Lesbók Morgunblaðsins - 05.02.1961, Síða 9

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
61
Smásagan;
Flóðhestur í
fiskapolli
BÚGARÐUR föður míxis var í austan-
verðu buskalandinu í Transvaal, ekki
nema svo sem 40 km. frá Þjóðgarði
Kriigers. Alls konar villidýr voru þar
daglegir gestir.
Öll gerðu þau einhverja bölvun af
sér. Sjakalarnir stálu hænuungum
móður minnar, gíraffarnir flæktu sig
1 símaþráðunum og ljónin gripu
stundum kú.
Faðir minn átti í látlausu stríði við
þessa óvini. Og yfirleitt bar hann sig-
ur af hólmi nema í viðureign við flóð-
hestana. Letaba-áin rann í gegnum
landareign okkar, og á vetrum, þegar
hún varð svo að segja vatnslaus neð-
ar, þá komu flóðhestarnir úr Þjóð-
garðinum upp eftir, og settust að í
hyljum sem voru í okkar landi. Þetta
höfðu þeir gert frá ómunatíð. Þeir
þekktu hyljina, komu þangað og til-
kynntu komu sína með þægilegu
bauli. Og í hvert skifti sem faðir
þennan rétt af þeim, enda mundi
þá koma hljóð úr horni.
Fyrir nokkrum árum kom
hvert harðindavorið af öðru, og
þá hrundu nýbornir kálfarnir nið-
ur unnvörpum, svo talið er að
viðkoman hafi ekki verið nema
10%. Þetta hefir líka átt sinn þátt
í því að fækka hreindýrunum.
Seinustu tvö vorin hafa aftur á
móti verið góð, svo að viðkoman
hefir orðið um 20%. Halda því
sumir, að stofninn muni rétta við.
En veiðimálastjórn Kanada er þar
ekki á sama máli. Hún segir að
stofninn geti ekki rétt við meðan
hreindýrin eru brytjuð niður jafn
óvægilega og tilgangslaust eins og
gert hefir verið. En hún veit eng-
in ráð til þess að koma í veg fyr-
ir það.
(Úr „Weekend Magazine“ í Montreal)
minn heyrði það, varð hann svo reið-
ur að hann hoppaði um veröndina.
Fyrst í stað var eg óskaplega
hræddur þegar þessi æðisköst komu í
hann. En þegar eg stálpaðist, varð
mér ljóst að bölbænir hans og hótan-
ir um að steindrepa alla flóðhesta,
voru ekki annað en mannalæti. Hann
vissi það ofur vel, og flóðhestana
hefir vist grunað það líka, að hann
gat ekki gert þeim neitt.
Fyrst og fremst var það harðbann-
að með lögum að skjóta flóðhesta.
Og í öðru lagi voru þeir hvergi sýni-
legir þegar faðir minn æddi niður að
ánni, þótt hann hefði rétt áður heyrt
drynjandi baulið í þeim. Að vísu var
augljóst að þeir voru þar. Sefið við
árbakkana var bælt og bitið og sjálfir
árbakkarnir voru eins og þeir hefði
lent í taðkvörn. En við gátum aldrei
séð flóðhestana.
Einn morgun vaknaði eg við ógur-
leg óhljóð. Eg stökk á fætur og hljóp
út í dyr. Sé eg þá hvar Matiba,
þjónn móður minnar, kemur á harða
spretti, hlæjandi og æpandi.
— Hvað gengur að þér, Matiba?
kallaði eg.
En hann gerði ekki annað en flissa
og ranghvolfa augunum. Þá kom fað-
ir minn út.
— Hvað gengur á? þrumaði hann.
Matiba benti niður í garðinn. Við
gengum út á veröndina. Þetta var
árla morguns, en sólin var þó farin
að skína og sá vel um allan garðinn.
Og það var eins og náttúran vildi
undirstryka æsinguna í Matuba, því
að breiðan geisla lagði beint eftir
trjágöngunum niður að fiskapollinum.
Og þar lá þá flóðhestur, hálfur á
kafi og steinsvaf.
Faðir minn rak upp kuldahlátur.
— Laggi, náðu í byssuna mína!
kallaði hann.
Þegar eg kom aftur var mamma
komin út á veröndina. Mér sýndist
hún verða náföl þegar eg rétti pabba
byssuna.
— Þú ætlar þó ekki að skjóta
hann, Jón, sagði hún.
— Jú, svo sannarlega sem eg stend
hérna, hreytti hann úr sér.
Nú var orðið glóbjart svo að við sá-
um flóðhestinn vel. Þetta var kálfur,
hann hefir líklega ekki verið nema
svo sem átta hundruð pund á þyngd,
en hann fell niður í fiskapollinn eins
og tappi í flösku.
Faðir minn miðaði byssunni. I sama
bili hreyfði flóðhesturinn sig, hann
var að hagræða sér betur í vatninu,
og svo gapti hann ákaflega svo að
skein í hvítar tennurnar.
Eg stóð á öndinni og bjóst við að
heyra skothvellinn á hverri stundu.
— Hvemig ætlarðu að ná honum
upp úr pollinum? spurði mamma þá.
Það var eins og föður mínum
brygði. Hann tók ekki í gikkinn,
heldur lét byssuna síga.
— Hvað varstu að segja? spurði
hann.