Lesbók Morgunblaðsins - 01.04.1962, Blaðsíða 4

aði, ög þá hafði hann ekiki tíma — svo
hún hljúp í skarðið fyrir hann . . .
— Hún fær betra út úr þeim, sagði
hann, því hún hetfur svo gaman að
börnum. íbúðin er alltaf full af þeim.
— Gefurðu þeim sælgæti?
— Nei, ég gef þeim bara tírna, sagði
Margrét, þau impróvisera stundum
hérna með Ragnheiði, dóttur okkar.
— Er mikið af börnum í þessari
blokk?
— Nei, ekki mörg, sagði Steindór, og
andrúmisloftið er sérstaklega gott —
sem kvað vera óvenjulegt í blok'kum —
mikið gert fyrir krakkana í hverfinu,
t.d. á gamlárskvöld, leikið fyrir þau
og dansað kringum bál o.s.frv. aldrei
neitt ósamkomulag, því fólkið tekur til
lit til hvers annars . . .
Þótt þau séu ánægð með ílbúðina og
sambýlisfólkið, mundu þau vilja eiga
einbýli-shús með garði í kring . . .
— Með því skilyrði, að hann yrði allt
af heima á kvöldin, sagði Margrét, og
færi ekki aftur að lesa blöðin.
— Ég er hættur að lesa þau heima,
sagði Steindór, en ég verð að lesa þau.
hvern staf.
— Hvers vegna?
— Hann er með innilokunarikomplex,
sagði Margrét.
— Já, kannski er það vegna þess, að
ég er uppalinn í Hnífsdal, þar sem fjöll
in loka öllu útsýni — ellegar þá for-
vitni, sagði Steindór, en hún er upp-
alin í Vestmannaeyjum, og allir vita,
hvaða komplex er algengastur þar.
— En okkur þykir báðum góður fisk-
ur, sagði hún.
Steindór var orðin þreytulegur —
enda með inflúenzu — og annað kvöld
á hann að leika í Kviksandi, en . . .
— Hvort ykkar er leikstjórinn á heim
ilinu?
— Það segist ekki, sagði Steindór.
— Hvort ykkar leikur þá aðalhlut-
verkið?
— Það geri ég, sagði Margrét.
Giuggatjöldin, sem minna á leiksviðs
tjöld, verða ek-ki dregin frá fyrr en í
fyrramálið, og þangað til munu mál-
verkin, húsmunirnir og sjakalaskinnið
á veggnum ríkja ein í stofunni og bíða
leikendanna í næsta þætti, þegar í ljós
kemur . . .
— Hver?
— Robbi, sagði Margrét.
Rófoert Arnfinnsson, leikari, sem dreg
ur tjöldin frá glugganum sínum í hús-
inu á móti. i. e. s.
ÞALÍA
I LUGGATJÖLDIN minna á
leiksviðstjöld. Þau ná yfir
svo til allan suðurvegg stofunnar,
sem er miklu stærri er sviðð í Iðnó,
þar sem Steindór Hjörleifson leikur
um þesar mundir í Kviksandi. í
þessari stofu (og annars staðar í
íbúðinni) leikur hann eiginmann og
föður í leikriti eftir ókimnan höf-
und. sem sumir kalla guð. Það leik-
rit er að því leyti óvenjulegt, að
leikendurnir vita aldrei fyrir víst,
hvað gerist í næsta þætti — jafnvel
ekki næstu setningar á eftir þessari:
— Það er nauðsynlegt fyrir leikara
að vera vel giftur, því hann á aldrei
frí, nerna á laugardögum — og stundum
ekkf það. ,
Steindór hallaði sér
aftur á bak í sóifanum og
horfði á toonu sína, sem
sat við hlið hans. Hún heit
ir Margrét Ólafsdóttir, og
leitohúsgestir munu einn-
ig kannast við hana af svið-
inu, þótt hún hætti að leika
fyrir um það bil 3 árum — og leikur nú
foara á móti Steindóri í áðurnefndu leik-
riti.
— Við kynntumst í gegnum leikhúsið,
sagði hún.
— Já mikið eigum við því að þakka,
sagði Steindór.
— Lékuð þið saman í leikhúsinu?
— Já, við létoum saman
í Undir heillastjörnu, sagði
Steindór.
— Það gekk nú etóki
lengi, sagði Margrét.
— Nei, en við erurn enn
undir heillastjörnu, sagði
Steindór.
Þau eru búin að vera
gift í 11 ár og eiga eina
dóttur, 9 ára gamila, Ragn
Iheiði Kristínu. Heimili
þeirra er í Áltfheitmuim 40
— 117 fermetra íbúð, seraa
þau eiga . . .
— Það væri kannski
réttara að segja, að víxl-
arnir eigi hana, sagði
Steindór.
Þau fluttu í hana fyrir
4 árum, tilfoúna . . .
— Annað hétfði ek'ki
þýtt, sagði Margrét, því
hann er svo klaufskur, að
hann getur ekki einu
sinni gert við slökkvara.
— En ég get gert við
kveikjara, sagði hann.
— Hann er sauðþrár og
vill gera við allt — en er
sérstaklega vandvirkur við
að eyðileggja.
•— Þú ert engill, sagði
hann.
Okömmu síðar kall
aði hann hana mömmu —
og hún kallaði hann pafoba,
en Ragnheiður, dóltir
þeirra, var sofnuð.
— Já, sumum finnst
skrýtið, að við skulum
kalla hvort annað pabba
og mömmu, sagði Margrét,
en við gerum. það alltaf.
— Hvers vegna?
— Kannski vegina þesis, að dlóttir
ok'kar er einbirni, sagði hún.
— Nei, það er sennilega vegna þess,
hvað ég er lítið heima, sagði Steindór,
þegar maður hefur tiltölulega fáar stund
ir, þá þarf að nota þær vel — og skapa
heimiliseiningu.
Hann vinnur í Seðlahanikanum til kl.
5 á daginn. Venjulega tekur um 5 vik
ur að æfa leikrit, t.d. Kviiksand. A.m.k.
4 tímar á dag fara í æfingar, alltaf frá
hl. 8—12 e.h. og stundum alveg frá
kl. 5 til miðnættis — og þess utan þarf
að læra hlutverkið . . .
— Ég er búinn að sjá, að þetta er
Kleppsvinna, sagði Steindór, þetta
myndi enginn gera nú á dögum nema
aSni — fyrir 7 krónur á tímann.
— Já, en það breytir engu, sagði
Margrét.
— Ég fer nú að vitkast, sagði hann.
— Já, þegar þú ert búinn að ofgera
þér, sagði hún.
— Þá fer ég bara til sálfræðings, sagði
hann.
— Hvor er þér hjarntfólgnari —
Þalía eða . . . ?
— Þetta er of mikil samvizkuspurn-
ing tiil að svara henni, sagði Steindór.
— Þú ert búinn að svara henni með
þessu, sagðj Margrét.
— Hún þarf auðvitað að standa í öHu
eins og sjómannskonurnar, sagði Stein
dór — nema borga reikninga.
— Ég hef svo mi'kið að gera við
ekki neitt, að ég sé etoki út yfir það,
sagði Margrét.
■— Þú getur prjónað, sagði hann.
— Leiðist þér að hafa hann svona
sjaldan heima?
— Já, ég þetóki ekki annað, og finn
mest til þess eftir að hann hefur verið
heima í 1—2 kvöld, af því hann hefur
inflúenzu eða eitthvað þess háttar, sagði
hún.
— Viltu ekki haldia áfram að leika?
— Nei, sagði hún.
— Hvers vegna hættirðu?
— Hún hætti vegna veikinda, sagði
Steindór.
E,
„ÞaS má segja blómum allt nema ævisögu sína“
in hún er samt ekki alveg hætt
að skipta sér af leiklistinni, þvi núna
er hún að æfa leikrit með neimendum í
Vogaskóla, sem sýna á bráðlega á árs-
hátíð skólans. Steindór átti uppruna-
lega að æfa þá, en árshátíðinni seink-
4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS