
beinflísina og þegar þrýstingnum er
létt af heilanum, þá verður breyting
til batnaðar. Þetta gengur vel“.
Að lokum saumaði læknirinn sárið
saman, dró af sér andlitsgrímuna og
hanzkana og sagði:
„Nú held eg að gott væri að fé te-
sopa“. Svo skipaði hann að flytja
sjúklinginn aftur til sjúkrastofunnar.
Þegar við komum þangað varð eg
hissa á því að sjá að dregið hafði verið
frá gluggunum. Eg hafði ekki tekið
eftir því að við höfðum verið þrjár
klukkustundir við skurðarborðið.
Einni stundu síðar komu daghjúkr-
unarkonurnar, og eg fór. Þegar eg kom
um kvöldið veitti eg því fyrst athygli
að skjólgrindin var enn umhverfis
rúmið. Pilturinn var þá enn lifandi.
Næstu kvöldin tók eg eftir því að
hann var alltaf að hressast, enda þótt
hann hefði ekki fengið meðvitund.
Einstaka sinnum hreyfði hann sig, og
við vonuðum þá að honum væri að
batna.
Faðir hans sat hjá honum svo að
segja dag og nótt. Svo var það einu
sinni um óttuleytið, að hann kemur til
mín og segir:
„Nú er hann alltaf að hreyfa sig.
Eg held að hann langi til að segja
eitthvað“.
Eg fór til sjúklingsins. Hann deplaði
augunum einu sinni eða tvisvar. Svo
galopnaði hann þau og starði beint út
í loftið. Svo sá hann föður sinn og þá
hvíslaði hann: „Pabbi.... pabbi....“
Faðirinn varð svo hrærður að hann
hágrét, og eg gat ekki heldur tára
bundist. —
Smám saman hresstist pilturinn og
fekk fulla meðvitund. Þá var hann tal-
inn úr allri hættu. Um sama leyti fór
eg í sumarfrí.
Þegar eg kom aftur var það seint á
degi og allir gestir áttu að vera farnir.
Þó voru nokkrir þar enn. Eg tók eftir
konu, sem stóð við rúm úti í horni.
Hún laut niður að sjúklingnum og
kyssti hann, og flýtti sér svo út.
En þá brá mér, því að sjúklingurinn
var enginn annar, en pilturinn með
höfuðkúpubrotið. Hann var nú laus
við allar umbúðir, nema hvað stór
plástur var á enninu á honum. Eg fór
að hugsa um hver hefði heimsótt hann.
Gat það verið.... ? Nei, það hlaut að
hafa verið einhver frænka eða vin-
kona.
„Gott kvöld, systir“, kallaði hann
glaðlega. „Hvað varstu fið gera í sum-
arfríinu?"
„Ekkert, nema hvíla mig“, svaraði
eg.
„Eg trúi þér, þótt enginn annar
mundi gera það“, sagði hann.
„Hvei^iig líður þér?“ spurði eg.
„Ágætlega og læknirinn er hreykinn
af mér. Eg má nú fara á fætur, svo að
eg get hjálpað þér í fyrramálið — eða
núna?“
„Ef þig langar til að gera eitthvað,
þá geturðu farið fram fyrir með þessi
blóm. Hvernig líður honum föður þín-
um. Hann hefir ekki verið hér í kvöld’*.
„Honum líður vel, nema hvað hann
er kvefaður núna, og þeo' vegna kom
hann ekki í kvöld“. .
Eg fór fram í umbúðastofuna og
hann kom á eftir mér.
„Þig langar líklega til að vita hvaða
kona var hjá mér áðan. Eg sá að þú
horfðir eitthvað grunsamlega á hana“.