Lesbók Morgunblaðsins - 01.04.1962, Blaðsíða 13

ÞYNGSTA ÞRAUTIN
•'-— GUÐSMANNAGLETTUR - Eftir Sig. Heiðdal - Sögulok --
Ég tók töskuna og labbaði inn á skrif-
stoíu hótelsins. Var mér sagt númer
herbergisins, sem tilbúið væri handa
biskupinum og afhentur lykill að því.
Þess var getið, að herra Majendie og
félagar hans leigðu næsta herbergi við
biskupsherbergið. Svo keifaði ég upp
á þriðju hæð. Allmargt gesta var á
hótelinu, og langflestir Englendingar.
^ IÐ lögðum af stað frá Kol-
viðarhóli klukkan á ní-
unda tímanum. Vorum við nú í
góðu skapi, því að veður var nú
kyrrt og engin úrkoma. Þegar við
vorum á leiðinni yfir Sandskeiðið,
reið biskupinn við hlið mér. Annars
var það venjan, að hann færi kipp-
korn á eftir mér. Réði ég nú af
mæli hans, að hann væri að brjóta
heilann um einhvern vanda, sem
þyrfti að leysa úr. Hann sagði, að
nú yrði Hótel Reykjavík fullt af
enskum veiðimönnum, og það yrði
víst ekki þverfótað þar. Majendie
og hans félagar áttu að koma til
Reykjavíkur daginn áður, og þeir
ætluðu að dvelja á Hótel Reykja-
vík. Þeir áttu að hafa þar tilbúið
herbergi handa biskupinum.
— Já, þetta verður dálítið erfitt, sagði
biskupinn.
Ég horfði á hann og botnaði ekkert í,
hvað hann átti við.
— Sástu ekki, hvernig ég gætti mín,
þegar ég kom inn í stofuna á Kolvið-
arhóli í morgun?
Ég vissi ekki mitt rjúkandi ráð og
gat engu svarað.
— Sjáðu tii. Ég gætti þess vandlega,
þegar ég kom inn, að snúa ekki bak-
inu að bóndanum.
— Ekki tók ég nú eftir því, sagði ég.
— Nú mundi Majendie brosa, sagði
hann. — En buxurnar skulu duga mér
eins og ég hef ákveðið.
Ég þagði, því að ég vildi ekki tala
óvirðulega um buxur biskupsins. Ég var
orðinn vanur að horfa á lafandi rass-
bótina á honum og var hættur að gefa
henni gaum.
— Ég er að hugsa um, þegar við
komum að Hótel Reykjavik, sagði bisk-
upinn.
Ég skildi ekki, hvert biskupinn var
að fara. Ég vissi ekki, að neitt vanda-
mál biði okkar, þegar við kæmum að
hótelinu.
— Er nokkuð sérstakt við það að ;at-
huga? spurði ég.
— Þú veizt, sjáðu, buxumar.
— Buxurnar? Hvað um þær?
— Bótin hefur losnað talsvert í ferð-
inni, og verst fór hún í nótt. Sástu það
ekki í morgun?
— Ég er nú ekki frá því, að hún
hafi lafað dálítið lengra niður í morg-
un en áður, sagði ég. Ég mundi nú,
að hún hékk miklu lengra niður þenn-
an morgun en daginn áður.
Nú varð iöng þögn. Biskupinn hugs-
aði djúpt.
Jr egar við komum niður fyrir
Hólmsá, tók biskupinn að gefa gaum
að næsta umhverfi við veginn. Allt í
einu nam hann staðar, þar sem var
dálítil brekka við veginn á hægri hönd
okkar.
— Hér nemum við staðar, sagði bisk-
upinn og stýrði hestinum út af veg-
inum.
Við stigum af baki og létum hest-
ana taka niður í brekkunni.
_ Biskupinn sneri sér að mér og brosti
sínu gleiðasta brosi.
— Líttu nú á, sagði hann. — Nú hef
ég fundið lausnina. Taktu nú eftir. Ég
verð að komast inn í herbergið, sem
mér er ætlað á hótelinu, framhjá öllum
Englendingunum, án þess að þeir sjái,
6ð His Right Reverend The Bishop of
Aberdeen and Orkneys sé til fara eins
og aumasti betlari í verstu slums í
London. Margir þessara Englendinga
munu bera kennsl á mig og ef til vill
heilsa mér. Það verður margs að gæta
Johnson minn. Eitt er þó mest áríðandi
af öllu. Það er að við mætum ekki His
Reverend Mr. Majendie á leiðinni upp
í herbergið.
— En nú vitum við ekki hvaða her-
hérna í brekkunni. Við hættum, ef við
heyrum einhvern korna eftir veginum.
Svo byrjaði æfingin.
B iskupinn steig hægum, föstum
skrefum upp brekkuna, eins og hann
væri að ganga upp stiga. Ég fylgdi fast
á eftir honum en rakst hvað eftir ann-
að á hæla hans.
bergi er ætlað biskupinum af Aberdeen,
sagði ég.
— Alveg rétt atliugað, Johnson. Þess
vegna verðum við báðir að leggja okk-
ur í líma við þetta vandamál. Þú beit-
ir þínum kennaraheila og ég beiti mín-
um biskupsheila.
— Ég held að biskupsheilinn verði
skarpari, sagði ég.
— Jæja, nú skaltu heyra, hvernig ég
hef hugsað mér, að við leysum vand-
ann. Við nemum staðar við bakdyr
hótelsins, sjáðu, þeim megin, sem Aust-
urvöllur er. Ég sit kyr á hestinum, á
meðan þú ferð inn með stærri tösk-
una og færð að vita, hvaða herbergi
mér er ætlað. Þú færð lykilinn að her-
berginu og lætur töskuna inn í her-
bergið. Svo kemur þú niður aftur, og
svo .... bíddu nú við. Nú kemur mitt
patent, það er að segja, ég hlýt að fá
einkaleyfi á hugmyndinni. Þú verður
að vera í kápunni, sem þú ert í. Þú
mátt ekki fara úr henni áður en þú
ferð inn í hótelið.
— Hvers vegna? spurði ég.
— Það er vegna þess, að við verðum
að ganga upp stigana og inn í herberg-
ið með sérstöku lagi. Ég geng á und-
an, og þú gengur á eftir mér, alveg
fast á eftir mér og lætur kápuna flaks-
ast óhneppta svo að þú hyljir mig að
aftan, skilurðu. En umfram allt, þú
mátt ekki láta nokkurn skapaðan hlut
trufla þig, hvað sem á dynur. Og sér-
staklega verður þú að vera sniðugur,
ef ég mæti einhverjum, sem heilsar
mér. Jæja, nú skulum við æfa okkur
— Nei, nef, nei, hrópaði biskupinn. —
Þetta er afleitt. Þú verður að haga
göngu þinni nákvæmlega eftir . mér.
Þegar ég lyfti hægra fæti, þá lyftir
þú líka hægra fæti, og þegar ég lyfti
vinstra fæti, þá gerir þú sama. Reyn-
um betur. Nú skal ég stjórna: Hægri
vinstri, hægri vinstri, hægri vinstri.
Þetta er betra. Áfram. Einn tveir, einn
tveir, einn tveir. Ágætt.
Hann leit um öxl og horfði á mig
hvössu augnaráði, og mælti:
— Nú mætum við The Duke of West-
minster. Hvað gerirðu þá?
— Ég geri ekkert, svaraði ég snúðugt.
•— Ágætt, Johnson. Við kærum okk-
ur kollótta um alla hertoga og lorda.
Halló, einn tveir, einn tveir, einn tveir.
Nú mætum við Mr. Majendie. Þá máttu
nú vara þig. Hann fer auðvitað að
spyrja um veiðina í Soginu. Ég segi
alla ferðasöguna seinna, segi ég. Og við
strunsum áfram.
Þegar við vorum komnir kippkorn
upp eftir brekkunni, sneri biskupinn
sér að mér og hló mikið.
— Þetta gengur ágætlega, sagði hann.
— Reynum aftur.
Þegar við þóttumst fullnuma í list-
inni, stigum við á hestbak. Vorum við
í góðu skapi og þóttumst færir í flest-
an sjó, jafnvel þó að The Prince of
Wales væri á Hótel Reykjavík og við
ættum fyrir höndum að mæta frammi
fyrir His Royal Highness. Segir ekki
af ferð okkar fyr en að við námum
staðar við Hótel Reykjavík á þeim
stað, sem við höfðum ákveðið.
N„ gerðist atburður, sc:n setti mig
í mikinn vanda. Þegar ég var að koma
út úr herbergi biskupsins, kemur herra
Majendie út úr sínu herbergi, glaður í
bragði að vanda.
— Er biskupinn úti? spurði hann.
Ég kvað svo vera.
Prestur trítlaði niður stigana, sem
lágu að útidyrunum Austurstrætismeg-
in. Þótti mér hann grunsamlega létt-
stígur. Ég fór hægt, því að ég vildi
gj arna að prestur væri í þeirri trú, að
við hefðum komið þeim megin að hó-
telinu. Þegar hann var horfinn, tók ég
sprett mikinn niður stigana bakdyra-
megin.
— Fljótt nú, hvíslaði ég að biskupi.
— Mr. Majendie er að fara út hinum
megin.
Biskupinn snánaðist af baki, og við
flýttum okkur sem mest við máttum
upp stigana. Einmitt af því við fórum
svona geyst, veittu fáir okkur eftirtekt,
og asinn, sem á okkur var, gerði það
eðlilegt, að ég var fast á hælum bisk-
upsins.
— Well done, old boy, sagði biskup-
inn, þegar hann var sloppinn inn í her-
bergi sitt.
Ég staldraði við stutta stund inni hjá
biskupinum. Þegar ég kom frá honum
eftir ganginum, kom Majendie upp á
loftið._
— Ég sá hvergi biskupinn, sagði hann.
— Hann er hér, sagði ég og benti á
herbergi hans.
Prestur hvíslaði í eyra mér: — Er
hann enn í gömlu buxunum?
— Já, svaraði ég.
•— What a nuisance (mikið skrambi)
sagði hann. Þetta voru stærstu blótsyrði.
— Hvernig gat biskupinn verið svona
fljótur upp stigana?
— Hann hefur nú marga hildi háð i
þessari ferð, — sagði ég.
— Hvað til dæmis? spurði prestur.
— Hann hefur drepið milljónir af
flugum með blautum sokk. Hann hefur
sofið í tjaldi uppi á öræfum íslands í
vitlausu veðri og verið vel útsofinn að
morgni. En mesta hreystiverkið er ótal-
ið ennþá. Við æfðum, okkur undir það.
— Hvaða hreystiverk?
— Að koma His Rigtht Reverend heil-
um á húfi í sínum ágætu buxum inn í
herbergið hans hér á hótelinu, sagði ég.
— Svo að ég er mát. sagði prestur.
Biskupinn hafði heyrt til okkar og
lauk upp herbergisdyrunum.
— Kom inn, sagði hann með ótvírætt
sigurbros á vörum.
Við gengum inn í herbergið. Biskup-
inn hafði nú farið í nýjar buxur.
— Sjáðu, sagði hann og hélt buxna-
görmunum uppi.fyrir framan prestinn.
— Enginn vafi, sagði prestur. — Þú
hefur sigrað eða kannske það séu bux-
urnar, sem hafa .......
Lengra komst hann ekki, því að aú
lét biskupinn buxurnar ríða um herðar
prestsins.
Þeir voru í guðsmannaáflogum þegar
ég fór út úr herberginu.
Þegar Marylin Monroe var spurð
um það á dögunum, hvort hún öfund-
aði ekki Jayne Mansfield af öllu um-
talinu og blaðaskritfunum, sem hún
hafði upp úr hinu fræga vofki sínu
og strandi á eyðieyju, svaraði hún:
— Alls ekki. Ég gæti ekki hugsað
mér nein örlög verri en þau að þurfa
að eyða einhverjum tíma á eyði-
eyju með blaðafulltrúa.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 13