Lesbók Morgunblaðsins - 03.02.1963, Blaðsíða 1

- ■
SÍWWWÍ’'
Joe yngri bætti fyrir harðneskju sína
með takmarkalausri hjálpsemi við yngri
systkini sín. Enn í dag viðurkennir Jack,
að þrátt fyrir öll áflog við eldra bróður
sinn, hafi þeir verið beztu vinir og þótt
vænt hvorum um annan. Jack metur
enn eldra bróður sinn mikils og þykir
vænt um hann, en viðurkennir samt:
„Hann var mikill áflogagikkur. Seinna
meir jafnaðist þetta allt saman, en það
var áhyggjuefni, þegar ég var strákur“„
Og það er ekki nema eðlilegt, að
það væri áhyggjuefni, því að enginn er
hrifinn af því að verða alltaf að láta í
litla pokann, og fyrir einn Kennedy,
sem var fæddur til að sigra, var ósigur-
inn alveg sérstaklega þungbær. Samt er
það greinilegt, að ósigurinn komst
aldrei upp í vana hjá Jack, því að seigl-
an brást honum aldrei, og alltaf lagði
hann aftur í stærri bróðurinn. Því
ánægjulegri varð sigurinn, þegar hann
loksins kom.
Sigur og hugrekki voru grundvallar-
atriðin í þeirri lífsspeki, sem Joseph P.
Kennedy innrætti börnum sínum, enda
hafði hann sjálfur erft þetta sama eftir
föður sinn, Patrick, sem hafði sjálfur
klifrað upp á hæsta tind stjórnmálanna
í Boston.
„Joe vildi láta börn sín hugsa og
framkvæma", segir Tom Schriber,
æskuvinur Joe yngra. „Hann lét þau
setjast niður og sagði við þau: „Mér er
sama, hvað þið starfið í lífinu, en'hvað
sem þið takið fyrir, þá leysið það betur
af hendi en allir aðrir. Ef þið verðið
skurðgrafarar, þá eigið þið að verða
beztu skurðgrafarar heimsins“.“
Fjölskyldan lagði mikið kapp á að
láta börnin taka þátt í hverskyns
íþróttum. Við sumarbústaðinn sinn í
Hyannis Port, Massachusetts, höfðu þau
tennisvöll og aðstöðu til sunds og sigl-
inga. Jafnvel stúlkurnar fengu æfingu í
harðskeyttri hrindinga-knattspyrnu. ___
Síðar meir, jafnvel eftir að þær hefðu
verið farnar að hneykslast, ef einhver
hefði sagt, að þær væru „alveg eins og
strákar", gátu þær bæði sparkað og
hlaupið á við bræður sína. Stundum,
þegar bræður þeirra höfðu sigrað í
grimmdarlegum tennisleik, gátu þær
yfirgefið völlinn grátandi, en voru svo
komnar aftur innan stundar, til að
reyna að sigra þá. í vetrarbústað fjöl-
skyldunnar á Palm Beach, Florida,
hafði faðir þeirra alltaf atvinnuþjálfara
við höndina, til þess' að gæta þess, að
bornin væru jafnan sem bezt á sig
komin, líkamlega. Þessi þjálfari skyldi
gæta þess, að þau syntu svo eða svo
margar umferðir í sundpollinum og
héldu við kunnáttu sinni í hnefaleikum.
„Eg hef aldrei vitað meiri sámkeppni
en jafnframt samheldni hjá neinni fjöl-
skyldu, sem ég hef þekkt“, segir einn
vmur þeirra. „Þarna berjast þau inn-
byrðis, en geta þó ekki hvert án annars
verið. Þau uppörva hvert annað, og
hugir þeirra slá neista. Hvert þeirra á
goða vini, en samt engan, sem þau séu
jafnhrifin af og sínum eigin systkinum“.
íglmgar voru ein uppáhalds-
skemmtun barnanna. Þegar þau voru
htil, for oll fjölskyldan út saman í
kænu, sem hét „Ölltíu“. Síðar, eftir að
Teddy bættist í hópinn, tók báturinn
ekki lengur við, svo að annar var keypt-
ur, sem var kallaður „Einníviðbót“. Það
er eftirtektarvert, að þegar Jack eignað-
íst fyrsta bátinn sinn, kallaði hann fleyt-
una „Victura". „Það er eitthvað, sem
Framh. á bls. 12
4. tbl. — 3. febrúar 1963 — 38. árg. ]
að innræta þeim það, sem meira væri
um vert: hugrekki, iðni, metorðagirnd,
samheldni við fjölskylduna, ættjarðar-
ást, öruggt trúartraust og keppnisgleði.
Rc
Hér birtist kafli úr nýlegri bók
um Kennedy Bandaríkjaforseta. —
Bókin heitir „JFK: Boyhood to
White House“ og er eftir Bruce Lee.
í kaflanum, sem hér birtist, fjallar
höfundurinn um æskuár forsetans og
Joe, elzta bróður hans, sem féll í
stríðinu.
HVERNIG var þessi ungi
forseti á bernskuárun-
um? — Þetta er árið 1929. Við erum
stödd á heimili Kennedy-fjölskyld-
unnar. Það er stórt hús í átjándu
aldar stíl, sem stendur á víðu land-
rými í fína hlutanum af Bronxville,
rétt fyrir norðan New York.
Þarna inni, á gólfábreiðunni í setu-
stofunni, eru tveir strákar að fljúgast
á. Sá eldri, Joe, er fjórtán ára, þrek-
legur og laglegur drengur. Sá yngri,
sem heitir John, en allir kalla Jack, er
minni og magrari en bróðir hans. En
uppi á stigagatinu eru sex yngri
Kennedy-systkini að horfa á viðureign-
ina. Fimm þeirra eru stúlkur — Rose-
mary, Kahlean, Eunice, Pat og Jean —
en sá yngsti er Bobby, fjögurra ára.
Nokkrum árum seinna átti fjölskyld-
unni að bætast það níunda — Teddy.
Auðvitað veitir Joe betur í áflogun-
um — eins og vant er. Hann er eldri,
þyngri og sterkari. En Jack gerir það,
sem hann getur og lemur bróður sinn,
eftir mætti og fær vel útilátin högg í
staðinn. Þetta er enginn alvanalegur
bardagi, enda er fjölskyldan ekkert al-
vanaleg. Eftir andartak er viðureign-
inni lokið, og eldri systkinin — að Joe
og Jack meðtöldum — eru beztu vinir
aftur, og fara í hrindinga-knattspyrnu
úti á grasblettinum fyrir utan rúsið, á-
samt einhverjum kunningjum sínum.
hans stækkuðu, flutti hann sig ásamt
sinni stóru fjölskyldu til New York,
þegar Jack, næstelzti sonur hans, var
tíu óra. Hann er afskaplega hreykinn af
barnahópnum sínum og hefur mikinn
áhuga á velferð barnanna og er um-
hyggjusamur um framtíð þeirra.
ose, móðir barnanna, er að horfa
á þau út um glugga á húsinu. Hún er
ekki heldur nein hversdagsmanneskja.
Hún hefur til að bera bæði yndisþokka,
menningu, dugnað og fegurð. Hún er
dóttir John „Hunangs-Fitz“ Fitzgeralds,
sem einu sinni var borgarstjóri í Boston.
Ein fyrsta endurminning Jacks er um
það, þegar hann var á ferðalagi með
Fitzgerald afa, milli hinna pólitísku
stöðva — en afi var þá að berjast eins
og ljón, til að verða ríkisstjóri í Massa-
chusetts. Síðar meir, þegar Jack átti
sjálfur í kosningabaráttu, Sagði einhver
fyndinn maður: „Kennedy-arnir eru
alls ekki almennilegir demókratar og
því síður eru þeir repúblikanar — þeir
eru stjórnmálaflokkur út af fyrir sig“.
Hinn strangi agi og keppnisgleði, sem
Joseph Kennedy innrætti börnunum
sínum níu, var ekkert blávatn. Þegar
faðirinn var að heiman í viðskipta- eða
stjórnmólaerindum, voru völdin fengin
í hendur Joe yngra, og hann var að
minnsta kosti eins harður í horn að
taka og gamli maðurinn.
Þannig kom það eins og af sjálfu sér,
að Jack var eini keppinauturinn, sem
Joe átti í fjölskyldunni, því að þau,
sem næst þeim voru að aldri, voru
stúlkur en yngri drengirnir voru svo
Þ
9 ;
arna úti horfir Joseph Kennedy
eldri á leikinn, og leikur heilan öskur-
hóp, og æpir uppörvandi til beggja liða
á víxl. „Gamli Joe vildi aldrei taka þátt
í neinni þessara íþrótta“, segir einn
kunningi systkinanna, er hann minntist
þessara daga. „Hann var of klókur til
þess“.
Og Joseph Kennedy er heldur ekki
neinn hversdagsmaður. Enda þótt hann
sé ekki nema lítið yfir fertugt, er hann
orðinn milljónaeigandi af eigin ramm-
leik — og það margra milljóna. Með
tíð og tíma verður hann einhver ríkasti
maður landsins. Hann er athafnasamur
í stjórnmálum og kemst í há embætti
hjá ríkisstj órninni. Hann eignaðist fyrstu
auðæfi sín í Boston, en þegar fyrirtæki
John F. Kennedy 8 ára.
Faðir hans, Patrick Kennedy, hafði
orðið að stríða við and-írska fordóma í
Boston og gerðist stjórnmálaleiðtogi í
Austur-Boston. Sjálfur hefur Joe
Kennedy fengið smjörþefinn af því að
vera kaþólskur íri í Boston. Og sannast
að segja, var það ein ástæðan til þess,
að hann fluttist með fjölskyldu sína til
New York. Brátt átti hann að verða
sendiherra Bandaríkjanna í Englandi.
En hvað yrði þá um þennan fjöruga og
herskáa barnahóp? hugsaði hann með
sjálfum sér, meðan hann var að horfa
á leikinn. Hvað sem því öllu liði, skyldi
hann hjálpa þeim — þó ekki með pen-
ingum, því að með það yrðu engin
vandræði, vissi hann — heldur með því
litlir enn. Það var því ekki nema eð
legt, að eiztu synirnir, Joe og Jac
ættu í áflogum, og þeim bæði har
skeyttum og langvinnum, og Jack, se
var minni, varð oftast að lúta í læg
haldi.
Auðvitað var föður þeirra vel kun
ugt um þessa samkeppni sona sinna, (
geiði litið af þvi að koma í veg fyi
hana. Hann vissi sem sé mæta vel, ;